Πόσο πιο ευχάριστο να είναι το ξεκίνημα της μέρας, όταν βλέπει κανείς τους δρόμους, να γεμίζουν παιδιά..! Τους δρόμους και τα σοκάκια που οδηγούν σε κάποιο σχολειό ή συνορεύουν μ αυτό.
Τα παιδιά παρ’ όλες τις συγκρατημένες, τις αγουροξυπνημένες πρωί πρωί εκφράσεις τους, θαρρεί κανείς πως δίνουν τη γραμμή, τον ρυθμό, το κουράγιο για ένα αύριο με μια φωτεινή άκρη σ ένα θαμπό στους καιρούς μας τούνελ.
Τα παιδιά..!
Όταν και οι γονείς γνωρίζουν, να τους κρατούν το χέρι όχι ασφυκτικά τόσο που να “πονάει” μα ούτε τόσο χαλαρά ώστε να “πέφτει” προς τα κάτω αδιάφορα κι ανεξέλεγκτα.
Εικόνες και σκέψεις πρωινές…
Όταν οι παραφουσκωμένες τσαντούλες και τα ροδάκια τους, ερμηνεύουν το δικό τους παραπονιάρικο τραγούδι στα κακοτράχαλα συνήθως πεζοδρόμια.
Όταν οι τρυφερές πλατίτσες αδιαμαρτύρητα υπομένουν το δικό τους δυσανάλογο βάρος.
Όταν μικρά παιδιά τρέχουν σχεδόν (“πότε με πρωινό και πότε δίχως αυτό από βιασύνη στ αυστηρά προγράμματα”), για να προλάβουν τα βιαστικά βήματα των συνοδών τους-των οποίων βεβαίως ουδείς συγχωρείται, ν’ αγνοεί το ανελέητο σημερινό κυνήγι της επιβίωσης.
Όταν η κυκλοφοριακή συμφόρηση σε κομβικά σημεία λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι, αποτυπώνει περίτρανα τις αμετάβλητες συνήθειές μας των τελευταίων δεκαετιών και μιας κοινωνίας, που σίγουρα δεν είναι αυτοδημιούργητη.
Όταν με μια ακτίνα των πεντακοσίων το πολύ μέτρων (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) αλωνίζουν γύρω απ’ το κέντρο του σχολικού κύκλου, μπερδεύονται σαν σε κουβάρι αμέτρητα αυτοκίνητα, μικρά ευκίνητα ή τριαξoνικά δυσκίνητα.
Κι όλη αυτή η εικόνα ένα βιωματικό μήνυμα στα παιδιά μας, για μια αυριανή κοινωνία σε μια ευρωπαϊκή-όπως μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε-πόλη των πενήντα εννιά χιλιάδων κατοίκων. Όλη αυτή η εικόνα την ώρα που χτυπάει το κουδούνι.
Όμως όλη αυτή την εικόνα την κρυφοκοιτάζει κάποιος και μας κλείνει ευτυχώς παρήγορα το μάτι.
Είναι η άκρη του κουβαριού, σφιχτοϋφασμένη κι ελπιδοφόρα. Είναι εκείνος ο πατέρας, που μαζί με τις τσαντούλες των παιδιών του εκ δεξιών και εξ ευωνύμων καταφέρνει και κρατάει και τις χουφτίτσες τους, έτσι…θαρρείς για να εγκλωβίσει εκείνη την άδολη, την ζωογόνα ζεστασιά για το υπόλοιπο της μέρας. Εκείνος ο πατέρας που προλαβαίνει το φιλάκι. Τρυφερό, αληθινό, ενθαρρυντικό…
Άραγε οι σημερινοί νεαροί γονείς, πώς θυμούνται τα δικά τους πρωινά στο Σχολειό..; Να ήταν λιγότερο εξελιγμένα εκείνα τα πρωινά με γεμάτο στομαχάκι και με άδειο σχεδόν από τροχοφόρα το γύρο του σχολείου..;
Όπως και να ‘ταν, το κουδούνι ακόμα χτυπάει στον ίδιο πολύχρωμο και αισιόδοξο τόνο…
Χρύσα Μπαΐρα
