Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη
περπατώντας η δόξα μονάχη..
Διονύσιος Σολωμός
Βεβαίως και ο καθένας μπορεί να επιλέγει τι θα ψηφίσει.
Βεβαίως και ο πολίτης πρέπει να είναι ενημερωμένος για το τι συμβαίνει;
Αλλά είναι;
Από ποιούς ενημερώνεται; Ποιοί τον τρομοκρατούν; Ποιοί τον εκβιάζουν; Ποιοί του λένε την αλήθεια;
Και τι σημαίνει συστημικά κανάλια που επιχορηγούνται με πακτωλό χρημάτων, και όχι φασιστικά, που κάνουν προπαγάνδα υπέρ των συμφερόντων τους;
Που προβάλλουν προς εθισμό, ευτελή και πλήρους ανοησίας προγράμματα. Που αναγάγουν κάθε κουτσομπολιό και ηλιθιότητα σε είδηση! Που έχουν εξοστρακίσει ό,τι το πνευματικό και έχουν ρίξει τους εξαρτημένους θεατές τους τόσο χαμηλά, στον καναπέ της απάθειας. Κάθε μέρα τα ίδια χάχανα, τα ίδια λάχανα…
Ποιος διαβάζει σήμερα για να σκεφτεί;
Ποιος συμμετέχει σε ομάδες που προσφέρουν και σκέφτονται τον συνάνθρωπο; Ελάχιστοι.
Πού πήγε η ανθρωπιά;
Όλοι τα ξέρουμε όλα, με τα κεφάλια σκυμμένα στις οθόνες και με κανέναν διάλογο μεταξύ μας. Με κανένα κοίταγμα στα μάτια, που πολλές φορές λένε περισσότερα απ΄ όσα λένε οι λέξεις.
Ποιος ελπίζει; Ποιος ονειρεύεται; Ποιος αγωνιά και προσπαθεί για το κοινό καλό; Ποιος τολμά να πει δημοσίως αλήθειες; Το σύστημα είναι έτοιμο να τον κατασπαράξει! Τόση δημοκρατία!
Ποιος αναγνωρίζει το καλό στον διπλανό του; Ποιος σκέφτεται τα παιδιά σε τι κοινωνία θα ζήσουν;
Ποιος σκαλίζει την μνήμη του για να κοιτάξει το παρελθόν και να δει το μέλλον;
Έτσι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν κακόγουστη φάρσα.
Έτσι οδηγούμαστε σε καταστροφές, που οι ολοκληρωτισμοί αναπόφευκτα αποφέρουν.
Ευθύνη όλων των πολιτών θα ήταν να μένουμε στις επάλξεις καθημερινά, στην αγορά του Δήμου αλλά αντί αυτού… καναπές και παντόφλα και κακόβουλη κριτική σε ό,τι μας ξεβολεύει. Έτσι τρέφεται η ανοησία της αγέλης με σπουδή στην δικαιολογία!
Η νοημοσύνη πέθανε. Ζήτω η τεχνητή νοημοσύνη!
Δεν το κουράζουμε πλέον και πολύ. Πάμε και όπου βγει. Και ας ξέρουμε πού θα βγει με αυτή τη λογική!
Και οι ηγεμόνες άλλο που δεν θέλουν…
Καμιά ευθύνη αυτοί, ολόκληρη εμείς!
Και μήπως δεν είναι έτσι;
Η φράση των ημερών, από όλους, είναι μία: Πώς είναι δυνατόν!
Μα είναι απολύτως δυνατόν μετά από δεκαετίες διαφθοράς, να συνηθίσουμε.
Συνηθίσαμε και κάθε είδους βία, από όπου και αν προέρχεται.
Τα συνηθίσαμε όλα!
Μπήκαμε στην κατάθλιψη χωρίς να το καταλάβουμε!
Σκύψαμε το κεφάλι για ένα pass.
Μας τελείωσαν και τα ιδανικά, αφού κανείς δεν μιλάει για αυτά.
Και πόσο εύκολα πέρασε το μήνυμα: Όλοι το ίδιο είναι! Αφού και την ίδια βάρβαρη γλώσσα χρησιμοποιούν.
Και αφού είναι το ίδιο γιατί να ψηφίσουμε;
Ας ψηφίσουμε το χειρότερο κακό για να μην έρθουν άλλα χειρότερα.
Έτσι μας έπεισαν.
Αυτό ήταν το προεκλογικό κλίμα και το τραίνο της λεγόμενης Δημοκρατίας οδηγείται ανεξέλεγκτα στον ολοκληρωτισμό και την απάθεια.
Το αποτέλεσμα πιο σίγουρο δεν γίνεται. Αποτρόπαιο…
Η ευθύνη όσων γνωρίζουν τι σημαίνει… ευθύνη!
Αλήθεια πώς έπεσαν τόσο έξω οι δημοσκοπήσεις;
Και τελικά η ψήφος είναι υποχρέωση ή δικαίωμα;
Και εδώ κοροϊδία!
Και η ανούσια ευχή όλων: Και μη χειρότερα!
Ραγιάδες στον καναπέ… Πασά μου!
Χρύσα Καραπαπάζογλου
