Με φόντο τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας που καταρρέει και τις ριζικές αλλαγές που ακολούθησαν, η Τζέννυ Έρπενμπεκ, με τη χαρακτηριστική και διαπεραστική της γλώσσα, μιλάει για την άβυσσο της ευτυχίας
Το «Ε» προτείνει το βιβλίο της Τζέννυ Έρπενμπεκ με τίτλο «Καιρός» από τις εκδόσεις Καστανιώτης και σε μετάφραση του Αλέξανδρου Κυπριώτη.
Βερολίνο, Ιούλιος 1986. Η Καταρίνα και ο Χανς συναντιούνται τυχαία σε ένα λεωφορείο. Εκείνη είναι μία δεκαεννιάχρονη φοιτήτρια, εκείνος ένας παντρεμένος συγγραφέας γύρω στα πενήντα πέντε. Αιφνιδιάζονται από την έλξη που τους κυριεύει, κάτι αμοιβαίο και παράφορο, κάτι που σταδιακά εντείνεται μέσα από το κοινό τους ενδιαφέρον για τη μουσική και την τέχνη, κάτι που αναπόφευκτα βαθαίνει και τους δένει ακόμα περισσότερο επειδή ακριβώς η σχέση αυτή πρέπει να παραμείνει μυστική. Ώσπου εκείνη διολισθαίνει σε ένα νυχτερινό παραστράτημα, εκείνος δεν μπορεί να τη συγχωρήσει και μια επικίνδυνη ρωγμή αρχίζει να σχηματίζεται ανάμεσά τους.
Με φόντο τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας που καταρρέει και τις ριζικές αλλαγές που ακολούθησαν, η Τζέννυ Έρπενμπεκ, με τη χαρακτηριστική και διαπεραστική της γλώσσα, μιλάει για την άβυσσο της ευτυχίας, για την πορεία δύο εραστών στο μεταίχμιο αλήθειας και ψεύδους, εμμονής και βίας, μίσους και ελπίδας. Τα πάντα στη ζωή τους, την ίδια ώρα που συμβαίνουν, μεταμορφώνονται σε κάτι που έχει ήδη χαθεί. Η διαχωριστική γραμμή είναι πάντοτε μία μόνο στιγμή. Το μυθιστόρημα που πανάξια τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Booker 2024.
Η Τζέννυ Έρπενμπεκ (Jenny Erpenbeck) γεννήθηκε το 1967 στο Βερολίνο της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας. Σπούδασε βιβλιοδεσία, αλλά εργάστηκε ως αμπιγέζ στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου, ενώ αργότερα ανέλαβε καθήκοντα φροντιστή. Παράλληλα σπούδασε Θεατρικές Επιστήμες στο πανεπιστήμιο Humboldt και σκηνοθεσία μουσικού θεάτρου στην Ανώτατη Μουσική Ακαδημία «Hans Eisner» στο Βερολίνο με καθηγητές μεταξύ άλλων τη Ruth Berghaus, τον Peter Konwitschny, τον Βέρνερ Χέρτσογκ και τον Χάινερ Μύλλερ.
Έχει σκηνοθετήσει έργα των Μπέρτολτ Μπρεχτ (ποιήματα από το Συναξάρι – Berliner Ensemble1997), Ένγκελμπερτ Χούμπερντινκ (Χαίνσελ και Γκρέτελ – Opernhaus Graz, 1998), Άρνολντ Σαίνμπεργκ και Μπέλα Μπάρτοκ (Αναμονή/ Το κάστρο του Κυναοπώγωνα – Opernhaus Graz,2001), Κλάουντιο Μοντεβέρντι (Ορφέας –Theater Aachen, 2002) και Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ (Άκις και Γαλάτεια – Staatsoper Berlin, 2003).
Το 1999 έκανε το λογοτεχνικό της ντεμπούτο με τη νουβέλα Ιστορία του γερασμένου παιδιού (Geschichte vom alten Kind, Eichborn Berlin), η οποία έγινε δεκτή με θερμότατες κριτικές, της χάρισε την υποψηφιότητα για το λογοτεχνικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα «Aspekt» της ZDF, αλλά και υποτροφίες. Το 2003 η Anne-SylvieKönig διασκεύασε την Ιστορία του γερασμένου παιδιού για το θέατρο για μια παράσταση που σκηνοθέτησε η Gundula Weimann στο Κρατικό Θέατρο του Κάσσελ. Η Ιστορία του γερασμένου παιδιού έχει ήδη μεταφραστεί στα Αγγλικά (ΗΠΑ), Γαλλικά, Δανικά, Εβραϊκά, Κορεατικά, Ολλανδικά, Ουγγρικά, Σουηδικά και Ιαπωνικά.
Το 2000 η Τζέννυ Έρπενμπεκ έκανε αίσθηση και πάλι με το πρώτο θεατρικό έργο της Οι γάτες έχουν επτά ζωές (Katzen haben sieben Leben, Eichborn Berlin/Verlagder Autoren). «Ένα πανδαιμόνιο αγάπης και βίας, αποξένωσης και εξάρτησης, γλωσσικής μαγείας και κτηνωδίας», το οποίο σκηνοθέτησε η ίδια στο Schauspielhaus στο Γκρατς. Από τότε το έργο ανέβηκε σε διάφορες σκηνές, ενώ άρχισε να γίνεται λόγος για την πολυτάλαντη φύση της Τζέννυ Έρπενμπεκ και για την ξεχωριστή θέση της μεταξύ των νέων Γερμανών δημιουργών.
Το 2001 τιμήθηκε στο Κλάγκενφουρτ με το «Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής» του διαγωνισμού «Βραβείο Ίνγκεμποργκ Μπάχμανν» για το διήγημά της Σιβηρία (Sibirien), ενώ τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της με τον γενικό τίτλο Σκύβαλα (Ίνδικτος 2006), η οποία έγινε και πάλι δεκτή με διθυραμβικές κριτικές και καθιέρωσε τη συγγραφέα ως «εξαιρετικό φαινόμενο».
Το 2003 ανέβηκε στο Βερολίνο το δεύτερο θεατρικό έργο της με τον τίτλο Σωματικές ασκήσεις για μια αμαρτωλή (Leibesübungen für eine Sünderin) σε σκηνοθεσία του Peter Wittenberg, στο οποίο η συγγραφέας δανειζόμενη υφολογικά στοιχεία της παραβολής και του παραμυθιού σκιαγραφεί μία συναισθηματική καταγραφή των θυμάτων και των δραστών της πτώσης της ΓΛΔ και με ποιητικές εικόνες επιχειρεί να προσεγγίσει την ψυχολογική κατάσταση μίας χώρας που βιάστηκε να ισχυριστεί ότι είναι ενωμένη.
Η νουβέλα Ιστορία του γερασμένου παιδιού κυκλοφόρησε στα Ελληνικά από τις Εκδόσεις Ίνδικτος το 2004, ενώ τον Μάρτιο του 2005 ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη από την εταιρεία θεάτρου χορού και άλλων τεχνών Dame Blanche το έργο της Οι γάτες έχουν επτά ζωές (σε μετάφραση Τατιάνας Λιάνη).
Το 2005 κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο EichbornBerlin το μυθιστόρημά της Wörterbuch (Λεξικό).
