Μια χώρα αφιλόξενη για τα ίδια τα παιδιά της, έχει καταντήσει η Ελλάδα μας, η χώρα όπου η ιδέα της φιλοξενίας ήταν ηθικό χρέος και ιερός κανόνας θεών κι ανθρώπων, εξ’ ου και ο προστάτης της ο Ξένιος Ζευς.
Αυτή η χώρα που έκανε τους νέους μας να μην μπορούν να ονειρεύονται, να μην μπορούν να ελπίζουν σε ένα μέλλον όπως τους αξίζει κι όπως τους πρέπει, ατενίζουν ένα αύριο χωρίς αύριο.
Εργάζονται, αν εργάζονται, με πενιχρό μεροκάματο χωρίς ασφάλεια, χωρίς μονιμότητα, χωρίς, χωρίς, χωρίς, σε αβέβαιες συνθήκες εργασίας.
Και πού τους οδηγεί όλο αυτό;
Οι μεταναστευτικές ροές προς το εξωτερικό μέρα με τη μέρα αυξάνονται, έχοντας σαν στόχο μια καλύτερη τύχη, μια ζωή με αξιοπρέπεια.
Το λεγόμενο brain drain, είναι η δαμόκλειος σπάθη, που έπληξε και πλήττει την οικονομία μας, επιβουλεύεται την κοινωνία μας και ιδιαίτερα την ελληνική οικογένεια.
Εκτός από την ανεργία και το brain drain, η Παιδεία με το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και το Σύστημα Υγείας κινδυνεύουν να χάσουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους.
Η βία, ενδοσχολική κι έμφυλη, ο εκφοβισμός, το bullying, σε όποια μορφή και σε όποιο επίπεδο, το σαθρό δίκτυο των σιδηροδρόμων και τόσα άλλα, μας ταλανίζουν κι εμείς κάνουμε πολιτική από τον καναπέ. Αγωνιζόμαστε από το κινητό και μας απασχολεί μόνο το τι είπε η τάδε τηλεπερσόνα ή η δείνα influencer.
Οι τσέπες των ολίγων ενισχύονται και οι δικές μας, αδειάζουν.
Ο άρτος ημών ο επιούσιος είναι πλέον πολυτέλεια και η κατοχή του δεν είναι δεδομένη.
Σε μια περίοδο νεφελώδη, γεμάτη σύννεφα, ο καταγάλανος ουρανός της Ελλάδας μας έχει χάσει τη λαμπρότητά του κι ο φωτεινός μας ήλιος έχει πάψει να μας γοητεύει. Σπάνια σηκώνουμε τα μάτια προς τα πάνω, για να τον απολαύσουμε, όπως έκαναν οι γονείς μας ή κι εμείς ως παιδιά ή νέοι κι αν το κάνουμε είναι μόνο για να πούμε «αχ Θεέ μου… γιατί…».
