Ως πότε θα μισούμε ο ένας τον άλλο,
ως πότε θα φοβόμαστε ο ένας τον άλλο,
ως πότε θα υποκρινόμαστε γιατί δεν είμαστε φτιαγμένοι σύμφωνα με τα πρότυπα που άλλοι σμίλεψαν πάνω στις δικές τους επιθυμίες,
πάνω στα δικά τους πιστεύω;
Είτε τον λένε Άλκη, φίλαθλο του Άρη,
Μιχάλη, φίλαθλο της ΑΕΚ,
Άννα, τρανς Κουβανή χορεύτρια,
ή ακόμη και Ζακ, Λοάτκι, οροθετικό,
πού είναι η ελευθερία
σε μία χώρα ελεύθερη;
Αγέλες από αγρίμια εκμαυλίζουν τα παιδιά μας,
ξεσκίζουν τις σάρκες τους
και βυσσοδομούν πάνω στις ζωές τους,
όρνια σε κοπάδια, μάζες κούφιες
καταπλακώνουν κάθε διαφορετικό κι αδύναμο.
Το μίσος εμφωλεύει σε κάθε κίνησή τους
κι εμείς έρμαια στα βλέμματα τους,
που γεμάτα απέχθεια και ηδονή στον δικό μας πόνο
που από φόβο γίνεται και αδιαφορία,
τους δίνουμε την ευκαιρία να γίνουν πιο δυνατοί.
Κι αυτά παιδιά είναι, θα μου πεις,
παιδιά που, είτε από την αδιαφορία των γονιών τους
είτε από τα προσωπικά τους βιώματα,
μάθανε να μισούν,
μάθανε να σοδομίζουν στα δικά μας όνειρα,
να βιαιοπραγούν στα δικές μας ζωές,
στα προσωπικά μας μετερίζια.
Ως πότε θα κάνουμε ότι δε βλέπουμε τον βιασμό τους;
Ως πότε θα κάνουμε ότι δεν ακούμε τα ουρλιαχτά τους;
Ως πότε;
Φτάνει πια!
Ως εδώ!
Με αφορμή:
* το τρανσφοβικό πογκρόμ που έγινε το βράδυ του Σαββάτου, όπου δύο κουήρ άτομα δέχθηκαν ομαδική επίθεση από μεγάλο αριθμό νεαρών ατόμων στη Θεσσαλονίκη,
* την επίθεση «άγνωστων κουκουλοφόρων» με λοστούς, εναντίον του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, κ. Κασσελάκη.
