Στις 7 Οκτωβρίου όταν έγινε από τη Χαμάς η τρομακτική επίθεση, μια από τις πιο άγριες στην ιστορία της διένεξης, είχα εκφραστεί με πολύ λίγες λέξεις: «Απόλυτη καταδίκη της Χαμάς. Ανοίγει ο ασκός του Αιόλου με τους συμμάχους (ισλαμοδικτατορίες) των Παλαιστινίων να αδιαφορούν για τον Παλαιστινιακό λαό». Εκείνη την ημέρα είδαμε πολλοί, εικόνες από το μέλλον. Τις τρομερές εικόνες των νεκρών παιδιών στα κιμπούτς θα διαδέχονταν τα νεκρά παιδιά της Γάζας.
Οι επιτιθέμενοι γνώριζαν πολύ καλά ότι η θηριωδία θα οδηγούσε σε ποταμούς αίματος, σε καταστροφές υποδομών, σε απελπισία εκατομμύρια ανθρώπους.
Οι επόμενες μέρες δικαίωσαν τις χειρότερες προβλέψεις.
Το Μεσανατολικό ως ορολογία ταυτίζεται εννοιολογικά με ένα άλυτο πρόβλημα. Ένα ζήτημα που αφορούσε τη δημιουργία και συνύπαρξη δύο λαών που και οι δυο είχαν ιστορικό δικαίωμα εξελίχθηκε σε έναν πόλεμο θρησκειών με το φανατικό Ισλάμ, τις οργανώσεις του και τα κράτη που το υποστηρίζουν να απειλούν συνολικά τη Δύση.
Είναι πολύ δύσκολο για κάθε πολίτη να πάρει εύκολα θέση σε ένα ζήτημα τόσο πολύπλοκο, που δεν εμπλέκονται απλά δυο λαοί αλλά γεωστρατηγικά συμφέροντα πολλών και διαφορετικών χωρών.
Είναι λογικό και κατανοητό οι πολίτες να φρίττουν από την παράνοια και τον θάνατο που σκορπίζει ο πόλεμος στη Γάζα και να ζητούν άμεση εκεχειρία και υποστήριξη του πλέον αδυνάμου.
Αδύναμος είναι ο Παλαιστινιακός λαός, είναι οι γυναίκες, οι μάνες, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι, που χρησιμοποιούνται χρόνια τώρα ως ασπίδες. Ως ανθρώπινες ασπίδες από μια οργάνωση στη φιλοσοφία της οποίας, όπως και σε πολλές τέτοιες θρησκευτικές ομάδες δεν χωράει ο σεβασμός του ατόμου της ανθρώπινης ύπαρξης. Μετράει μόνο η επίτευξη του συλλογικού στόχου.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο διατυπωμένος στόχος δεν είναι μια θετική πρόταση για τη δημιουργία, την ανεξαρτησία, την προκοπή των Παλαιστινίων μέσα σε ένα δικό τους κράτος. Ο διακηρυγμένος στόχος είναι η κατάλυση του κράτους του Ισραήλ και η εξαφάνιση των Εβραίων από προσώπου γης. Το κράτος του Ισραήλ ως απάντηση, δεν μιλάει απλά για το δικαίωμα του στην αυτοάμυνα, αλλά για την υποστήριξη του δικαιώματος ύπαρξης και επιβίωσης του με κάθε μέσο.
Εμείς στην Ελλάδα και ιδιαίτερα η δική μου γενιά υπήρξαμε για δεκαετίες εξαιρετικά υποστηρικτικοί στον αγώνα των Παλαιστινίων. Προσωπικά είχα την τύχη να επισκεφτώ τη Ραμάλα το 2003, να συναντήσω και να συζητήσω με τον Αραφάτ στην πιο ώριμη φάση του.
Όπως και είχα την τύχη να έχω φίλους σπουδαίους Ισραηλινούς, όπως ο γνωστός συγγραφέας Αμος Οζ – ειρηνιστής και διανοούμενος. Άνθρωποι που εκφράζουν ο καθένας με τον τρόπο του τον πόνο και την αγωνία του λαού του.
Ως πολίτες μιας χώρας που έχει ζήσει πολλά, κυρίως αγώνες, για τη γη της και την ανεξαρτησία της, μπορούμε να κατανοήσουμε και τους δύο λαούς υποστηρίζοντας την παύση πυρός, την ανθρωπιστική βοήθεια και ως μόνη λύση την ύπαρξη δύο κρατών.
Η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα οφείλουν όμως να λάβουν υπόψη το εθνικό μας συμφέρον και να κάνουν σαφές, σ’ αυτή τη φλεγόμενη περιοχή, ποιοι είναι οι εν δυνάμει σύμμαχοι μας και συνεργάτες. Σίγουρα δεν είναι οι Ισλαμοδικτατορίες και οι από αυτές χρηματοδοτούμενες στρατιωτικές και παραστρατιωτικές οργανώσεις.
Ο αντισημιτισμός ως μια δηλητηριώδης αράχνη αρχίζει να υφαίνει το νήμα του ξανά.
Όσα είδαμε στο αεροδρόμιο του Νταγκεστάν, σε πόλεις της Τουρκίας, και σε συνθήματα διαδηλώσεων στην Ευρώπη, έχουν στοιχεία από το μίσος του μεσοπολέμου. Ο ανεπτυγμένος κόσμος, και οι δημοκρατίες δεν μπορούν να δεχθούν, να επιτρέψουν ξανά να επαναληφθεί το κύμα μίσους για τον εβραϊκό λαό.
Είναι εντυπωσιακό πόσα γράφονται από αριστερές πένες μόνο για την ισλαμοφοβία εναντίον της ισλαμοφοβίας, ενώ η μόνη δυτική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής (φυσικά με τα δικά της προβλήματα και τα δικά της μεγάλα λάθη), δέχεται εκτόξευση απειλών για την τελική της εξόντωση.
Άννα Διαμαντοπούλου
* Πρόεδρος του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη – πρ. Επίτροπος ΕΕ – πρ. Υπουργός
