του Ανδρέα Κόσιαρη
Ο εκπρόσωπος της Πυροσβεστικής, Γιάννης Αρτοποιός, αποκάλυψε άθελά του μιλώντας σε δελτίο ειδήσεων το βράδυ της Δευτέρας πόσο ανεπαρκής είναι η στελέχωση της πυροσβεστικής υπηρεσίας. «Περισσότεροι από 650 πυροσβέστες επιχειρούν αυτή τη στιγμή σε όλα τα μέτωπα», δήλωνε σε απευθείας σύνδεση (δελτίο ειδήσεων Mega 21/08/23, περίπου από το 36ο λεπτό).
Η πρόθεση αυτής της δήλωσης ήταν να δείξει τη μαζικότητα της κινητοποίησης του Πυροσβεστικού Σώματος — όμως ο αριθμός αυτός, ιδωμένος είτε κατά μόνας είτε σε αναλογικές συγκρίσεις, είναι τραγικά μικρός. Δευτερόλεπτα νωρίτερα, ο κ. Αρτοποιός είχε δώσει και το μέτρο σύγκρισης, μιλώντας για το ξέσπασμα 65 δασικών πυρκαγιών τη Δευτέρα. Η διαίρεση είναι εξαιρετικά απλή, και το αποτέλεσμα δείχνει αναλογία περίπου 10 πυροσβεστών ανά πυρκαγιά. Την εικόνα των στρεβλών προτεραιοτήτων του ελληνικού κράτους συμπληρώνουν τα πεπαλαιωμένα και ολίγιστα οχήματα και εναέρια μέσα πυρόσβεσης που διαθέτει η χώρα — απαραίτητη η υπενθύμιση πως το CanadAir που συνετρίβη στην Κάρυστο πριν από λιγότερο από έναν μήνα πετούσε από τη δεκαετία του 1970.
Ο αριθμός των 650 πυροσβεστών είναι μικρότερος από ένα τμήμα μονάχα της τελευταίας ανακοίνωσης διεξαγωγής διαγωνισμών για προσλήψεις αστυνομικών. Προκλητικά και τραγικωμικά, το υπουργείο Δικαιοσύνης ανακοίνωσε χθες το απόγευμα τη δημόσια διαβούλευση για το Σχέδιο Νόμου στελέχωσης της Δικαστικής Αστυνομίας, που κάνει λόγο για 750 προσλήψεις (600 ένστολοι, 150 πολιτικό προσωπικό).
Όταν τον φετινό Ιούλιο οι μεγάλες πυρκαγιές σε Αττική, Ρόδο, Κέρκυρα, Μαγνησία και αλλού δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από το «επιτελικό» ελληνικό κράτος, κάθε εχέφρων μπορούσε να φανταστεί τι θα συνέβαινε στη χώρα τον Αύγουστο, που παραδοσιακά φέρνει ισχυρούς ξηρούς βοριάδες, ειδικά στα βόρεια και ανατολικά.
Η Θράκη των «επών» και του αμερικανικού στόλου
Η καταστροφή ήταν προδιαγεγραμμένη, ειδικά για μία από τις πιο παρατημένες στην τύχη της περιφέρειες τη χώρας, όπως η Θράκη. Τον Έβρο, το κεντρικό κράτος (και τα πιστά και υπάκουα ΜΜΕ) τον θυμάται μονάχα όταν θέλει να πουλήσει προπαγάνδα για «έπη» εναντίον άοπλων προσφύγων και μεταναστών ή πανηγύρια για την κατανάλωση αυγών από τον αμερικανικό στόλο. Την Ροδόπη, τη θυμάται μόνο όταν θέλει να αποπροσανατολίσει στοχοποιώντας τη μειονότητα.
Φυσικά, μεγάλες ευθύνες για την κατάσταση έχουν και οι τοπικές αρχές των περιοχών, που πανικόβλητες ζητούσαν τη βοήθεια αγροτών για να δημιουργηθούν αντιπυρικές ζώνες της κυριολεκτικά τελευταίας στιγμής, σε μια μάταιη προσπάθεια να αντισταθμιστεί η απραγία μηνών και ετών.
Θα πρέπει να σημειωθεί πως στην περίπτωση της Αλεξανδρούπολης μιλάμε για μια πυρκαγιά η οποία προόδευσε ανεξέλεγκτη όχι μέσα σε πυκνόφυτα και δύσβατα δάση, αλλά ως επί το πλείστο σε χαμηλής βλάστησης αγροτικές και περιαστικές περιοχές. Σε τρεις ημέρες πλήρους αδυναμίας ελέγχου της, η φωτιά κύκλωσε από Βορρά την πόλη φτάνοντας από το ανατολικό στο δυτικό της άκρο και αναγκάζοντας την εκκένωση του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, όπου οι φλόγες έφτασαν στον περίβολο του χώρου στάθμευσης του νοσοκομείου.
Ακόμα και στο Εθνικό Πάρκο της Δαδιάς, το πυκνό δάσος του οποίου καίγεται για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι, καταγγέλλεται πως ένας και μοναδικός δασοφύλακας (εξαμηνίτης συμβασιούχος) είχε την ευθύνη να περιπολεί για να προλάβει και να αποτρέψει την πυρκαγιά — η συνολική έκταση του Εθνικού Πάρκου ξεπερνά τα 400.000 στρέμματα.
Η ανάγκη εκκένωσης του ΠΓΝΑ, ανέδειξε άλλο ένα σημείο γύμνιας του κρατικού μηχανισμού. Στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης υπάρχουν σε απόσταση 150 χλμ από την Αλεξανδρούπολη τρία μεγάλα νοσοκομεία: της Κομοτηνής σε απόσταση περίπου 50-60 χλμ, της Ξάνθης σε απόσταση περίπου 100-110 χλμ και της Καβάλας σε απόσταση περίπου 150 χλμ. Εάν όμως ρωτήσετε οποιονδήποτε κάτοικο αυτών των πόλεων, θα μάθετε πως τα νοσοκομεία αυτά, ειδικά σε Ξάνθη και Κομοτηνή είναι ερημωμένα από γιατρούς και ερειπωμένα από κτιριακές εγκαταστάσεις, υποδομές και εξοπλισμό. Ακόμα και στο ίδιο το ΠΓΝΑ, νοσοκομείο στο οποίο διδάσκονται οι νέες γενιές γιατρών, ένας επισκέπτης θα παρατηρήσει πως το μόνο κομμάτι του που είναι καλοσυντηρημένο είναι η εκκλησία που βρίσκεται εντός του νοσοκομείου.
Τα νοσοκομεία της Ξάνθης και την Κομοτηνής, που είναι και τα εγγύτερα στην Αλεξανδρούπολη, αδυνατούν να φιλοξενήσουν μεγάλο όγκο ασθενών — δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν ούτε στις ανάγκες των κατοίκων αυτών των πόλεων, πόσο μάλλον να περιθάλψουν εκκενωθέντες από την Αλεξανδρούπολη. Προκρίθηκε έτσι η μεταφορά των ασθενών στην Καβάλα, της οποίας το νοσοκομείο είναι πιο λειτουργικό, αλλά και το πιο απομακρυσμένο. Με τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και οχήματα του ΕΚΑΒ, ήταν ελάχιστες οι δυνατότητες μετακομιδής ασθενών στα 150 χλμ απόστασης από την Αλεξανδρούπολη έως την Καβάλα.
Και το τραγικό ελληνικό κράτος, που διαθέτει εξοπλισμένο πλωτό νοσοκομείο στον πολεμικό του στόλο, επιστράτευσε ένα από τα φέρι-μπόουτ που πραγματοποιούν δρομολόγια από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης στη Σαμοθράκη για να φιλοξενήσει ασθενείς κατάχαμα στο κατάστρωμά του κι έπειτα να τους μεταφέρει στην Καβάλα — αφού αρχικά το είχε χρησιμοποιήσει για φιλοξενία ανθρώπων που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους στα υπό εκκένωση χωριά γύρω από την πόλη.
Όπως εξηγούσαμε τον Ιούλιο (αλλά και τα προηγούμενα καλοκαίρια), όλα αυτά είναι δείγμα των στρεβλών προτεραιοτήτων του ελληνικού κράτους — διαχρονικά μεν, αλλά ακραία εντεινόμενα τα χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως δικαιολογία την κλιματική κρίση, αλλά δεν έχει πράξει το παραμικρό για να αντιμετωπίσει τις συνέπειές της. Το σκηνικό που επαναλαμβάνεται κάθε καλοκαίρι, με τις πυρκαγιές να σβήνουν από τον χάρτη ατελείωτες εκτάσεις ξανά και ξανά, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Δεν πρόκειται για αδυναμία — πρόκειται για απροθυμία.
Μέσα σε όλη την κρατική ανεπάρκεια, αναδείχθηκε ξανά και η δημοσιογραφική ανεπάρκεια της χώρας, με τα κανάλια των εφοπλιστών και μεγαλοεπιχειρηματιών που διατηρούν σχέση εξάρτησης με την πολιτική εξουσία, να αγνοούν για άλλη μία φορά την υποχρέωσή τους για ενημέρωση των πολιτών.
Στις φετινές πυρκαγιές, τα έκτακτα δελτία περιορίστηκαν στις δύο πρώτες ημέρες των πυρκαγιών της Αττικής τον Ιούλιο. Από την τρίτη μέρα εκείνων των πυρκαγιών κι έπειτα, οι εκπομπές κουτσομπολιού και οι θερινές επαναλήψεις τηλεοπτικών σειρών πήραν τη θέση της αναγκαίας σε περίοδο κρίσης ενημέρωσης. Η αφωνία διακόπηκε μόνο για λίγο, όταν στη Ρόδο λαμπάδιασαν ξενοδοχεία. Όπως και τον προηγούμενο μήνα, έτσι και στις τωρινές πυρκαγιές, η ενημέρωση από τα κανάλια είναι περιορισμένη στα τακτικά δελτία ειδήσεων, με ελάχιστα έκτακτα να διακόπτουν την τηλεοπτική ραστώνη.
Κομμάτι των αιτιών αυτής της αφωνίας είναι σίγουρα και η εσκεμμένη υποστελέχωση των δημοσιογραφικών ομίλων. Όμως δεν μπορεί κανείς παρά να παρατηρήσει από τις στιγμές που τα κανάλια αναγκάζονται να προβάλλουν ρεπορτάζ, πως δημοσιογράφοι υπάρχουν — το σιωπητήριο δεν είναι εξ ανάγκης, αλλά είναι επιβεβλημένο άνωθεν.
Κάτι που γίνεται εμφανές και από το πώς διαχέεται η κυβερνητικά εκπορευόμενη παραπληροφόρηση. Τα κανάλια, και οι λοιποί ελεγχόμενοι δίαυλοι ενημέρωσης, είναι εξαιρετικά πρόθυμα να διασπείρουν τις γελοιότητες περί «συμμετοχής της ΕΥΠ» στην «έκτακτη διυπουργική σύσκεψη» για τις πυρκαγιές, υπονοώντας «δολιοφθορές» στην πρόκληση της πυρκαγιάς στην Αλεξανδρούπολη — όταν από την πρώτη στιγμή η Πυροσβεστική γνώριζε (και ανάφερε πλειστάκις δια των εκπροσώπων της) πως η πυρκαγιά προκλήθηκε από κεραυνό θερινής καταιγίδας.
Η «πρακτορολογία», που επιστρατεύεται σε κάθε κυβερνητική αποτυχία, είναι η εύκολη καταφυγή δικαιολόγησης που ποτέ δεν επιβεβαιώνεται. Όπως και τον Ιούλιο, έτσι και τώρα, χρησιμοποιείται χωρίς την ύπαρξη οποιουδήποτε στοιχείου, ρίχνοντας ταυτόχρονα νερό στον μύλο της ακροδεξιάς, που στον Έβρο ανακάλυπτε μέχρι και «παρεμπόδιση των πυροσβεστικών αεροσκαφών από Πακιστανούς», όπως διέδιδε από τη διεστραμμένη φαντασία του βουλευτής της Ελληνικής Λύσης.
Οι παρουσιαστές των ενημερωτικών εκπομπών ξέχασαν εν ριπή οφθαλμού όσα τους έλεγε η πυροσβεστική τις πρώτες ώρες της πυρκαγιάς στην Αλεξανδρούπολη για το πώς αυτή προκλήθηκε, και προσπαθούσαν να ανακαλύψουν πράκτορες και δόλιους μετανάστες για να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία του ελληνικού κράτους.
Για να αποδειχτεί περίτρανα πως το πτώμα της ελληνικής δημοσιογραφίας, νεκρό εδώ και καιρό, έχει πλέον σαπίσει και βρωμίσει, πλάι στο πτώμα του κοινωνικού χαρακτήρα του κράτους: το πτώμα της πυρόσβεσης, του ΕΣΥ, των υποδομών και της προστασίας του φυσικού πλούτου.
