Συνδετήρες

Όλα σου τα ‘χω πει σε κάποιο γράμμα μου

δεν ξέρω μέχρι τώρα αν το πήρες

είχα και μια καρδιά κι αυτή την έστειλα

επάνω στο χαρτί με συνδετήρες

Πάνος Φαλάρας

Όταν έρχεται η στιγμή να μιλήσω, στο μάθημα της Πληροφορικής, για τους ιούς των υπολογιστών, σημειώνω πως δεν είναι ο μοναδικός λόγος για να «κολλήσει» ένας υπολογιστής. Τότε αναφέρομαι στο παράδειγμα, που υπάρχει στο σχολικό βιβλίο, για το σιδηροδρομικό δίκτυο της Φινλανδίας (Πληροφορική Γυμνασίου σελ. 44).

Το Μάρτιο του 1997, μπλόκαρε ο κεντρικός υπολογιστής που διαχειριζόταν τις γραμμές των τρένων, στη νότια επικράτεια της σκανδιναβικής αυτής χώρας. Οι τεχνικοί δεν κατάφεραν να βρούνε αμέσως το πρόβλημα. Για λόγους ασφαλείας, επειδή δεν λειτουργούσε η τηλεδιοίκηση, σταμάτησαν τα δρομολόγια των τρένων για ολόκληρη την ημέρα. Μέχρι να επισκευαστεί ο υπολογιστής…

Αιτία της δυσλειτουργίας – έτσι για την ιστορία – ένας συνδετήρας! Είχε πέσει στο πληκτρολόγιο, με αποτέλεσμα να μη δουλεύει το πλήκτρο διαστήματος (spacebar). Έτσι σταμάτησε να δουλεύει ο υπολογιστής και μαζί όλα τα τρένα.

26 χρόνια πριν, στη Φινλανδία, λειτουργούσε η τηλεδιοίκηση των τρένων. 26 χρόνια πριν, όταν σταμάτησε ο κεντρικός υπολογιστής, που διαχειριζόταν τις γραμμές, σταμάτησε και η λειτουργία των τρένων. Δεν άφησαν την τύχη των επιβατών και των εργαζομένων, αποκλειστικά, στα χέρια ενός σταθμάρχη.

Όσο υπεύθυνος και να είναι κάποιος εργαζόμενος, δεν παύει να είναι άνθρωπος. Μπορεί να κάνει κάποιο κακό υπολογισμό. Μπορεί να τύχει κάτι στη βάρδιά του. Μπορεί να λείψει για μια στιγμή και τότε να συμβεί το κακό.

Όλα αυτά βέβαια δεν κάνουν κανέναν σταθμάρχη άμοιρο ευθυνών. Όλοι μας, όταν αναλαμβάνουμε μία θέση, αναλαμβάνουμε και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν. Οφείλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας όσο καλύτερα γίνεται. Και φυσικά θα κριθούμε για ό,τι κάνουμε.

Τις τελευταίες ημέρες διάφοροι «δημοσιογράφοι» υπερτονίζουν την τεράστια ευθύνη που έχουν ο σταθμάρχης (και σαφώς έχει) και οι συνδικαλιστές για ό,τι συνέβη στα Τέμπη. Αναφέρονται αρνητικά ακόμα στους διαδηλωτές που κλείνουν τους δρόμους! Αποσιωπούν τις ευθύνες που έχουν η εταιρεία σιδηροδρόμων και φυσικά αυτοί που μας κυβερνούν όλα αυτά τα χρόνια.

Αλήθεια όμως, ποιος είναι υπεύθυνος για την τοποθέτηση του άπειρου σταθμάρχη σε αυτήν τη θέση ευθύνης; Ποιος είναι υπεύθυνος που δεν εισακούστηκαν οι προειδοποιήσεις των συνδικαλιστών για την πιθανότητα ενός μεγάλου ατυχήματος; Ποιος είναι υπεύθυνος για τη ανυπαρξία συστήματος τηλεδιοίκησης στη χώρα μας εν έτει 2023;

Αυτές τις ημέρες, το έγκλημα των Τεμπών – δεν είναι δυστύχημα είναι έγκλημα – δεν αποτελεί πια την πρώτη είδηση. Μάθαμε για τη Ρωσίδα κατάσκοπο, η οποία διέφυγε. Αντιλήφθηκαν μετά, αυτοί που φροντίζουν για τις πρώτες ειδήσεις, πως μειώθηκε το κύρος των μυστικών μας υπηρεσιών, αφού δεν κατάφεραν να τη συλλάβουν. Πρώτη είδηση αποτέλεσε έπειτα η σύλληψη των Πακιστανών, που προετοίμαζαν τρομοκρατική ενέργεια. Οι μυστικές υπηρεσίες λειτούργησαν αυτήν τη φορά. Μάλλον θα χρησιμοποίησαν το γνωστό λογισμικό κατασκοπείας Predator. Αυτό με το οποίο παρακολουθούνται οι πολιτικοί αντίπαλοι της «δημοκρατικής» μας κυβέρνησης. Α, φυσικά θέμα των ημερών είναι και οι επικείμενες εκλογές. Και γίνεται αναφορά σε τερατογενέσεις…

Η μεγαλύτερη τερατογένεση που υπάρχει σε αυτήν τη χώρα είναι το φαύλο πολιτικό σύστημα. Η κομματοκρατία – αυτό πρέπει να είναι το ορθό όνομα για το πολίτευμα της χώρας – δεν αφήνει περιθώρια για την ανέλιξη στην εξουσία ανθρώπων, οι οποίοι μπορούν να αλλάξουν το πολιτικό γίγνεσθαι. Έχουμε μια συνεχή εναλλαγή προσώπων που θεωρούν κληρονομικό τους δικαίωμα να κυβερνούν τη χώρα. Χωρίς καμία επίπτωση για τα λάθη τους. Χωρίς κανένα όραμα. Χωρίς αγάπη για τον τόπο.

Οι όποιες συγκρίσεις της χώρας μας με άλλες – όπως η Φινλανδία και όχι μόνο – αποκαλύπτουν πως ο «βασιλιάς» – η χώρα μας εν προκειμένω – «είναι γυμνός». Λες κι αυτοί που ράβουν το κοστούμι της χώρας μας, βάλανε στη θέση των κουμπιών, όχι παραμάνες, μα συνδετήρες! Τα μανικετόκουμπα, που σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να είναι και χρυσά, τα κρατάνε για τα δικά τους ρούχα. Ό,τι μένει για εμάς, τους απλούς πολίτες της Ψωροκώσταινας, είναι αυτό που περίσσεψε ή ένα ρούχο που τους ξέφυγε, που χάθηκε.

«Στην κολυμπήθρα ρίξανε νερό αλκοολούχο και τ’ όνομα που μού ‘δωσαν ήταν χαμένο ρούχο» γράφει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Για τη χώρα, για όλους μας, δεν αρκεί πια ένα καινούργιο κοστούμι. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μία ριζική αλλαγή, μια αναβάπτιση. Πνευματικός πατέρας – η λέξη νονός παραπέμπει κι αλλού – υπάρχει;