Ο ιδιοκτήτης-εμπνευστής, Τρ. Βαΐτσης μιλά στο «Ε» για τα συναισθήματά του και αποτυπώνει τις σκέψεις του για το μέλλον
«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που νομίζω ότι έχω δικαιωθεί κατά κάποιο τρόπο. Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση να αλλάξω την ζωή μου, το επάγγελμά μου και τελικά να ανοίξω το Σπίτι της Σκιάς»
Δέκα χρόνια «ζωντανής» παρουσίας συμπληρώνει το Σπίτι της Σκιάς στην Ξάνθη με ιδιοκτήτη-εμπνευστή τον Τριαντάφυλλο Βαΐτση, ο οποίος στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων μέσα από μία «δυναμική» παρουσία παράγει, εντυπωσιάζει και συγκινεί…
Χαρακτηριστικά, υποστηρίζει στο «Ε» πως έχει πάρα πολλά να πει την στιγμή μάλιστα που του έρχονται κατά νου πολλές στιγμές πολύ συγκινητικές, αλλά και αστείες.
«Καταρχάς, πάρα πολλά άτομα μόλις βλέπουν την δουλειά μου συγκινούνται, κλαίνε. Αυτό, βέβαια με συνεπαίρνει και εμένα με αποτέλεσμα να κλαίμε όλοι μαζί. Επίσης, δεν μπορώ να ξεχάσω λόγια που ακούω από τον κόσμο όσον αφορά τη δουλειά μου. Είναι τόσα πολλά που δεν ξέρω αν μπορώ να εστιάσω σε κάποιο συγκεκριμένο».
Επιπροσθέτως, τονίζει πως σίγουρα εξελίσσεται με το πέρασμα των χρόνων, μιας και καθημερινά παρατηρεί αλλαγές αναφορικά με τον τρόπο που σκέφτεται και βλέπει την τέχνη.
«Αυτή η αλλαγή είναι δεδομένη, αφού μεγαλώνοντας οι άνθρωποι δεν μένουμε στατικοί, αλλά είμαστε όντα δυναμικά, διδασκόμαστε από βιώματα. Μάλιστα η αλληλεπίδραση με τον κόσμο με έχει αλλάξει. Θεωρώ ότι βλέπω την τέχνη πολύ διαφορετικά συγκριτικά τα πρώτα μου χρόνια μετά από πολλές επαφές και συζητήσεις με κόσμο», όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει.
Αναφορικά με τα συναισθήματά του, επισημαίνει:
«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που νομίζω ότι έχω δικαιωθεί κατά κάποιο τρόπο. Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση να αλλάξω την ζωή μου, το επάγγελμά μου και τελικά να ανοίξω το Σπίτι της Σκιάς. Αυτή η απόφαση, αναντίρρητα επηρέαζε όχι μόνο εμένα, αλλά και την οικογένειά μου. Σήμερα νιώθω ανακούφιση, αφού μπορώ να συντηρούμαστε οικογενειακώς από αυτό που αρχικά ήταν το χόμπι μου. Με ευχαριστεί όταν κάνω το κάτι παραπάνω σε σχέση με αυτά που έχω κάνει ως τώρα».
Τέλος, σε μία απόπειρά του να μοιραστεί τις σκέψεις του με το «Ε», συνεχίζει τονίζοντας εμφαντικά πως πάντα θα συνεχίζει να δημιουργεί, μιας και αυτό αποτελεί το μόνιμο σχέδιό του!
«Αξιοσημείωτο είναι πως το Σπίτι της Σκιάς είναι ένας μικρός χώρος, ο οποίος έχει 41 γλυπτά, με αποτέλεσμα να μην χωρά ούτε ένα ακόμη. Έχω, ωστόσο πολλά περισσότερα έργα από τα 41 γι’ αυτό θα ήθελα να κάνω ένα μεγαλύτερο Σπίτι της Σκιάς ή ενδεχομένως ένα δεύτερο. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση τα έργα μου να είναι μέσα σε κουτιά, αλλά να είναι εκτεθειμένα στο κοινό, το σκέφτομαι, λοιπόν έντονα».
Τριαντάφυλλος Βαΐτσης
Ιδιοκτήτης στο Σπίτι της Σκιάς
Σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σημειώνει:
10 ΧΡΟΝΙΑ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ
Πέρασαν 10 χρόνια!!!
10 χρόνια γεμάτα με δημιουργία. Γεμάτα με ανθρώπους. Με στιγμές χαράς. Συγκινητικές στιγμές. Με αποτυχίες κι επιτυχίες. Με εκθέσεις. 10 χρόνια με κοπιαστική εργασία
(πνευματική και σωματική)…
Αν με ρωτάτε πως ξεκίνησα, σας απαντώ: “Με κλειστά τα μάτια”. Ονειρευόμουν… Ήθελα να ασχοληθώ μόνον με αυτό που αγαπούσα, την τέχνη μου… Την τέχνη της σκιάς… Και για να ασχοληθεί κανείς μόνο μ’ αυτό που αγαπάει, πρέπει να ζει από αυτό.
Σκέφτηκα λοιπόν, να ανοίξω το “Σπίτι της Σκιάς”, στο οποίο θα είχα μια μόνιμη έκθεση των γλυπτών μου και θα μπορούσε να τα δει κανείς μ’ ένα προαιρετικό εισιτήριο. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα χρήματα. Ευτυχώς βρέθηκε στο δρόμο μου ο Στέλιος Σπυρίδης, ο οποίος μου “παραχώρησε” το κτήριό του σχεδόν χωρίς ενοίκιο.
Ήθελε αρκετή δουλειά, αλλά εκεί βοήθησαν οι φίλοι μου. Κάναμε σοβάδες, πατώματα, βαψίματα, υδραυλικά και στις 27 Φεβρουαρίου του 2014, το Σπίτι της Σκιάς άνοιξε. Από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα, το Σπίτι της Σκιάς κι εγώ είμαστε ένα. Οι περισσότεροι πίστευαν πως θα αποτύχω… Εγώ όμως ήμουν αισιόδοξος και ήθελα να το παλέψω. Στα τρία πρώτα χρόνια, αν και δύσκολα, το Σπίτι της Σκιάς κατάφερε να λειτουργήσει στην έδρα του αλλά και εκτός (μία έκθεση στην Ελλάδα και δύο στο εξωτερικό).
Τον Δεκέμβρη του 2016, το Σπίτι της Σκιάς μεταφέρθηκε στην Ορφέως, όπου βρίσκεται τώρα.
Στο προηγούμενο κτήριο έμεινε μόνο “Η Νίκη της Ξάνθης”, το ηλιακό μου γλυπτό, δώρο στον ιδιοκτήτη και στην πόλη της Ξάνθης. Στο νέο Σπίτι της Σκιάς μπήκα μετά από δύο μεγάλες συνεργασίες. Την κατασκευή εννέα γλυπτών σκιάς, σ’ έναν πεζόδρομο, στον Πρωταρά της Κύπρου και την κατασκευή του καμπαναριού της Αγίας Φωτεινής, για την ταινία “Η Ρόζα της Σμύρνης”. Τον Σεπτέμβρη του 2017, παρουσίασα την ενότητα “Σπήλαια του Μυαλού” στο Ελληνικό Κέντρο του Λονδίνου, την οποία και θεωρώ την καλύτερή μου ενότητα. Τον Δεκέμβρη του 2017, έκανα το γλυπτό “Ματωμένος Κόσμος” για την έκθεση “Ο Μεγάλος Πόλεμος” του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Το 2018, ακολούθησαν εκθέσεις στο Τελλόγλειο, στη Θεσσαλονίκη και στο Μουσείο Ηρακλειδών, στην Αθήνα. Το 2019 ήταν μια χρονιά “όνειρο”. Από τη μια η συνεργασία μου με το Νόησις (πλανητάριο) στη Θεσσαλονίκη, με την έκθεση GENESIS κι από την άλλη η συμμετοχή μου στην έκθεση “Beyond the Shadows”, στο μουσείο Chimei, στην Ταϊβάν μ’ έκαναν να μην πιστεύω αυτό που ζω.
Αρχές του 2020 ήρθε η πανδημία. Μια μέρα πριν κλείσουν τα πάντα ήρθε μια πρόταση από μια άλλη ήπειρο, απ’ την Αμερική. Από το τηλεοπτικό κανάλι Nickelodeon μου ζήτησαν να τους φτιάξω τον Μπομπ Σφουγγαράκη από σκουπίδια για να το χρησιμοποιήσουν στο διαδίκτυο, στην 50η ημέρα της γης. Το 2021, όπως όλοι, έτσι και το Σπίτι της Σκιάς έψαχνε να βρει τα πατήματά του από την πανδημία. Το 2022, η έκθεση σκιάς “Πέρα από το Ορατό” ταξίδεψε σε Σαντορίνη και Κρήτη και το 2023 έκλεισε με τη συμμετοχή μου σε μια εκπληκτική έκθεση στη Σαουδική Αραβία.
Το 2024 άνοιξε με μια πολύ σημαντική και τιμητική πρόταση η οποία θα ανακοινωθεί σύντομα. Σ’ αυτά τα χρόνια έγιναν πολύ περισσότερα. Το Σπίτι της Σκιάς και τα γλυπτά του ταξίδεψαν σε τρεις ηπείρους.
Σας ευχαριστώ όλους. Όλους εσάς που σταθήκατε στο πλάι μου και με βοηθήσατε. Όλους εσάς που επισκεφτήκατε το Σπίτι της Σκιάς. Όλους εσάς που μου στέλνετε αυτά τα συγκινητικά μηνύματα. Όλους εσάς που γράψατε και μιλήσατε για το Σπίτι της Σκιάς.
Ακόμα κι εσάς που με πολεμάτε και μου θυμίζετε πως πρέπει να κατεβαίνω απ’ το συννεφάκι που ζω…
Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω την Ευδοκία, την σύζυγό μου, χωρίς την οποία το Σπίτι της Σκιάς δεν θα μπορούσε να φτάσει όπου έφτασε. Και βέβαια τα παιδιά μου, την Ιωάννα και τον Γιώργο, που με στηρίζουν και που ανέχονται τις απουσίες μου και την τρέλα μου.
Στόχος μου η συνέχεια…
