«Τα δυο σου χείλη ποταμός
κι εγώ ψαρεύω λόγια»
Δημήτρης Ζερβουδάκης και Γιάννης Μήτσης
Το ποτάμι της ζωής συμβαίνει πολλές φορές να φουσκώνει. Τότε μπορεί εύκολα να μας παρασύρει η δυνατή ροή του, φυσική η τεχνητή, χάρη σε λογής-λογής φραγμούς ή φράγματα, φτιαγμένα απ’ τα χέρια τα δικά μας ή άλλων.
Μπορεί η ορμή του νερού να μας πάει απλά παραπέρα, να μας δροσίσει, να μας καθαρίσει ή μπορεί να μας στροβιλίσει και να μας ζαλίσει, να μας σκεπάσει, μέχρι και να μας πνίξει.
Δεν είναι πάντα εύκολο να ξεφύγει κανείς απ’ τη ροή του. Μπορεί να βρεθεί τελείως απροετοίμαστος, μπορεί να μη συνειδητοποιήσει καν ότι το ποτάμι δε γυρίζει πίσω, μπορεί και να νομίσει ότι αυτός μόνος μπορεί να δαμάσει την ανεξέλεγκτη δύναμη της φύσης και των τεχνητών φραγμάτων, έστω για κάποιο διάστημα, και μετά να βγει στην όχθη νικητής.
Η οποιαδήποτε νίκη, έστω και η μικρότερη, είναι ακόμα πιο δύσκολη, όταν κάποιος δεν έχει δίπλα του κάποιον. Ένα χέρι για να πιαστεί, κάποιον για τον οποίο να παλέψει ή από τον οποίο να ακούσει μια καλή κουβέντα, για να εμψυχωθεί.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας, που τους συναντάμε ίσως καθημερινά, τους συναναστρεφόμαστε, αλλά δεν τους γνωρίζουμε πραγματικά, δεν ξέρουμε τίποτα για τα ποτάμια που διέσχισαν στη ζωή τους, ρηχά ή βαθιά, για τα γεφύρια που έχτισαν, για ό,τι θυσίασαν για να τα στεριώσουν.
Η ξέφρενη ταχύτητα της σύγχρονης ζωής, η πίεση από παντού που δεν αφήνει τον αναγκαίο χρόνο για ανθρώπινες κουβέντες (ή ακόμα περισσότερο για τις απαραίτητες σιωπές μεταξύ δύο ανθρώπων) και η συνήθεια ή μόδα των επιφανειακών σχέσεων μάς αποξενώνουν όχι μόνο μεταξύ μας αλλά κι απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όσοι προλαβαίνουμε ακόμα, ας δοκιμάσουμε να έχουμε μάτια ανοιχτά κι άγρυπνα, αυτιά για να ακούσουμε το νερό να κελαρύζει, για να ρίξουμε μια διαφορετική ματιά μέσα μας και δίπλα μας, ή ακόμα και να σιωπήσουμε.
Και ίσως να φανούμε τυχεροί, ίσως κάποιος να βρεθεί σε θέση να καταλάβει τη σιωπή και την εκτίμησή μας και να μοιραστεί την ιστορία του μαζί μας, τις έγνοιες, τις εμπειρίες και τις ανησυχίες του. Μπορεί να είναι κάποιος μεγαλύτερος από μας σε ηλικία ή κάποιο παιδί.
Κι αν συμβεί αυτό το τελευταίο, θα είμαστε διπλά ευλογημένοι. Θα είναι σαν να μας πήρε ένα ορμητικό ποτάμι και να μας οδήγησε από τις λάσπες και το Δέλτα του κατευθείαν στη μάνα του νερού, στην πηγή με το γάργαρο νερό.
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στα εξαιρετικά παιδιά του Γενικού Λυκείου Κρύας Βρύσης Πέλλας που με «ξεδίψασαν», για τις ερωτήσεις που έθεσαν, για την απλότητά τους, την περιέργεια και τη ζωντάνια τους αλλά και για την ευκαιρία που μου έδωσαν εμμέσως να ακούσω μια ιστορία ζωής. Κυρίως όμως τους αφιερώνεται για την ελπίδα που ξαναζωντάνεψαν.
Νατάσα Μιχαηλίδου
Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
