Σαν μέλος κι εγώ αυτής της κακιάς χώρας, νιώθω την ανάγκη και την υποχρέωση να δώσω βήμα σε έναν δεκαπεντάχρονο μαθητή, προσυπογράφοντας πλήρως το κείμενό του:
“( Το συγκεκριμένο άρθρο το έγραψα με αφορμή την αδιανόητη τραγωδία των Τεμπών, για να μας κάνει να αναλογιστούμε το παρελθόν, να βελτιώσουμε το παρόν και να βάλουμε βάσεις για το μέλλον των ανθρώπων αυτού του τόπου.)
Είναι γεγονός ότι αυτή η χώρα είναι η “μητέρα” του ωχαδερφισμού, της αδιαφορίας, καθώς και της κατασπατάλησης των πόρων.
Σχεδόν κάθε κυβέρνηση που έχει κληθεί να κρατήσει τα σκήπτρα της εξουσίας, μαστίζεται από διαφθορά και έχει μοναδικό της στόχο το προσωπικό της όφελος, αντί για την ανάπτυξη του τόπου.
Με αυτό το πολιτικό σκεπτικό, την απόκτηση δηλαδή της τρυφηλής ζωής για τους ηγεμόνες, είναι φυσικό οι νέοι που κρατάνε στα χέρια τους το μέλλον της χώρας, να προσπαθούν να “δραπετεύσουν” απ’ αυτή και ο άλλοτε ένδοξος τόπος, να έχει εδραιωθεί ως τροφοδότης κρατών του εξωτερικού, στα οποία αναγνωρίζεται η ευφυία και η αξία των νιάτων και των μυαλών αυτού του τόπου.
Αυτή η συνεχής αιμορραγία και το “στέγνωμα” της χώρας από νέους και ταλαντούχους ανθρώπους, οδηγούν τη χώρα “στα βράχια” με μαθηματική ακρίβεια.
Συνεπώς στην κακά οργανωμένη χώρα, δε θα αργήσει να έρθει η κακιά η ώρα.
Όμως, ο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι μόνο να αναδείξει τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, αλλά να εστιάσει στις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σας βάλω σε έναν άλλο προβληματισμό.
Πόσοι από εσάς, μόλις ακούσατε ότι συνέβη ένα τρομερό δυστύχημα, αναρωτηθήκατε αυτές τις τρεις ερωτήσεις:
-Σκοτώθηκε κάποιος δικός μας;
-Σε ποια χώρα έγινε;
-Ποιος φταίει;
Αυτά είναι τρία ερωτήματα που αντανακλαστικά περνάνε από το μυαλό μιας σύγχρονης κοινωνίας.
Ο κόσμος γύρω μας που χαρακτηρίζεται ως αδιάφορος και ατομοκεντρικός, όταν όμως η συμφορά του χτυπήσει την πόρτα, η κοινωνία ενώνεται και αντιδρά – και στα μυαλά όλων μας, ήρθε μία μόνο σκέψη: αν ήμουν εγώ;
Οι διαμαρτυρίες ήταν σύσσωμες σε όλα τα μέρη της Ελλάδας και κυρίως από τη νεολαία.
Όμως, πριν καλά καλά μπορέσει ο άνθρωπος να επουλώσει τις πληγές του, θέλει να μάθει τον ένοχο.
Σε πολλούς μπορεί να φανεί σαν λύτρωση, αλλά σε πόσους μπορεί να φανεί σαν το πρώτο βήμα της συγχώρεσης;
Γιατί, ίσως, να ήταν προτιμότερο, αντί απλώς να εξαπολύουμε κατηγορίες, να προσπαθήσουμε να βρούμε μία λύση ικανή να σώσει όσο το δυνατόν περισσότερους χτυπημένους και να αποτρέψει μελλοντικές τραγωδίες.
Ως πότε θα διαλύονται οικογένειες και ως πότε θα μένουν τα παιδιά χωρίς γονείς και οι γονείς χωρίς παιδιά;
Πόσες μητέρες και πατέρες που έχουν περάσει τη ζωή τους ανησυχώντας για τα παιδιά τους και προσπαθώντας να τα κάνουν σωστούς ανθρώπους, θα χρειαστεί ακόμα να δουν τα σπλάχνα τους μέσα σε φέρετρα, κομματιασμένα και ως πότε αυτή η χώρα θα απαρφανίζεται από τη νιότη της;
Μια νιότη που όταν δεν πεθαίνει σε τρένα-φέρετρα, καταδικάζεται σε καθημερινό θάνατο, με κάθε νόμο που ψηφίζεται.
Ως πότε θα υπάρχει ευνοιοκρατία και μέχρι πότε το συμφέρον θα μας κυβερνά;
Όμως, στην πραγματικότητα, όσοι μέχρι σήμερα όριζαν συνειδήσεις και πολιτικές, δεν μπορούν να το πράξουν πια με την ίδια ευκολία.
Γιατί οι στάχτες των παιδιών που σκοτώθηκαν εξαιτίας μιας δηλητηριασμένης πολιτείας και μιας εν υπνώσει κοινωνίας, έχουν σφραγίσει τα ηνία του μέλλοντος.
Οι δεκάδες νεκροί σχημάτισαν στα χείλη του κάθε ανθρώπου, ένα αμυδρό ‘γιατί;’
‘Για ποιο λόγο;’
Ίσως έχει έρθει η ώρα -νεότεροι και μεγαλύτεροι- να αφυπνιστούμε, να παραμερίσουμε τον εαυτούλη μας και να κάνουμε κάτι καλύτερο από τους προηγούμενους.
Πώς θα αλλάξουν όλα όσα μας πληγώνουν (ή ακόμη ακόμη μας σκοτώνουν) αν δεν τολμήσουμε να φέρουμε έναν φρέσκο άνεμο αλλαγής;
Γιατί στις κοιλάδες των Τεμπών, σε όλη την Ελλάδα, σκοτώνονται τα όνειρα, το μέλλον, το αύριο…”
Κωνσταντίνος Μπαλάσκας
(μαθητής Γ΄ Γυμνασίου)
Για την αντιγραφή
Χρύσα Καραπαπάζογλου
