Γράφει η Μαρία Καμπάνταη, κλινική ψυχολόγος-συγγραφέας, επιστημονική συνεργάτης της εκπομπής Μαμά-δες της ΕΡΤ1
Η σχέση της μητέρας με το παιδί της μοιράζεται πολλά με τη μαγειρική.
Για σκεφτείτε:
-και τα δυο είναι διαδικασίες και, μάλιστα, δια βίου!
-και τα δυο έχουν στόχο μια μοναδική σύνθεση. Μακάρι, βέβαια, να βλέπαμε πάντα το παιδί μας σαν κάτι μοναδικό!
-και τα δυο έχουν υλικά, δοσολογίες, αποτυχίες, αγωνία, δοκιμές, απογοητεύσεις αλλά και κατορθώματα! Αλλά, ακόμη και αν «δεν ξέρεις ούτε ένα αβγό να βράσεις», ποτέ δεν είναι αργά, παρέα με το παιδί σου, να πειραματιστείς στην κουζίνα και τη σχέση σας!
Στη βάση και τη διαμεσολάβηση αυτής της σχέσης βρίσκεται η τροφή. Λέμε: τροφή και ανά-τροφή. Εννοώντας την υλική αλλά και τη συναισθηματική της υπόσταση.
Το γεύμα -άρα και η σχέση με το παιδί μας- πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά ανάλογα με την ηλικία του.
1ος χρόνος: το «γεύμα» πρέπει να έχει αμεσότητα, συνέπεια, σταθερότητα απέναντι στις ανάγκες του παιδιού. Γι’ αυτόν, λοιπόν, το λόγο θεσμοθετήθηκαν και οι εννέα μήνες άδειας ανατροφής για τις εργαζόμενες μητέρες. «Εγώ και εσύ είμαστε Ένα, παιδί μου. Σε κρατώ να μην πέσεις στο κενό». Η μαμά είναι ο μεσάζοντας ανάμεσα στο παιδί και τον έξω κόσμο. Αν εκείνη με καταλαβαίνει, νιώθω ότι αξίζω να αγαπηθώ και αξίζουν και οι άλλοι, άρα γίνεται η ασφαλής βάση για να φύγω μακριά της και να εξερευνήσω τον κόσμο, φτιάχνοντας αργότερα και υγιείς ενήλικες σχέσεις. Αν, όμως, δεν είναι διαθέσιμη και κατανοητική, τότε λέω μέσα μου «δεν αξίζω» και δυσκολεύομαι να ανεξαρτητοποιηθώ ή να εμπιστευτώ τους άλλους και μπλέκομαι σε μη λειτουργικές σχέσεις, εξίσου μη κατανοητικές και εξαρτητικές.
2ος χρόνος και μετά: «αυξάνουν οι δυνατότητές μου, Μαμά. Και δεν σ’ έχω τόση ανάγκη. Στο λέω κιόλας, με τα ΟΧΙ και τα πείσματά μου!».
Αν εσύ τρέχεις να μου τα έχεις όλα έτοιμα, να με μπουκώσεις, να με μαλώσεις, να με κρίνεις, να προλάβεις μην πέσω και χτυπήσω, τότε δεν καταλαβαίνω ούτε τι μπορώ να καταφέρω ούτε τι θέλω. Τελικώς, με δυσκολεύεις ΝΑ ΦΥΓΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ, και πάντα θα έχω στο μυαλό μου αν έκανα κάτι σωστό.
Στην εφηβεία μπορεί να μη θέλω να φάμε μαζί τις Κυριακές. Φάση είναι και θα περάσει!
Μαμά… Το «γεύμα» πρέπει να μου αρκεί, να μου φτάνει. Ούτε να περισσεύει ούτε να είναι λειψό.
Πρέπει να ταιριάζει με τα χαρακτηριστικά της ηλικίας μου αλλά να θυμάσαι πάντα και για… ποιόν «μαγειρεύεις». Τα δάχτυλα πονούν το ίδιο αλλά δεν είναι ίδια μεταξύ τους, Μαμά…! Άλλο παιδί θέλει περισσότερα όρια, άλλο επιβράβευση, σε άλλο πρέπει να σκεφτείς το “Όχι” που θα πεις. Το μέτρο και τη δοσολογία; Θα τα δείξει το ίδιο το παιδί σου. Η συνταγή είναι η ίδια η σχέση.
Βασικό συστατικό στην… κουζίνα σου;
Λέγεται αγάπη. Η αληθινή αγάπη, που έχει όρια αλλά δεν έχει όρους και προϋποθέσεις, όπως π.χ. να φέρω καλούς βαθμούς, καλό γαμπρό και, επίσης, δεν έχει «ναι μεν αλλά….». Μη γελιέσαι, η αληθινή αγάπη είναι το… μπαχαρικό που αναδεικνύει την «πρώτη ύλη» που έχεις μπροστά σου.
Ποτέ δεν είναι αργά να ξαναδοκιμάσεις από την αρχή τη σχέση με το παιδί σου ή τον εαυτό σου!
Πού ξέρεις; Μπορεί απλώς να χρειάζεται μια αλλαγή στη σειρά των «υλικών».
