Οι σκύλοι χρειάζονται ό,τι και τα παιδιά για να μεγαλώσουν υγιώς και να μην είναι επιθετικά: το χρόνο σου
Γράφει η Νίκη Μπάκουλη, δημοσιογράφος
Με αυτό που συμβαίνει τελευταία με τους σκύλους και το τι είναι ικανοί να κάνουν, καταλαβαίνω πώς ένιωθε η φιλόλογος που είχα στο λύκειο και μας είχε πει έπειτα από ένα τεστ πως «με αυτά που γράψατε, με κάνατε να αμφισβητήσω τι είναι σωστό».
Είχε ζητήσει να κλίνουμε το γήρας. Δεν είχε πει πως είναι με ήττα. Κανείς δεν πέθανε από την ανάδειξη του γύρου (κλίναμε τον γύρο).
Κάτι που δεν ισχύει και με όσα αναφέρονται για τους σκύλους που δαγκώνουν άνευ λόγου και αιτίας.
Σε συζήτηση που είχα παλαιότερα με τον εκπαιδευτή σκύλων, Πέτρο Σιδερέα είχε τονίσει δυο πράγματα. Το πρώτο ήταν το εξής:
«Οι σκύλοι είναι όντα με συναισθήματα. Όχι ρομπότ. Άρα ο ρόλος μας δεν είναι να κάνουμε το ζώο όπως θέλουμε, αλλά να το γνωρίσουμε όσο περισσότερο μπορούμε και να κινηθούμε αναλόγως».
Η δεύτερη επισήμανση ανέφερε ότι «γενικά, όταν βλέπετε έναν σκύλο να δαγκώνει, κάτι έχει γίνει λάθος. Για τον σκύλο, το δάγκωμα είναι η τελευταία λύση. Θα το αποφύγει μέχρις εσχάτων.
Αν φτάσει ο σκύλος στο σημείο να δαγκώσει, σημαίνει πως κάτι έχει γίνει λάθος εκείνη τη στιγμή, ή κάτι του θυμίζει ένα λάθος που έγινε στο παρελθόν».
Για το οποίο φταίει άνθρωπος.
Πώς επηρεάζουμε τη συμπεριφορά των παιδιών μας με το να μην ασχολούμαστε μαζί τους; Το ίδιο συμβαίνει και με τους σκύλους.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΙΔΙΑ, ΣΚΥΛΙΑ
H φράση «δεν έχω παιδιά, σκυλιά» ως ‘συνώνυμη’ του «δεν έχω ευθύνες», προφανώς και δεν είναι τυχαία.
Για να μην χάνεις το χρόνο σου, αν πιστεύεις πως με αυτό που μόλις διάβασες επιχειρώ να εξομοιώσω γενικά τα παιδιά με τα σκυλιά, θα σε παρακαλούσα να διαβάσεις κάτι άλλο.
Αν επικεντρώνεις στην έννοια της ευθύνης που ανέφερα, μείνε εδώ που είσαι. Ακολουθούν στοιχεία μελετών επί της συμπεριφοράς που εκδηλώνουν παιδιά και σκύλοι, όταν οι φροντιστές τους δεν ασχολούνται μαζί τους.
Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη γονείς, για να μην «ενοχληθούν» αυτοί που προσδιορίζονται από αυτόν τον «τίτλο». Επίσης, είναι αλήθεια πως δεν γεννάς το σκυλί σου. Το υιοθετείς και το μεγαλώνεις, με αγάπη και φροντίδα.
Διαφορετικά, αν δηλαδή δεν έχεις αγάπη και χρόνο να δώσεις, γιατί να το υιοθετήσεις;
Στο μυαλό μου το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά: αν δεν έχεις αγάπη και χρόνο να δώσεις, καλύτερα να μην αποκτήσεις (με το DNA ή μέσω υιοθεσίας, που για εμένα είναι το ίδιο και το αυτό), καλύτερα να μην βάλεις το σχετικό τικ στη λίστα με τα κοινωνικά στερεότυπα.
Ο κόσμος έχει γεμίσει δυστυχισμένες ψυχές.
Δεν χρειάζεται άλλες.
