Γράφει η Γεωργία Ανδρέου
Στις 2 Φεβρουαρίου είναι η δεσποτική γιορτή της Υπαπαντής του δεσπότη Χριστού, του αρχηγού της πίστης μας.
Ένας Θεός αιώνιος, φόρεσε σάρκα, μπήκε στο χρόνο και γεννήθηκε σαν ένα φτωχό νήπιο σε ένα στάβλο. Πέρασαν από την Γέννηση σαράντα μέρες και η μητέρα κατά τα καθιερωμένα πηγαίνει στο ναό το βρέφος για αγιασμό και καθαρισμό, να σαραντίσει.
Μάνα ευλογημένη, μάνα ευτυχισμένη, αλλά και μάνα πικραμένη γιατί θα τον δεις να τον σταυρώνουν και μαχαίρι δίκοπο θα περάσει την καρδιά σου, αναφωνεί ο γέροντας Συμεών που με θεία φώτιση αναγνωρίζει τον Σωτήρα Χριστό. Αυτόν που παρακαλούσε ολόθερμα τον Θεό να συναντήσει πριν πεθάνει και τον συναντά στον ναό μαζί με την γερόντισσα Άννα, που υπηρετούσε τον ναό και Τον αναγνωρίζει και αυτή κηρύττοντας τον Χριστό στους προσκυνητές.
Αυτό το παιδί θα συγκλονίσει τον κόσμο συνεχίζει ο Συμεών, άλλοι θα το αγαπήσουν και για την αγάπη του θα θυσιάσουν τα πάντα και άλλοι θα τον μισήσουν.
Σημείο αμφιλεγόμενο ο Χριστός, αλλά και φως και ελπίδα αναστάσιμης σωτηρίας, αναγνωρίζεται επίσημα μέσα στο ναό και μια ακόμη φορά έρχεται η γιορτή της Υπαπαντής να μας μεταφέρει εκεί σα να είμαστε μπροστά, να έχουμε την θαυμαστή εμπειρία να συναντήσουμε τον Χριστό, να δούμε τον Χριστό όπως ο Συμεών και η Άννα.
Μας υπενθυμίζει την δυνατότητα που έχουμε αυτής της θαυμαστής εμπειρίας, της συνάντησης με τον Χριστό μέσα στην Εκκλησία. Μιας εμπειρίας που μας μεταφέρεται με όσα λέει ο παπάς και ο ψάλτης, λόγια Χριστού, ο ίδιος ο Χριστός.
Μιας θαυμαστής εμπειρίας με την αγάπη, την χαρά, το φως στη ζωή μας που είναι ο Χριστός για τον καθένα μας.
