Κι ένα κλαρίνο «ορφανό», παροδικά ας ελπίσουμε κι ας το ευχηθούμε..!
Τραγική μια είδηση για έναν νέο άνθρωπο, που λάτρεψε την μουσική και την υπηρετεί από τα εφηβικά του χρόνια μ αυτό το όργανο.
«κλαρινίστας έχασε τα δάχτυλά του από κροτίδα στην γιορτή της ανάστασης…»
Ο κόσμος γύρισε τούμπα, όπως διατεινόμαστε τελευταίως.. Τόσα και τόσα αναποδογύρισαν. Αυτή η συνήθεια, να μετατρέπεται η μεγάλη γιορτή σε «αναστάσιμο γολγοθά» για κάποιους ανύποπτους συνεορτάζοντες, δεν μπορεί να σταματήσει..;
Κάθε χρόνο στο ίδιο έργο, κάποιοι θεατές και κάποιοι άτυχοι πρωταγωνιστές.
Φωτεινά, χαρούμενα πρόσωπα, πολύχρωμες λαμπαδίτσες στα χεράκια των παιδιών και μαζί ένας φόβος διάχυτος, απλωμένος απ τα πατουσάκια τους με τα ολοκαίνουρια παπουτσάκια ίσα με την κορφή ενός απορημένου καμπαναριού.
Χριστός Ανέστη κι ύστερα κραυγές, χειρουργεία για κάποιους αθώους και αναζήτηση ευθυνών.
Γιατί μπερδεύεται το «Χριστός Ανέστη» με τον Τζάρο (για την πόλη μας), με το καρναβάλι γενικώς..;
Γιατί να μην αρκούμαστε στον χαρμόσυνο ήχο της καμπάνας και τον σκεπάζουμε με πολεμικούς αντίλαλους..;
Δεν μπορούμε επιτέλους, να κρατήσουμε απλά εκείνο το εκφραστικότατο «σήμερον πάσα κτήσις αγάλλεται και χαίρει»..;
Δεν γίνεται χωρίς αυτόν τον εκκωφαντικό, τον άγριο ξεσηκωμό, όπου πάσα φύσις ταράσσεται και τρέμει..;
Όπου ένας νέος άνθρωπος 32 χρόνων με δυο δάχτυλα λιγότερα κι ένα σχεδόν κατεστραμμένο μάτι..;
