Το όποιο αξιωματικό «μέγεθος» ως απειροελάχιστη κουκίδα ωχριά – και πιθανόν να δακρύζει-μπροστά σ\ αυτό το έγκλημα και τον πόνο τόσων οικογενειών, στον οποίο συμπαρέσυραν ολάκερη σχεδόν τη χώρα..
Θέλει πρότυπα η Δημοκρατία, για να απαιτηθεί ο σεβασμός στους θεσμούς…
Θέλει τόλμη, για να κερδηθεί ο σεβασμός που δεν επιβάλλεται…
Θέλει τόλμη, για να σκορπίσει η ομίχλη στον μολυσμένο αέρα…
Θέλει τόλμη, για να χαράξει η ελπίδα στον πρωινό ουρανό μας…
Θέλει τόλμη και θάρρος καταρράχτη, για να ξεπλυθούν βαριές σκιές…
Και η αστείρευτη πηγή για αυτό, βρίσκεται στα δύο χρόνια..!
Στα δύο χρόνια αϋπνίας κι ασήκωτου εφιάλτη…
Στα δύο χρόνια ανελέητου κουρνιαχτού ενάντια σε τόσα ζευγάρια μάτια, που πλημμυρίζουν από τις απουσίες τους και το άδειο πιάτο στο καθημερνό τραπέζι τους…
Στα δύο χρόνια αδιάκοπης πάλης μέσα στο φάσμα της αδικίας και μιας καθολικής απαξίωσης…
Αυτή η απροκάλυπτα ενορχηστρωμένη απαξίωση 57 ψυχών, των οικογενειών τους κι ενός λαού που ράγισε και ραγίζει πλάι τους, με την σκέψη της αδικίας και του εμπαιγμού, είναι δω…
Και το άλλο “Σύνταγμα” είναι κει.
Εβόησε και βοά και κείνο.
Γιατί και η κοινωνία οφείλει και αυτή, να συνεχίσει να δεσμεύεται από τον νόμο του δικαίου και της αλήθειας, που νομοτελειακά πάντα Υπερίπτανται και Λάμπουν…
