Αγαπημένοι μας.
Ένας χρόνος χωρίς τον αγαπημένο Δημήτρη Ταλαγάνη……
Οι πάμπολλοι φίλοι του, τον «βλέπουν» ακόμη να περπατάει στους αθηναϊκούς δρόμους αλλά σ’ αυτούς της αγαπημένης του Τρίπολης, με την αγέρωχη βιβλική μορφή του, τους θυσάνους των κατάλευκων μαλλιών του και την προσεγμένη γενειάδα του. Με το ταγάρι του περασμένο στον ώμο, την εμβληματική κατακόκκινη πασμίνα που τον ζέσταινε κι τον ομόρφαινε… Είτε ήταν ντυμένος σαν άρχοντας αλλοτινών καιρών, είτε σαν περιφερόμενος τουρίστας, με πολύχρωμα σορτς ή (επιμελώς ατημέλητες…) παντελόνες, που περιεργαζόταν διεισδυτικά , ανέλυε, εμπνεόταν και κατέγραφε τα πάντα γύρω του…
Όσοι δεν τον γνώριζαν, ούτε που θα διανοούνταν ότι έβλεπαν έναν από τους καλύτερους και δημιουργικότερους, ζωγράφους, σκηνογράφους, αρχιτέκτονες, διανοητές, διανοούμενους, με την πιο βαθιά έννοια του όρου, της σύγχρονης Ελλάδας…
Από σπουδαστής στην Μόσχα, μέχρι φτασμένος πια καλλιτέχνης στο Παρίσι και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αγαπημένος φίλος σε διακεκριμένες παρέες- από την Μελίνα και τον Ντασέν, τον Γαβρά και τον Γκοντάρ, τους επικεφαλής των Μπολσόϊ, σύγχρονους ομότεχνούς του χρωστήρα και της σκηνογραφίας, της αρχιτεκτονικής και της πλέον απαιτητικής διανόησης.
Χαιρόσουν να διαλέγεσαι μαζί του, είτε συμφωνούσες είτε διαφωνούσες με τις απόψεις του, συχνά αιρετικές (ίσως για να προκαλεί τους συνομιλητές του), ακόμη και εμμονικές – μα πάντα διατυπωμένες με ολύμπια ηρεμία, σαγηνευτικό λόγο, και ευγένεια στον περίγυρο.
Στεκόταν με την ίδια σιγουριά και λάμψη, από τα επισημότερα τραπέζια και σαλόνια, τα πλέον κοσμοπολίτικα ανά την υφήλιοστέκια, μέχρι τις ταπεινότερες ταβερνούλες ή τα σπίτια και τα μπαλκόνια των φίλων του. Λάτρευε τις κουβέντες και τις αντιπαραθέσεις, που τις απολάμβανε εκ καρδίας και με ειλικρίνεια, μετά από ένα λιτό δείπνο με… αυγά τηγανητά και τραχανά, και με ένα «πολύ αραιό εσπρέσο…» στο τέλος.
Δεν μιλούσε ποτέ ούτε παίνευε τον εαυτό του, και αναφερόταν στα επιτεύγματα και τα κατορθώματά του, μόνο σε ασφαλές φιλικό περιβάλλον αγαπημένων του, που ήξερε ότι δεν θα το εκλάβουν για κομπασμό.
Ένας πράος αυτοδημιούργητος αρχοντάνθρωπος, που τον καλούσαν πρωθυπουργοί όλων των ελληνικών κομμάτων να προσφέρει με τις γνώσεις και τις ιδέες του σε πολιτιστικά προγράμματα, είτε ακραιφνώς ελληνικά (σχέδια για μουσεία, διακοσμητικές προτάσεις, εκδηλώσεις) είτε παγκόσμιας εμβέλειας, όπως η διεκδίκηση των Ολυμπιακών αγώνων, αλλά και η τέλεσή τους το 2004. Δεν έλεγε όχι, δεν έθετε όρους και ταπεινές προϋποθέσεις, από μια αίσθηση υποχρέωσης προσφοράς στην πολυαγαπημένη του πατρίδα, χωρίς να παραβλέπει τα λάθη της και τα τις ολιγωρίες της που τον πλήγωναν…
Βοηθούσε, καλύτερα προσφερόταν να βοηθήσει, όχι μόνο εκείνους που του το ζητούσαν (και φορές τον εκμεταλλεύθηκαν..) αλλά και τους άλλους που αισθανόταν ότι μπορεί κάπως να τους συμπαρασταθεί. Συγγενείς, φίλους, γνωστούς. Άδολα, χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα- κάποιες φορές μόνο και στους πολύ «δικούς του» άφηνε να διαφανεί κάποιο παράπονο για αγνωμοσύνη και μη εκτίμηση της χειρονομίας του… Κατέληγε με το προσφιλές του, «έτσι είναι ο κόσμος».
Έφυγε άδικα, «ξεροκέφαλα», λόγω εμμονών και αδιαφορίας στην τρέχουσα «πίστη» για τις συμφορές της καθημερινότητας. Στους φίλους που τον πίεζαν να εμβολιασθεί για τον ιό της πανδημίας, απαντούσε… χαμογελαστά, «έλα μωρέ τώρα… καλά-καλά θα πάω αργότερα». Από μίαν άποψη, έζησε και έφυγε κατά πως ήθελε. «Αναρχικά», αψήφιστα (γι’ αυτό και δεν πλούτισε από την ονειρική καριέρα του που του προσέφερε πλουσιοπάροχη ευμάρεια), αλλά με την αφοσίωση και την μεγάλη αγάπη και σεβασμό των φίλων του.
Ένας αληθινός άρχοντας, που μας λείπει και θα μας λείπει βασανιστικά, αφόρητα…
ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ μετά την συμπλήρωση Ενός χρόνου από τον θάνατο του πολυαγαπημένου μας ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΙΟ. ΤΑΛΑΓΑΝΗ
Αρχιτέκτονα Ζωγράφο Γλύπτη
Τ. Αντιδήμαρχο Τριπόλεως.
Προσκαλούμε τους συγγενείς και φίλους να προσευχηθούν μαζί μας για την Ανάπαυση της ψυχής του στο Μνημόσυνο που θα τελέσουμε στον Ιερό Ναό Προφήτη Ηλία στη πλατεία του Άρεως Τριπόλεως την Κυριακή 10 Απριλίου 2022 και ώρα 9:30π.μ.
Οι Συγγενείς .
Οικογένεια ΤΑΛΑΓΑΝΗ.
