Η Ψυχολόγος-Συγγραφέας, κα Μαρία Καμπάνταη συστήνει στο «Ε» το νέο της βιβλίο «Μαμά…» με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας
Η συγγραφέας αξιοποιώντας την ιδιότητά της δίνει απαντήσεις σε καίρια ζητήματα και εμβαθύνει στη σχέση μητέρας και παιδιού
Σήμερα, Κυριακή 14 Μαΐου, Γιορτή της Μητέρας, ημέρα εορτασμού της μητρότητας τιμούμε όλες τις μανούλες με μία «ζεστή» αγκαλιά, με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, μια ανθοδέσμη, μια ευχή!
Ενόψει της Γιορτής της Μητέρας η Ψυχολόγος και Συγγραφέας από τη Δράμα, κα Μαρία Καμπάνταη μιλά στο «Ε» σε μία προσπάθεια να διασαφηνίσει την σχέση μητέρας-παιδιού. Με λίγα λόγια μέσα από την διεισδυτική της ματιά αναλύει σκέψεις-προβληματισμούς που προκύπτουν αναφορικά με την μητρότητα, την διαπαιδαγώγηση, τον ρόλο της μητέρας στην σύγχρονη εποχή έχοντας ως «ορμητήριό» της το νέο της βιβλίο με τίτλο «Μαμά…»
«Ε»: Μιλήστε μας για τη θεματική του εν λόγω βιβλίου Μαμά… Ποιες είναι οι αρχές που σας συντροφεύουν κατά την συγγραφή;
Μ.Κ.: Όπως φαίνεται, είμαι συγγραφέας ανθρώπινων ιστοριών. Από τα χέρια μου περνούν πραγματικοί άνθρωποι με τις ιστορίες τους, οπότε δεν μπορώ να μην γράψω για αυτά που ακούω καθημερινά. Τα βιβλία μου μπορούμε να πούμε πως εντάσσονται στο είδος της θεραπευτικής λογοτεχνίας, γιατί συνδυάζουν την ψυχολογία με την λογοτεχνία. Η λογοτεχνία πάντα θεραπεύει, αλλά ουσιαστικά όταν χρησιμοποιεί ψυχολογικές τεχνικές, έννοιες και σε βοηθά να δεις κάποια πράγματα από την καθημερινή ζωή σου και τον εαυτό σου, πραγματικά θεραπεύει. Μπορώ να πω ότι αυτό το βιβλίο, όπως και το πρώτο, δεν είναι απλά ένας οδηγός. Αναντίρρητα, δεν γράφω οδηγούς, αλλά μόνο συνοδηγούς. Συγκεκριμένα, αναφέρεται στη σχέση μητέρας-παιδιού την οποία παρομοιάζω με την μαγειρική, καθώς και οι δυο μοιράζονται κάποια κοινά. Ως τώρα, άλλωστε έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε καθοριστική την σχέση μητέρας-παιδιού για την μετέπειτα ζωή μας κι όντως έτσι είναι! Το βιβλίο, όμως προτείνει μία νέα εξήγηση, μια νέα συνεξήγηση και ποτέ δεν είναι αργά να εξελίξουμε αυτή την σχέση. Στο πρώτο κεφάλαιο περικλείονται ιστορίες στις οποίες μιλούν οι μαμάδες, στο δεύτερο κεφάλαιο εντοπίζονται ιστορίες στις οποίες μιλούν παιδιά, αγόρια και κορίτσια, τέλος στο τρίτο κεφάλαιο αναφέρεται η συνταγή στην σχέση μαμά-παιδί, κατά πόσο υπάρχει μία συνταγή, ή πολλές, όπως και διαφορετικοί νέοι άνθρωποι μεταξύ τους. Ωστόσο, υπάρχουν βασικά συστατικά σε αυτή την σχέση….
«Ε»: Ποια τα διδάγματα περί μητρότητας/μητρικότητας που αναδύονται μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου;
M.K: Το κυρίαρχο που θα καταλάβει ο αναγνώστης είναι ότι η μητρότητα είναι μία συνεχής εμπειρία μάθησης. Εξαρτάται, βέβαια με ποιον έχουμε απέναντί μας, με ποιον μαγειρεύουμε, διαφαίνεται όπως και να έχει η συνεξέλιξη! Είναι ένα συνεχές ταξίδι ανακάλυψης και μάθησης, είναι δύσκολη υπόθεση βέβαια σε όποια ηλικία κι αν αποφασίσουμε να γίνουμε μητέρες. Η μητρικότητα, επίσης εμπεριέχεται και στην καθημερινότητά μας, ακόμη κι αν δεν έχουμε κάνει ακόμη παιδί, π.χ. καλές φίλες, δοτικές σύζυγοι, εργαζόμενες, όλα αυτά ακόμη εμπεριέχουν μητρικότητα.
«Ε»: Τι θα επιθυμούσατε να «μείνει» στον αναγνώστη;
Μ.Κ.: Θα ήθελα, λοιπόν να μείνει ότι μιλάω για μία νέα συνάντηση, μία εκ νέου συνάντηση με την μητέρα μας και με τον εαυτό μας συνάμα. Αξίζει να προσπαθήσουμε, να συγχωρήσουμε κάποια πράγματα και στην μητέρα μας, τα οποία μπορεί να μην ήταν και τόσο θρεπτικά, να κρατήσουμε τα θετικά για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε, έτσι θα γνωρίσουμε καλύτερα τον ίδιο τον εαυτό μας, τον γνωρίζουμε».
«Ε»: Προσδιορίστε σε αδρές γραμμές την μητρότητα, πώς αντιμετωπίζεται σήμερα;
M.K.: Η αλήθεια είναι πως η ζωή μας έχει γίνει απαιτητική και ανταγωνιστική. Επειδή, απαιτεί από εμάς να αναπτύξουμε ποικίλες δεξιότητες, επαγγελματική αποκατάσταση, προσωπική ανάπτυξη, βάζουμε λίγο πίσω την επιθυμία-τον στόχο να κάνουμε παιδί. Πολλές φορές φοβόμαστε κιόλας μήπως διαταράξει το επίπεδο της ζωής μας που θέλουμε να κρατήσουμε ή επηρεάσει ακόμη και την σχέση με τον σύντροφό μας. Οπότε αναγκαστικά ίσως το μεταθέτουμε χρονικά! Αυτό είναι μία προσωπική υπόθεση που επηρεάζεται και από την σχέση με την μητέρα μας, όπως κι από άλλους λόγους. Τελικά την μητρικότητα και το μητρικό ένστικτο μπορεί να το έχουν οι γυναίκες πολλοί πριν ακόμη κάνουν παιδιά. Παρόλα αυτά, νομίζω πως είναι οι απαιτήσεις της σημερινής σύγχρονης ζωής που το μεταθέτουν λίγο προς τα πίσω».
«Ε»: Μία καταληκτική ερώτηση μετά το πέρας αυτής της όμορφης συνέντευξης-συζήτησης. Ως ψυχολόγος θεωρείτε πως η σχέση μητέρας-παιδιού είναι «δυνατή» στη σύγχρονη εποχή; Οι δεσμοί είναι ισχυροί; Πώς το αντιλαμβάνεστε; Τι μαρτυρά η εμπειρία σας στον χώρο;
Μ.Κ: Κι εγώ «φόρτωσα» με πάρα πολλούς ρόλους. Για εμένα η συγγραφή είναι καταφύγιο. Επιπροσθέτως, νομίζω πως γίνομαι καλύτερη και ως μητέρα μέσα από αυτή, είναι η εκτόνωσή μου! Λέω, λοιπόν πως τα πάντα είναι δυνατά στην σχέση μητέρας-παιδιού και μπορούν να γίνουν. Ποτέ δεν είναι αργά! Τα λάθη μας μπορούν να γίνουν η έμπνευσή μας! Η αλήθεια είναι, όμως πως η σύγχρονη μητέρα είναι πολύ «πνιγμένη», χάνεται η ευαισθησία, οι αισθήσεις μας, να μπορούμε να πιάνουμε τα μηνύματα από τα παιδιά μας. Συνεπώς, η έλλειψη ευαισθησίας αποδυναμώνει την σχέση μητέρας-παιδιού. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας στερεί την δυνατότητα να είμαστε ευαίσθητες. Άρα, μπορούμε να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα, αρκεί να προχωρήσουμε στις κατάλληλες ιεραρχίες. Όλα είναι δυνατά με την έννοια και της δύναμης, όπως επίσης και της δυνατότητας στην σχέση μητέρας-παιδιού!
«Ε»: Σας ευχαριστούμε πολύ! Ευχόμαστε καλή συνέχεια και κάθε επιτυχία στο συγγραφικό σας ταξίδι!
Χρύσα Κιατίπη
Μαθαίνουμε για το βιβλίο…
Το βιβλίο που κρατάς είναι γραμμένο για σένα και τη σχέση που έχεις με τη μητέρα σου. Μια σχέση θεμελιώδη, ίδια αλλά και τόσο διαφορετική όσο και οι άνθρωποι μεταξύ τους. Περιέχει αληθινές ιστορίες που αγκαλιάζουν σα μαλακό ζυμάρι όλα τα στραβά της -το άγχος, την ανασφάλεια, την επίκριση, την παραμέληση- αλλά και τις πιο συχνές απορίες μας:
– Πόσο η αόρατη κλωστή που μας συνδέει με τη μητέρα μας ορίζει τη ζωή και τους ρόλους μας; Τα έχω καταφέρει τελικά στη ζωή μου;
– Υπάρχει συνταγή για την καλή μητέρα;
– Τι σχέσεις έχω με τα παιδιά μου; Έκανα μια οικογένεια όπως τη φανταζόμουν;
Χωρίς να έχει την πρόθεση διδακτισμού, το βιβλίο είναι πηγή γόνιμου προβληματισμού και λειτουργεί ως πυξίδα στην αναζήτηση του εαυτού και των ρόλων σου. Βιώματα, μνήμες και ξεχασμένες μυρωδιές διαμορφώνουν μια νοσταλγική διάθεση για τη χαμένη μας παιδικότητα, ενώ κυριαρχεί το φως ακόμη και στις πιο σκοτεινές γωνιές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
