Τον Αρμένικό λαό πολύ τον συμπαθώ. Πολλά τα πάθη του, πολλές κι οι συμφορές του, με ύψιστο σημείο συμπαράστασης κι ενσυναίσθησης, τη γενοκτονία του. Πολυδοκιμαζόμενος και κατατρεγμένος, αναγκάστηκε στην προσφυγιά. Για όλα αυτά μιλάνε τα τραγούδια του όπου ο λυγμός είναι διάχυτος.
Έτσι, όταν έμαθα για το 16ο Φεστιβάλ Ανατολικής Μουσικής «Ο δρόμος του ουτιού», στα πλαίσια του Δημοκρίτειου Φεστιβάλ, με τη συμμετοχή ενός από τους σηµαντικότερους δηµιουργούς που έδωσαν το στίγµα τους στην ελληνική world-jazz σκηνή, του Χάικ Γιαζιτζιάν, γεννηµένου στη Συρία από γονείς Αρµένιους, ήξερα ότι δεν έπρεπε να το χάσω.
Και δεν έκανα λάθος.
Η Ελλάδα μας, η χώρα που παντρεύει το ανατολικό με το δυτικό στοιχείο, άνοιξε την αγκαλιά της να τον υποδεχτεί, το 1980 κι εδώ ανακάλυψε τα σαγηνευτικά στοιχεία της ανατολίτικης µουσικής και με το ούτι βρήκε τον δρόμο να εκφράσει τις µουσικές του αναζητήσεις.
Συνεργάστηκε µε πολλούς σηµαντικούς Έλληνες συνθέτες και τραγουδιστές, καθώς και µε σολίστες διεθνούς κύρους. Μεταξύ αυτών, η Μαρία Φαραντούρη, η Δήµητρα Γαλάνη, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Ελένη Βιτάλη, η Έλλη Πασπαλά, ο Νίκος Ξυδάκης, η Loreenna McKennitt, ο David Lynch, ο Dave Spilain, ο Omar Faruk Tekbilek, ο Djivan Gasparyan, ο Theodossii Spassov, ο Glen Velez κ.ά.
Φυσικά και η συμμετοχή των τριών άλλων μουσικών, ενίσχυσε αυτή μου την πεποίθηση. Ο Κυριάκος Ταπάκης, ο Ταξιάρχης Γεωργούλης και ο Παναγιώτης Γκαϊτατζής, καταξιωμένοι μουσικοί μάς γοήτευσαν και κατόρθωσαν να μας ταξιδέψουν στους αέναους δρόμους του ουτιού!
Τέσσερις εξαιρετικοί δεξιοτέχνες ουτίστες και δάσκαλοι, μαζί με 20 νεαρούς μαθητευόμενους που στάθηκαν επάξια δίπλα τους, ξεδίπλωσαν, το βράδυ της Κυριακής, 14 Ιουλίου του 2024, στο Αρχοντικό Παμουκτσόγλου, στα Άβδηρα, το ταλέντο τους και μας χάρισαν μια εξαιρετική βραδιά γεμάτη νότες και παραδοσιακά ακούσματα.
Ούτι, κανονάκι, βιολί, λαούτο, πολίτικη λύρα και τραγούδι, μας μάγεψαν κι έγιναν τα φτερά μας για να μεταφερθούμε στην Εγγύς και Μέση Ανατολή!
Εδώ θα πρέπει να προσθέσω ότι κανονάκι έπαιζε υπέροχα, η Ελπίδα Τσαπατώλη, μαθήτριά μας, στο 13ο Δημοτικό και κόρη συναδέρφου, του Κωνσταντίνου Τσαπατώλη.
Ας με συγχωρέσουν τα υπόλοιπα παιδιά που συμμετείχαν και δε γνωρίζω τα ονόματά τους! Η συμβολή τους όμως ήταν καθοριστική για το αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα της συναυλίας!
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ούσα δασκάλα, είναι οι ματιές επιβεβαίωσης από τους μαθητές προς τον δάσκαλο και οι ματιές επιβράβευσης από το δάσκαλο στους μαθητές. Όλα αυτά τα βλέμματα με συγκίνησαν και μου έκαναν ακράδαντη την πεποίθηση, της σημαντικότητας το έργου μας, του έργου του δασκάλου, απ’ όποιο μετερίζι κι αν βρίσκεται.
Η συναυλία ήταν εξαιρετική, σε συνδυασμό με το χώρο που διοργανώθηκε, την αυλή του Αρχοντικού Παμουκτσόγλου, κάτω από το πυκνό φύλλωμα ενός δέντρου με το φεγγάρι να ενισχύει τα παιχνιδίσματα της μουσικής.
Ακούραστοι συνοδοιπόροι και οι τραγουδιστές της φύσης, τα τζιτζίκια, μάλιστα ο Ταξιάρχης Γεωργούλης απευθύνθηκε σε αυτά, πριν να ξεδιπλώσει το ταλέντο του.
Δεν πρέπει να παραλείψω να πω, πως η βραδιά ξεκίνησε με ξενάγηση από την αρχαιολόγο της ΕΦΑ Ξάνθης, κα Κυριακή Χατζηπροκοπίου, στον ξενώνα της Εφορείας Αβδήρων, το γνωστό Αρχοντικό του καπνέμπορα, Παναγιώτη Παμουκτσόγλου.
Η ανθεκτικότητά του στο πέρασμα του χρόνου και η ιδιαίτερη φυσιογνωμία του, η λιθόστρωτη αυλή, η ευρύχωρη σάλα κι ο οντάς με το υαλόφρακτο, το εικονοστάσι, οι κρύπτες, τα ξύλινα δομικά στοιχεία, το έχουν αξιολογήσει ώστε να κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο καθώς θεωρήθηκε σημαντικό δείγμα θρακιώτικης παραδοσιακής αρχιτεκτονικής.
Η βραδιά κύλησε σαν νεράκι δροσερό, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ολόθερμα συγχαρητήρια, αξίζουν στην ΕΦΑ Ξάνθης, τη ΦΕΞ, τον Ερυθρό Σταυρό για την πολύτιμη βοήθεια καθώς και στον Δήμο Αβδήρων για την επιτυχημένη διοργάνωση!
