Από τη Μεριά του Προβάτου λοιπόν και όχι του σφαγέα τους ή μιας αγέλης λύκων, η συγγραφέας κοιτάζει κατάματα τον φακό και τον αναγνώστη
Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Γραφή το νέο βιβλίο Δέσποινας Χαραλάμπους με τίτλο «Από τη μεριά του προβάτου».
Όπως σημειώνει ο Αχιλλέας Γραβάνης: «Όταν ο συμβολισμός της ζοφερής πραγματικότητας που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος αγγίξει τον σουρεαλισμό, και αυτά ενωθούν με το -καθόλου μακρινό- μέλλον, δε μένει τίποτα άλλο παρά να ανατρέξουμε στο παρελθόν για τα αίτια και στο παρόν για τη δική μας σπορά, περιμένοντας απλά τη συλλογή των καρπών. Πρόκειται για 51 διηγήματα μικρής φόρμας, που κόβουν την ανάσα, καθώς η κινηματογραφική γραφή της Δέσποινας Χαραλάμπους αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη των λεγομένων της, υπογράφοντας το σενάριο αλλά και τη σκηνοθεσία των διηγημάτων, μέσω της ιδιότητας της ως δημιουργού αλλά και με την εμπειρία της ως καθηγήτρια σκηνοθεσίας. Από τη Μεριά του Προβάτου λοιπόν και όχι του σφαγέα τους ή μιας αγέλης λύκων, η συγγραφέας κοιτάζει κατάματα τον φακό και τον αναγνώστη, αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές της αδιέξοδης καθημερινότητας».
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Έπιασα το βιβλίο με τα δυο μου χέρια για να πιστέψω ότι ήταν αληθινό. Γύρισα στο οπισθόφυλλο. Έλειπε το μισό –κάθετα-, έτσι όπως ήταν κομμένο καμία φράση δεν άρχιζε. Όλες τέλειωναν, η μία κάτω από την άλλη.
…εν θα έρθει ποτέ.
…ο όνειρο έσβησε.
…ην άγρια νύχτα.
…ύτρα του κακού.
…λον ποδοπατήθηκε.
…έτυχε η δοκιμή.
…ότε θα μιλήσεις;
…εννήθηκες λειψός.
Εγώ όμως τις θυμόμουν μία προς μία, ολόκληρες. Τι αναμνήσεις… Το ίδιο βιβλίο είχαμε στο πατρικό μου σπίτι -θαυμαστά ακέραιο μέχρι που έφυγα από κει-, ένα από τα τρία που χρησιμοποιούσε η μάνα μου για να μας δέρνει όταν γυρνούσαμε με τον αδελφό μου βρώμικοι και χτυπημένοι από τη βόλτα στη γειτονιά.
Δεν ξέρω αν ήταν σπουδαίο ή σπάνιο, κάτι σαν συμβουλές αυτοβελτίωσης θυμάμαι, για αυτό το διάλεξε η μάνα μου μαζί με τα άλλα, τη «Δίκαιη Τιμωρία» και τον «Θηριοδαμαστή». Ναι, σωστά, ακριβώς αυτό είναι… ξεφύλλισα λίγο τις μέσα σελίδες, τούτο δω ήταν πιο καθαρό, αν και σκισμένο από πίσω. Οι μνήμες με κατέκλυσαν, δεν το είχα ξαναδεί από τότε, σχεδόν ένιωσα την αίσθηση των σελίδων στην πλάτη μου. «Γιατί το έπιασες με τα βρομόχερά σου; Είσαι μέσα στο αίματα ρε βλάκα», ο αδελφός μου με συνέφερε από την ονειροπόληση. «Ρίξτο κι αυτό μαζί με τα πτώματα στο διπλανό δωμάτιο. Έχω ήδη αδειάσει τη βενζίνη. Έλα, γρήγορα, πρέπει να την κάνουμε!».
