Γράφει ο Στέλιος Γιαλάογλου, δικηγόρος Ξάνθης
Γκρινιάζουμε για την ζέστη και τις πυρκαγιές, για τα σκουπίδια μέσα στα δάση, για τα ακαθάριστα οικόπεδα, αλλά ταυτόχρονα γκρινιάζουμε και για την νομοθέτηση της υποχρέωσης του καθαρισμού των οικοπέδων και μιλούμε για άδικη μετακύλιση της ευθύνης στους πολίτες.
Γκρινιάζουμε για το κίνημα της ξαπλώστρας αλλά και για τις κατειλημμένες παραλίες, αλλά μας ενοχλεί η ηλεκτρονική εφαρμογή για την καταγγελία των αυθαιρεσιών γιατί το κράτος μας μετατρέπει σε ρουφιάνους.
Μας ενοχλεί η ψηφιακή κάρτα εργασίας, αλλά μας ενοχλεί και το γεγονός ότι δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε τους πελάτες στο κατάστημα μας, λόγω της αδυναμίας να μετατρέψουμε το 8ωρο σε 12ωρο.
Μας ενοχλεί η ανεργία αλλά δεν θέλουμε να εργαστούμε ως καμαριέρες ή σερβιτόροι γιατί προτιμάμε το ταμείο ανεργίας και να παίρνουμε μαύρα την διαφορά.
Μας ενοχλεί που δεν βρίσκουμε εργατικά χέρια, αλλά μας ενοχλούν και οι μετανάστες που αξιοποιούνται σε εργατικές, ή αγροτικές ή τουριστικές εργασίες γιατί μας παίρνουν τις δουλειές που δεν μας αρέσουν.
Γκρίνια για την ενδοοικογενειακή βία, αλλά γκρίνια και για την αυστηροποίηση των διατάξεων για τους παραβάτες και τον εγκλεισμό στην φυλακή, γκρίνια και για την προσπάθεια του Αρείου Πάγου να ελέγξει τυχόν αυθαιρεσίες των δικαστών που κρίνουν επι σοβαρών περιπτώσεων.
Όλα μας ενοχλούν, ο Καραγάτσης μας ενοχλεί, η χώρα γενικώς μας ενοχλεί, ξύπνησαν και τα δεξιά απολιθώματα γιατί αλλάζει η φυσιογνωμία του κόμματος, γιατί τους ενοχλεί ο Μητσοτάκης, ξύπνησε και ο Τσίπρας γιατί τον ενοχλεί ο Κασσελάκης.
Μπροστά μου οδηγεί ένας κύριος μηχανάκι, πίσω του κάθεται η γυναίκα του, ανάμεσα τους το παιδί τους, χωρίς κράνος και οι τρεις, περνούν με κόκκινο γιατί δεν μπορεί να φρενάρει μην χάσει την ισορροπία του, ενώ έχει στο αυτί του το κινητό που το έχει μπλοκάρει με τον ώμο του. Γκρίνια ανάμικτη με μια επικίνδυνη ελαφρότητα. Αφού η γκρίνια είναι πλέον στάση ζωής.
