Δημοσιογράφος – Msc Πολιτικός Επιστήμονας
pmaragkos@empros.gr
Στην προεκλογική συζήτηση του Politico η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν τόνισε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι είναι έτοιμη να συνεργαστεί με σκληρά δεξιά κόμματα για να εξασφαλίσει μια δεύτερη θητεία στην πιο ισχυρή θέση της Ε.Ε. Πιο συγκεκριμένα, ανέφερε ότι θα ήταν ανοιχτή σε μια συμφωνία με την ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR) μετά τις εκλογές του καλοκαιριού σε ολόκληρη την ΕΕ. Η δήλωση της κ. φον ντερ Λάιεν είναι μία ακόμα απόδειξη ότι η Ευρώπη πλέον έχει εξοκείλει σε όλους τους τομείς.
Στον οικονομικό τομέα, η Ε.Ε. έχει τις χειρότερες επιδόσεις όσον αφορά στην συγκέντρωση κεφαλαίου ενώ παράλληλα υπάρχει επενδυτική ένδεια που οδηγεί στον οικονομικό μαρασμό ακόμα και τις μέχρι πρότινος οικονομικά κραταιές κοινωνίες. Οι κάτοικοι της Ευρώπης συνεχώς και σταδιακά φτωχοποιούνται ενώ η ακρίβεια ήρθε για να μείνει καθώς τα ολιγοπώλια δημιουργούν υπέρογκο κέρδος το οποίο με την σειρά του τροφοδοτεί την ακρίβεια.
Η μείωση μισθών, η εργασιακή «ελαστικότητα» λόγω της οικονομίας του διαμοιρασμού αλλά και η παράλληλη αύξηση τιμών των ενοικίων και των βασικών αγαθών δημιουργεί μία πραγματικότητα η οποία έχει χειροπιαστά αποτελέσματα. Αυτά δεν είναι άλλα από την συρρίκνωση της Δημοκρατίας και την συνεχιζόμενη μετακύλιση της Ευρώπης προς την ακροδεξιά.
Μία αγνώριστη Ευρώπη
Στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή συμβαίνουν πράγματα τα οποία θα ήταν αδιανόητα ακόμα και πριν λίγα χρόνια όπως το δικαίωμα του συνέρχεσθαι με πολύ πρόσφατο παράδειγμα την απαγόρευση της Γερμανίας στον κ. Βαρουφάκη να εισέλθει στη χώρα λόγω της συμμετοχής του σε συνέδριο για την Παλαιστίνη. Παράλληλα, ανθεί ο μιλιταρισμός καθώς η κυβέρνηση της Δανίας σχεδιάζει να επεκτείνει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και στις γυναίκες και η Σουηδία εξοπλίζεται μαζικά αμέσως μετά την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, ενώ η Φινλανδία «σφραγίζει» τα σύνορά της με τη Ρωσία, με έναν «φράχτη υψηλής τεχνολογίας». Αν κοιτάξουμε τα εξοπλιστικά προγράμματα των χωρών, όπως σημειώνει το άρθρο της Ναυτεμπορικής, θα δούμε ότι η κυβέρνησή της Δανίας θέλει να αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες κατά 40,5 δισεκατομμύρια κορώνες (5,4 δισ. ευρώ), τα επόμενα πέντε χρόνια και παράλληλα ο αμυντικός προϋπολογισμός της Στοκχόλμης αυξήθηκε κατά 2,4 δισ. ευρώ, στα 19,5 δισ. ευρώ.
Το παράδειγμα της Ελλάδας καθρεφτίζει την συνολική κατάσταση
Όπως επισήμανε ο κ. Λαπαβίτσας στο militaire, το λεγόμενο ακραίο κέντρο που υπερισχύει στην Ευρώπη, υπερισχύει και στην Ελλάδα.
Στην χώρα μας υπάρχει μία δραματική υποχώρηση της Δημοκρατίας αφού μόνο το τελευταίο διάστημα έχουμε το σκάνδαλο των υποκλοπών, την σκιώδη επιτροπή για τα Τέμπη, την υπόθεση της κ. Ασημακοπούλου με την διαρροή των προσωπικών στοιχείων ομογενών αλλά και την πτώση της Ελλάδας σχετικά με την ελευθερία των ΜΜΕ.
Η ακροδεξιά κερδίζει όλο και περισσότερο
Κοινή διαπίστωση στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα είναι ότι η ακροδεξιά αυξάνει την εκλογή της επιρροή όλο και περισσότερο σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και αρκεί να δούμε τις πρόσφατες ενδείξεις σημαντικών εκλογικών επιτυχιών στην Ολλανδία, στη Σλοβακία, στην Πορτογαλία. Ο χειρισμός του μεταναστευτικού φαινομένου και οι οικονομικές πολιτικές που ακολουθούνται από την πλευρά της Ευρώπης, σε συνδυασμό με την αδυναμία της αριστεράς να θέλξει και την υποχώρηση του εργατικού κινήματος, έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στην συγκεκριμένη άνοδο. Τα ακροδεξιά κόμματα έχουν την «ικανότητα» να δίνουν εξαιρετικά απλοϊκές λύσεις σε πολύ σύνθετα ζητήματα αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους αγκαλιάζοντας παράλληλα το παγκόσμιο κεφάλαιο.
Από την άλλη πλευρά, είμαστε μάρτυρες της ενσωμάτωσης της ακροδεξιάς ρητορικής από τα νεοφιλελεύθερα κόμματα όπως στην περίπτωση του κ. Αυτιά με το «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» [το οποίο χρησιμοποίησε και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ] αλλά και την υποψηφιότητα Μπελέρη που ενεργοποίησε τα ακροδεξιά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας. Το context που δημιουργούν τέτοιες κινήσεις δεν είναι ο εκδημοκρατισμός της ακροδεξιάς αλλά μάλλον ο εκφασισμός της Δημοκρατίας. «Ούτε μια κεντροδεξιά που γίνεται όλο και πιο νεοφιλελεύθερη και συνάμα όλο και πιο αυταρχική, ούτε μια κεντροαριστερά που αποκόπτεται από τις αξίες της στο όνομα της “κυβερνησιμότητας” μπορεί σήμερα να αποτελέσει αντίπαλο δέος στην Ακροδεξιά», σημειώνει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος.
Η Ευρώπη φαίνεται να έχει πάρει έναν δρόμο που δείχνει ότι δεν μπορεί να εκδημοκρατιστεί ή να μεταρρυθμιστεί και αυτό φαίνεται από το πολύ χαμηλό επίπεδο του πολιτικού προσωπικού. Δυστυχώς, εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν.
