Ο Καμί παραμένει και πάλι εστιασμένος πάνω στον άνθρωπο επιχειρώντας να πάρει θέση σε πολιτικά ζητήματα
To «Ε» προτείνει το βιβλίο του Albert Camus με τίτλο «Ο Πρώτος Άνθρωπος» από τις εκδόσεις Καστανιώτη και σε μετάφραση της Ρίτας Κολαΐτη.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Θανάσης Λιακόπουλος στο diastixo.gr: «Η πρώτη έκδοση του βιβλίου γίνεται το 1994 (για την Ελλάδα το 1995 από τις εκδόσεις Λιβάνη). Από την κόρη του Καμί, Κατρίν. Η ιστορία είναι γνωστή γύρω από την καθυστέρηση αυτής της έκδοσης. Η πρώτη δακτυλογράφηση του κειμένου έγινε από τη σύζυγό του Καμλί Φρανσίν, πολύ λίγο μετά τον θάνατο του συγγραφέα. Ο εκδότης Gallimard με τη Φρανσίν και κάποιοι που είχαν διαβάσει αυτές τις σημειώσεις συμφώνησαν πως δεν έπρεπε να εκδοθεί, αφού ήταν ημιτελές και με πολλές διορθώσεις, γεγονός που θα έβλαπτε τη φήμη του συγγραφέα. Το χειρόγραφο ήταν ένα κείμενο «δίχως τελείες ούτε κόμματα, με έναν γραφικό χαρακτήρα βεβιασμένο, δυσκολοδιάβαστο, που ουδέποτε έτυχε περαιτέρω επεξεργασίας». Στη δεκαετία του ’80 η Κατρίν ξεκινά την αποκατάσταση του τότε δακτυλογραφημένου κειμένου της μητέρας της. Επίπονη, κοπιαστική και χρονοβόρα διαδικασία, που κράτησε μέχρι το ’94, όταν και εκδίδεται».
Κι αν ο «πρώτος άνθρωπος» του βιβλίου είναι ο ίδιος ο Καμί, κάποιες από τις δυσκολίες της παιδικής ηλικίας που τον δίδαξαν και τον σημάδεψαν και κατ’ επέκταση χάραξαν τον δρόμο γι’ αυτό που έγινε στη συνέχεια μπορούμε να τις βρούμε μέσα σε αυτό. Και επειδή ακριβώς αυτά τα διασωθέντα κεφάλαια αναφέρουν πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, με τα όποια λάθη υπάρχουν μέσα σ’ αυτά σχετικά με τα ονόματα ή τα αδέρφια του πρωταγωνιστή Ζακ Κορμερί, πολλοί κριτικοί θεώρησαν πως το βιβλίο αυτό θα ήταν αυτοβιογραφικό. Είναι όμως πολύ φτωχό να θεωρήσουμε πως ο Καμί θα έκανε απλά ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα.
Το βιβλίο ξεκινάει με τη γέννηση του Ζακ Κορμερί. Συνεχίζει με τα παιδικά του χρόνια στο Αλγέρι, τη φοίτησή του στο γυμνάσιο και το λύκειο, τις σχεδόν άριστες μαθητικές επιδόσεις, τη φτωχή οικογενειακή ζωή με τη μητέρα, τη γιαγιά και τους θείους του. Διανθίζεται με την αναζήτηση του πατέρα – πιο σωστά την ανακάλυψή του, αφού σκοτώθηκε στον πόλεμο όταν ο μικρός Ζακ ήταν μόλις ενός έτους, με διάφορες σκέψεις γύρω από τη φτώχεια της οικογένειας, οικονομική και πνευματική, αλλά και με διάφορα σχόλια, ανθρωπολογικής υφής, για τους ντόπιους και γενικότερα τους λαούς της Μεσογείου. Ο Καμί παραμένει και πάλι εστιασμένος πάνω στον άνθρωπο, είτε με τον αγώνα της καθημερινής του επιβίωσης, είτε «διαβάζοντας» τις επιπτώσεις ενός πολέμου είτε επιχειρώντας να πάρει θέση σε πολιτικά ζητήματα είτε θέλοντας να αναλύσει τρομοκρατικά φαινόμενα στο Αλγέρι.
