Το τραινάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα…
Λίνα Νικολακοπούλου
Επί χρόνια επιβαίνουμε σε ένα τραίνο που λέγεται ‘’Ελλάδα’’.
Και η μάνα μας στο σταθμό, κάθε φορά που φεύγουμε, με το μαντήλι στο ένα χέρι, για αποχαιρετισμό και για δάκρυα, μας σταυρώνει και λέει, εκείνο το από ψυχής : Να προσέχεις!
Και εγώ δεν πρόσεξα…
Το τραίνο φεύγει, το ταξίδι αρχίζει και εκείνη θα προσμένει, όσο χρειαστεί, καρτερικά, την δική μας επιστροφή. Γιατί το εισιτήριο ήταν λέει, μετ’ επιστροφής.
Πάρε με όταν θα φτάσεις, ήταν η τελευταία της επιθυμία.
Και εγώ που δεν έφτασα ποτέ, πώς να την πάρω;
Αλήθεια είναι ότι ήθελα πολύ το ταξίδι. Ήθελα οπωσδήποτε να φτάσω και στον προορισμό.
Μα το τραίνο που επιβαίνουμε, το πιο ασφαλές μέσον, όταν γράφει’’ Ελλάδα’’ γίνεται το πιο ανασφαλές.
Οι βλάβες του συχνές, οι ράγες του ραγισμένες ,τα συστήματα του χρυσοπληρωμένα, μα ανενεργά και ανεπαρκή, οι σηματοδότες δεν λειτουργούν, οι διαβάσεις αφύλακτες και σαν καταραμένο φίδι τρέχει στους κάμπους της ανάγκης μας βγάζοντας καπνούς. Και εγώ ταξιδεύω… Μα δεν θα φτάσω ποτέ.
Οι χρεωκοπημένες κυβερνήσεις των πολιτικών απατεώνων και εγκληματιών λευκού περιλαιμίου, είναι οι σταθμάρχες του, οι προμηθευτές του, οι διοικητές του, οι ταμίες του και οι τυχεροί του, αφού ποτέ δεν ταξιδεύουν με τραίνο.
Και εγώ που δεν έχω άλλη δυνατότητα, ταξιδεύω από τα παιδικά μου χρόνια με ένα τραινάκι κι ελπίζω να φτάσω.
Μου αλλάζουν συνεχώς γραμμές χωρίς να το ξέρω. Μου τις λένε, νέα κανονικότητα. Με βάζουν, δήθεν, να επιλέξω και πρώτη θέση ή όρθιος, για να πεθάνω. Με παρακολουθούν στην προσωπική μου ζωή, μα δεν παρακολουθούν το τραίνο!
Πάντως το εισιτήριο το έχουν εισπράξει και μάλιστα μετ’ επιστροφής.
Μου ζητούν να κάνω υπομονή σε κάθε βλάβη ή καθυστέρηση. Να τους έχω εμπιστοσύνη, αφού αυτοί ξέρουν. Μου λένε, πως για κάθε σύγκρουση θα φταίω εγώ. Ζητούν να τους ψηφίζω για το καλό μου και δεν μου ζητούν τίποτα για το καλό τους!
Για αυτό δεν αντιδρώ…
Ώσπου συνήθισα στις βλάβες, στις καθυστερήσεις, στα ατυχήματα και τώρα συνηθίζω και στις τραγωδίες! Τις βιώνω.
Θέλω τραγωδία; Δεν χρειάζεται να τρέχω στα θέατρα να παρακολουθώ απόφοιτους λυκείου να προσποιούνται! Ανοίγω την οθόνη μου και η τραγωδία είναι μπροστά μου! Κάθε μέρα και μια νέα τραγωδία που μου δημιούργησαν με περιμένει, με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, έτσι για να μη θέλω να πάω πουθενά αφού μου κόπηκαν τα πόδια και δεν οραματίζομαι κανένα ταξίδι. Αφού το κακό μπορεί να συμβεί και σε μένα…
Έτσι για να νιώθω και τυχερός που είμαι έγκλειστος!
Να νιώθω τυχερός που δεν βρέθηκα αποκαΐδι σε φλεγόμενο τραίνο και τι θα ‘λεγα στη μάνα μου; Δεν πρόσεξα!
Έτσι είμαι σίγουρος πως στο τραίνο που λέγεται ‘’Ελλάδα’’ και ηγείται στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, όπως δηλώνει περιχαρής, κατά τα άλλα, ο κύριος Οικονόμου, καλπάζει στην μαγευτική κοιλάδα του τύμβου των νεκρών. Ενός από τους τρεις των Τεμπών.
Τώρα βλέπω και τους τυμβωρύχους να έρχονται με κροκοδείλια δάκρυα στο κενοτάφιο, λόγω εκλογών. Τους ακολουθούν κάμερες, φρουροί και ντόπιοι παραγοντίσκοι, παρατρεχάμενοι …
Μήπως θέλουν να χάσω τη μνήμη μου, την αλήθεια μου, την λογική μου, την ευαισθησία μου, τα όνειρα μου, την ελπίδα μου; Να καταντήσω στάχτη μέσα στο τραίνο του δικού τους παραλογισμού που φλέγεται στους 1300 βαθμούς Κελσίου και λιώνει όλα τα νομίσματα, τα μέταλλα και τους ανθρώπους, για χάρη της αργυραμοιβίας τους;
Και τώρα, που δεν βγήκα ούτε τώρα, στο δρόμο να φωνάξω μέσα στην τόση μου απελπισία, τα χειρότερα έπονται.
Σε λίγο θα ζητήσουν να τους ψηφίσουμε κιόλας!
Το τραίνο που με έφερε η μάνα μου ήταν φλεγόμενο αλλά δεν το ήξερε, ήταν αγράμματη.
Ούτε και εγώ το αντιλήφθηκα έγκαιρα καθότι πολιτικά αγράμματος και ευκολόπιστος. Ανεπίδεκτος φιλοσοφικής μαθήσεως. Ας όψεται το όνειρο μου, που πίστεψε σε πολιτικούς ψευδολόγους διαφόρων αποχρώσεων, πολλοί εξ αυτών φρενοβλαβείς.
Ελπίζω τώρα που η σημαία μου κυματίζει φανερά μεσίστια, να πενθήσω και για τα όνειρα των παιδιών που χάθηκαν, με πολιτική πρωτοβουλία.
Να πενθήσω για μια χώρα που οδηγείται μαθηματικά στην καταστροφή.
Γιατί το τραίνο μιας τέτοιας Δημοκρατίας περνάει υποχρεωτικά από το Άουσβιτς και θα επιστρέψει για να πάρει κι’ άλλους…
Καλύτερα με τα πόδια από δω και μπρος μήπως και συναντήσουμε ανθρώπους στο δρόμο της φωτιάς.
Ο μόνος δρόμος είναι … ο δρόμος.
Δεν έχουμε τίποτα πια να χάσουμε.
Πάμε και όπου βγει…
Για την μάνα που κούναγε το μαντήλι, για τα δάκρυα που έγιναν ποτάμια, για τα παιδιά της που δεν θα ξαναδεί, γιατί έγιναν καπνός…
Τουλάχιστον την ευθύνη να την έχουμε εμείς.
Ολοκαύτωμα…
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
