Αύριο

Αύριο, αύριο ξημερώνει μι’ άλλη μέρα.

Αύριο, αύριο σκόρπια τα όνειρά μου στον αέρα.

Χρήστος Κυριαζής

Στις λέξεις δίνουμε διάφορες σημασίες. Με τη λέξη αύριο μπορεί να αναβάλλουμε κάτι δυσάρεστο, να προσπαθούμε να το αποφύγουμε. Μπορεί όμως η ίδια η λέξη να είναι και μια υπόσχεση για να ξαναβρεθούμε. Γιατί ο χρόνος δε μας έφτασε. Γιατί περάσαμε όμορφα και θέλουμε να επαναλάβουμε το σήμερα.

Σίγουρα το αύριο μας βάζει σε σκέψεις. Πώς θα προγραμματίσουμε την επόμενη μέρα; Πώς θα σχεδιάσουμε το απώτερο μέλλον; Και ονειρευόμαστε για εμάς, για τα παιδιά μας, για ένα καλύτερο αύριο. Και το περιμένουμε να ’ρθει.

Για να έρθει όμως, το αύριο, όπως το θέλουμε, θα πρέπει να δουλέψουμε σήμερα. Επειδή το μέλλον είναι κοινό, όλοι μαζί πρέπει να δουλεύουμε για αυτό. Απαραίτητη προϋπόθεση, για τη συνεργασία, είναι να βάζουμε τον εγωισμό μας πίσω. Να αναγνωρίζουμε, στους συνεργάτες μας, την αξία τους, να τους επαινούμε για την προσπάθειά τους, να τους δίνουμε το δικαίωμα στο λάθος. Όλοι κάνουμε λάθη. Με αυτά μαθαίνουμε.

Βλέπουμε στην ελληνική κοινωνία σήμερα, ειδικά μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, να επικρατεί μια «φαγωμάρα». Ο καθένας ψάχνει να βρει στον άλλον ένα ψεγάδι. Μόλις το βρει, τον στήνει στον τοίχο, του διαδικτύου, και τον λοιδορεί για το λάθος του. Για κάτι εσφαλμένο που έγραψε ή είπε κάποια στιγμή.

Αυτό όμως που συμβαίνει στην πολιτική σκηνή του τόπου μας, εδώ και αρκετά χρόνια, είναι τραγικό. Οι πολιτικοί μας, όχι μόνο δε συμφωνούν σε τίποτα, μα αλληλοκατηγορούνται για τα πάντα. Μετατρέπουν τα μέσα ενημέρωσης σε τηλε-καφενεία του χειρίστου είδους. Για όσα στραβά, έχουν γίνει στη χώρα μας, ρίχνει ο ένας το σφάλμα στον άλλον. Λες και δεν έχει ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης.

Μεγάλος άνδρας είναι αυτός που αναγνωρίζει τα λάθη του, βάζει τον εγωισμό του πίσω, αγωνίζεται για το κοινό καλό. Οι πολιτικοί «άνδρες» του τόπου μας θεωρούν τους εαυτούς τους αλάνθαστους, προβάλλουν το εγώ τους και ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους ανέλιξη.

Πώς θα καταφέρουν, με τέτοιες νοοτροπίες, να δουλέψουν μαζί όταν χρειάζεται για το καλό του τόπου;

Για να μπορέσουν, όσοι κυβερνούν ή θέλουν να κυβερνήσουν αυτήν τη χώρα, να συνεργαστούν, θα πρέπει να υπάρξει ένας άλλος πολιτικός πολιτισμός. Να καλλιεργηθεί μια κουλτούρα που θα θέτει ως πρώτο στόχο το κοινό, και όχι το προσωπικό, όφελος.

Είναι βαθιά ριζωμένη στο λαό μας η τάση να διχαζόμαστε. Οι πολιτικοί, αντί να προσπαθούν να ενώσουν το λαό μας, για έναν κοινό σκοπό, καλλιεργούν τη διχόνοια. Όσες φορές όμως  επικράτησε ο διχασμός στον τόπο μας οδηγηθήκαμε σε μεγάλες καταστροφές.

Η χώρα μας έχει πολλά προβλήματα. Πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, ενωμένοι. Να προσπαθήσουμε, όχι να γκρεμίσουμε, μα να χτίσουμε πάνω σε ό,τι χτίζουν οι προηγούμενοι. Να προσπαθήσουμε ν’ ανοίξουμε τα μάτια των συνανθρώπων μας, όχι να τα βγάλουμε.

Έτσι, η λέξη αύριο, θα σημαίνει όχι μια αναβολή για κάτι δυσάρεστο, που οπωσδήποτε θα έρθει με τη διχόνοια, αλλά μια αναμονή για κάτι ελπιδοφόρο.

Για ένα καλύτερο αύριο.