Τη 2η μέρα των εκδηλώσεων του Συλλόγου Ποντίων για τη 19η Μαΐου, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου, απολαύσαμε την εξαιρετική παράσταση “Το ΔΑΚΡΥ της ΜΝΗΜΗΣ” στο Μνημείο Προσφυγικού Ελληνισμού στην πλατεία Ελευθερίας.
Την παράσταση ερμήνευσε και αφηγήθηκε ο εκπληκτικός Τάκης Βαμβακίδης, τραγούδησε κι αφηγήθηκε ο Παναγιώτης Θεοδωρίδης, στη λύρα ήταν ο Δημήτρης Πιπερίδης, στο αγγείο η Ειρήνη Σαχταρίδου και στο νταούλι ο Μίλτος Αποστολίδης.
Τα μέλη της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Ξάνθης, Μαρία Θεοδωρίδου, Μαρία Ορούτζογλου, Βασιλική Θεοδοσιάδου και η υπογράφουσα, καθότι απόγονοι Ποντίων και όλοι οι παρόντες στην εκδήλωση στιγμή δε σταματήσαμε να εκθειάζουμε τον ηθοποιό κ. Βαμβακίδη, πόσο εκφραστική κι αισθαντική ήταν η φωνή του.
Η συγκίνηση, ακούγοντας τον να αφηγείται γεγονότα των μαύρων εκείνων ημερών του 1919, ήταν έκδηλη στα μάτια όλων μας που δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε τα δάκρυα. Οι μνήμες από τις αφηγήσεις των προγόνων μας ζωντάνευαν και γινόταν ακόμη πιο έντονες δίνοντας ώθηση στη συγκινησιακή παλίρροια.
Συνάμα, οι νότες της λύρας, το νταούλι και το αγγείο, σε συνάρτηση με την όμορφη φωνή του τραγουδιστή, κ. Παναγιώτη Θεοδωρίδη, μας ταξίδεψαν σε μια άλλη εποχή, τότε που οι πρόγονοί μας εκδιώχθηκαν από τα πατρογονικά τους εδάφη, κακήν κακώς.
Δεν ξεχνώ…
19 Μαΐου
Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου (1914-1923) με 353.000 νεκρούς, αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη Γενοκτονία του αιώνα μας.
19 Μαΐου 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Γενοκτονίας των Ποντίων, υπό την καθοδήγηση των Γερμανών και Σοβιετικών συμβούλων του.
Οι ψυχές που χάθηκαν,
οι άνθρωποι που εκδιώχθηκαν,
ήταν άνθρωποι δικοί μας, ίσως και δικοί σας,
ήταν άνθρωποι που ζούσαν ειρηνικά και πονούσαν τα εδάφη εκείνα, έριχναν ιδρώτα για να τα δαμάσουν και ποτέ δεν πίστεψαν ότι θα τ’αφήσουν…
Κι όμως…
Μαρτύρησαν, βιάστηκαν, κατακρεουργήθηκαν, κρεμάστηκαν, αποκεφαλίστηκαν, κάηκαν αλλά δεν αφανίστηκαν…
Μάνες, παιδιά και λίγοι άνδρες – όσοι διέφυγαν τον θάνατο – πήραν το δρόμο του ξεριζωμού…
Μόνη τους πραμάτεια οι ψυχές τους…
Πόσοι από αυτούς δε βρήκαν λιμάνι…
Πόσες μάνες δε χάσαν τα μωρά τους…
Πόσες γυναίκες τους άνδρες τους ..
Κι όσοι επέζησαν,
βαρύ φορτίο η θύμηση…
Σκληρά χρόνια,
μαύρες οι στιγμές…
Ένα «τυχερό» μωρό, που έφτασε εδώ με τους δικούς του, ήταν και η Πόντια γιαγιά μου, Όλγα Αντωνιάδου, μετέπειτα Χαραλαμπίδου, εκ του συζύγου της Δήμου Χαραλαμπίδη, μικρασιατικής καταγωγής.
Ένας όμορφος άνθρωπος.
Άξια γυναίκα, περήφανη κι αρχόντισσα ως τα τελευταία της…
Σ’ αυτήν οφείλω την αγάπη που τρέφω για τον Πόντο και τους Πόντιους…
Δεν ξεχνώ…
Η μνήμη κι η παραδοχή δεν συνεπάγονται εκδίκηση μα κατανόηση του δράματος κι ευθύνη για το μέλλον.
