Είχα τη χαρά, πριν από μερικά χρόνια, να γνωρίσω τον Γιώργο και να διαβάσω χειρόγραφο το πρώτο βιβλίο του «Χρακ!» που κυκλοφόρησε το 2022, από τις εκδόσεις Άνω Τελεία. Το 2024 από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Όλα είναι πάρα πολλά». Δύο πολύ σημαντικά πεζογραφήματα, για τα οποία θα μιλήσω σύντομα.
Ο Γιώργος Μελίτος γεννήθηκε το 1992 στις Σέρρες και σπούδασε στην Πολυτεχνική Σχολή ΔΠΘ. Ζει σχεδιάζοντας φωτοβολταϊκά, υπολογίζοντας μαθηματικούς τύπους, παίζοντας μουσική και γράφοντας.
Στο οπισθόφυλλο του Χρακ! διαβάζουμε:
Γιατί χτίζουμε; Για να νικήσουμε τον χρόνο, να γίνουμε αθάνατοι. Υπάρχει ένα ιδιαίτερο είδος αισιοδοξίας κρυμμένο μέσα στο να σχεδιάζεις κτίρια που θα στέκονται για εξήντα και βάλε χρόνια. Μέτρα τις παραδοχές ότι θα υπάρχει κόσμος σε εξήντα χρόνια κι ότι θα τον κατοικούν άνθρωποι, ότι ακόμη θα χρειάζονται να φάνε και να κοιμηθούν και να βουρτσίσουν τα δόντια τους, ότι θα χρησιμοποιούν πόρτες, ότι θα κάνουν οικογένειες.
Λίγοι άνθρωποι είναι πιο αισιόδοξοι από τους μηχανικούς. Κι εκεί μέσα κάπου υπάρχει και η ελπίδα ότι δεν θα έχουν λόγο να κατεβάσουν την πινακίδα με το όνομά τους από την είσοδο του κτιρίου.
Η Λεύκη Σαραντινού σε κείμενό της για το βιβλίο σημειώνει: «Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη και η γλώσσα αυθόρμητη και πηγαία, όπως ακριβώς δείχνει και το επιφώνημα στον τίτλο του βιβλίου, το «Χρακ!». Το επιφώνημα αυτό αποτελεί ένα σταθερά επαναλαμβανόμενο μοτίβο στο βιβλίο και ένα έξυπνο εφεύρημα από πλευράς του συγγραφέα, ο οποίος το χρησιμοποιεί κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο».
Η Μαρία Βασιλάκη, αρχιτέκτονας και φωτογράφος μιλώντας για το ΧΡΑΚ! εξήγησε ότι ταυτίστηκε με το βιβλίο από την αρχή κιόλας, μέσα από τη φράση: «προτείνω σε όποιον δεν ξέρει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, να σπουδάσει αρχιτεκτονική. Δε θα μάθει τι θέλει, δε θα γίνει κάτι, αλλά τουλάχιστον θα μεγαλώσει». Ακόμη, περιέγραψε ότι μέσα από το βιβλίο ξεπηδάνε ερωτήματα, πολύ προσωπικά για τον καθένα: «εγώ τι είμαι; Τι κάνω; Κάνω κάτι καλά; Με νόημα και προοπτική; Έχω αυτό που χρειάζεται; Και τι χρειάζεται τέλος πάντων; Και κάπου εκεί η μαγεία γίνεται μάλλον χάος! Πιστεύω είναι το ίδιο χάος στο οποίο έχει μπλεχτεί και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου. Μας είναι σαφές ότι και ο ίδιος παλεύει με τις φωνούλες της αμφισβήτησης και με τα απαραίτητα ερωτήματα κάθε ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του (…) Ανησυχίες που τις κουβαλάμε όλοι και με κόπο τις βάζουμε για ύπνο κάθε βράδυ!».
Πολύ έξυπνο και συναρπαστικό είναι και το δεύτερο βιβλίο «Όλα είναι πάρα πολλά». Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
«Αυτός ο κόσμος χωρά τα πάντα: χαλασμένα αμάξια με υπαρξιακά, απένταρους ηθοποιούς, φιλόδοξα κορίτσια, μποντυμπιλντεράδες ταγμένους ενάντια στην τοξική αρρενωπότητα, γερασμένους καταστασιακούς με αντισυμβατικές ιδιολέκτους, χρηματοδοτούμενα από ΕΣΠΑ εμφυτεύματα που σε κάνουν αρκετά έξυπνο για μια θέση στο δημόσιο. Υπάρχει άραγε τρόπος να χωρέσουμε κι εμείς στο τοπίο χωρίς να θυσιάσουμε την ηθική, την ταυτότητα ή τη λογική μας;
Με σύντροφο τον χειμαρρώδη ζιλένιαλ λυρισμό ενός… λάπτοπ που αρνείται πεισματικά να γράψει λογοτεχνία, τα (μικρο)διηγήματα του Γιώργου Μελίτου παραδίδονται σαν σταυρόλεξο χρονογραφημάτων διχασμένων ανάμεσα στον κυνισμό και την τρυφερότητα. Ελπίδα τους; Να γρυλίσουν τη μόνη χρήσιμη συμβουλή επιβίωσης αυτού του αβάσταχτα πολύπλοκου κόσμου: πως τουλάχιστον δεν είμαστε και τόσο μόνοι μέσα του».
Θα παραθέσουμε τους τίτλους των κειμένων του βιβλίου, για να γίνει κατανοητό το ύφος και το περιεχόμενο:
Χουπού Τζιτυπεί – Θωμάκος – Ηλεκτρικό πατίνι, πράσινο τοστάκι τεραστίων διαστάσεων αβοκάντο – Ούνα Τέστις
Όμορφο πρόσωπο, πλην ξένο – Κρυπτογραφίνστα
Δίπλωμα – Σκορδάκι – Δύο ζάνια, τζόη βόλτα
Ανεμογεννήτριες – Τέσσερις παράγραφοι, τριαντατρείς λεξούλες – Μια αληθινή Ινδή – Αγίου Ονησίμου
Κόντρα – Οδός Μεγάλου Ρέματος – Ιπποτούλης
Κάμπο – Σύγχρονος Μέθοδος (η) – Σφηνάκια επανεκκίνησης
Κουφαράκι ελεύθερο – Σιμουλάκρα – Όλα είναι πάρα πολλά
Βήμα, ρίχτι, ρήξη – Ξεκλέρι – Ντίλι – Ντοξάρισμα – ΥΔ – Βάφμη
Σεμφορά – Σπηλιά – Βίκη πάνω απ’ όλα – Τα ρέστα του ροντβάηλερ.
Στα κείμενα του βιβλίου συναντούμε την Ξάνθη, το Μεγάλο Ρεύμα, τον Νέστο, τον Τόμιξ, το Ντίλι, τη ΦΕΞ .
Τα δύο βιβλία του Γιώργου Μελίτου έχουν σύγχρονη γραφή και σύγχρονη θεματολογία. Κλείνει με μια γλυκιά αποστροφή για μας τους συγγραφείς:
«Όποιος χάσει τη ευκαιρία να φάει την αποδοχή με το κουτάλι, μαθαίνει να τη γλείφει κι απ’ τα μαχαίρια».
Γιώργο, περιμένω το επόμενο βήμα…
