Τόνοι μελάνης πάνω στον αμέτρητο καημό των γονιών, των οικογενειών που έχασαν τα παιδιά τους.
«Μαϊμού πραγματογνώμονες». «Θεωρίες συνωμοσίας». «Χοντροκομμένα ψέματα». «Μειωμένη αξιοπιστία». «Πρόβλημα ψυχιατρικό». «Ακραία σενάρια εν είδη ψυχοφαρμάκου» και μια καινούρια λέξη «εργαλειοποίηση». Και πόσα άλλα…
Τόνοι μελάνης πάνω στα 57 και 57 άυπνα ζευγάρια μάτια, για τα οποία κανείς βέβαια δεν γνωρίζει, τί «ψυχοφάρμακα» καταπίνουν, για ν αντέξουν την άδεια καρέκλα, τ’ άδειο πιάτο στο τραπέζι της κάθε μέρας κι όλον αυτό τον Γολγοθά που θ’ ανεβαίνουν όσο υπάρχουν. Τί ζήτησαν, τί ζητάν δυο χρόνια και τρεις μήνες τώρα..; Το αυτονόητο. ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Και οι δηκτικές ρητορείες απέναντι σ’ αυτούς τους γονείς βεβαιωμένα και διόλου δεν την αποδίδουν.
Ας θυμηθούμε πάλι τις συγκεντρώσεις εκείνης της Παρασκευής 28/2/25 . Ήταν μια καθολική, μια ιστορική κοσμοσυρροή, προσπερνώντας Τόπο, Χρώμα, Ηλικία,
Επάγγελμα, Περγαμηνές..!!! Κι όχι μόνο στην Αθήνα, όχι μόνο σ’ ολάκερη την Ελλάδα, μα απ’ άκρη σ’ άκρη της γης, όπου υπάρχουν Έλληνες και όχι μόνο. Ήταν η ασύνορη αγανάκτηση, για τον τόσο άδικο χαμό 57, σαν ανθισμένα γιασεμιά, νέων συνανθρώπων μας.
Στην άλλη όχθη τ’ «αγκάθια» καθημερινά. Ξεχνούν όμως αυτά τ’ αγκάθια, πως τα γιασεμιά ευωδιάζουν, δεν πληγώνουν, δεν ματώνουν. Βαθιά πληγωμένες είναι οι οικογένειές τους. Βαθιά ματωμένες οι οικογένειες των 57. Ας αρκεστούμε ν ανασύρουμε τα όποια ψήγματα ενσυναίσθησης και ας τους αποδώσουμε τον σεβασμό που δικαιούνται, δίχως ιερόσυλες παραφωνίες. Αυτές ας τις αφήσουμε στους κατ’ επάγγελμα και εν ενεργεία παράφωνους…
Άλλωστε σκοπός της πολιτικής θα έπρεπε να είναι η ορθή πράξη και η ατομική και κοινωνική ευδαιμονία.
«Αρχή η περί τα ήθη πραγματεία της πολιτικής» θα έπρεπε να γνωρίζουμε.
Όσο για την ιστορική κοσμοσυρροή εκείνης της Παρασκευής, αφήνεται στην Ιστορία να την κρίνει.
Κι ας μη μας διαφεύγει, πως η Ιστορία δεν παίρνει το μέρος του ενός ή του άλλου. Απλά καταγράφει…
