Ιω. Κουρπαλίδης, Ιατρός: «Το 80% των ατόμων με αναπηρία είναι άνεργα» – Β. Μιχαηλίδης: «Η κοινωνικοποίηση κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι για τα ΑμεΑ»
«Η έλλειψη παιδείας και ενσυναίσθησης είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα», ανέφερε η κα Κωτσάκη, πρόεδρος Σωματείου Ατόμων με Αναπηρία Π.Ε. Ξάνθης
Η προσβασιμότητα αποτελεί ένα βασικό θέμα της εποχής μας, μιας και τα άτομα με αναπηρία στερούνται των αγαθών που απολαμβάνουν οι αρτιμελείς και χωρίς κινητικά προβλήματα συνάνθρωποί τους. Πόσο συχνά βλέπουμε αναπηρικό αμαξίδιο στο δρόμο; Γνωρίζουμε ότι πολλοί συνάνθρωποι μας μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους διότι δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στο αστικό περιβάλλον;
Η Πολιτεία οφείλει να παρέχει όλες τις δυνατότητες και ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες. Για το λόγο αυτό η προσβασιμότητα, που εγγυάται την ανεμπόδιστη και ανεξάρτητη κυκλοφορία στη πόλη, είναι απαραίτητη. Αν θέλουμε να μιλάμε για ισότητα ευκαιριών, ποιότητα ζωής, ισότιμη συμμετοχή στα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά δρώμενα της χώρας οφείλουμε να σεβόμαστε τις ανάγκες όλων των πολιτών. Στην Ελλάδα χρειάζεται εφαρμογή και τήρηση των κανόνων προσβασιμότητας, υποδομές και συνεχή επαφή με την Κοινωνία Πολιτών των ΑμεΑ, καθώς και με όλους τους πολίτες που γνωρίζουν τα προβλήματα κυκλοφορίας μέσα στη πόλη.
Το «Ε» επικοινώνησε με τρεις ανθρώπους που εμπλέκονται και βιώνουν καθημερινά τη δυσκολία της προσβασιμότητας στην πόλη της Ξάνθης, ώστε να γίνει γνωστή η εμπειρία τους μέσα από τα δικά τους μάτια. Η Δήμητρα Κωτσάκη, πρόεδρος Σωματείου Ατόμων με Αναπηρία Π.Ε. Ξάνθης, ο Ιωάννης. Κουρπαλίδης, Ιατρός Βιοπαθολόγος και ο Βλαδίμηρος Μιχαηλίδης, άνεργο άτομο σε αμαξίδιο μας επικοινώνησαν μία Ξάνθη η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Ξάνθη που βιώνουν οι υπόλοιποι πολίτες.
Χρειάζονται παρεμβάσεις ώστε η πόλη να είναι προσβάσιμη κατ’ ελάχιστο
Και οι τρεις συνεντευξιαζόμενοι συμφώνησαν στο εξής: πρέπει να γίνουν μεγάλα πεζοδρόμια. Όπως αναφέρει η κα Κωτσάκη «τα πεζοδρόμια είναι τρομερά στενά και κακοφτιαγμένα και όπου άλλωστε είναι πιο φαρδιά γίνεται κατάληψη από τραπεζοκαθίσματα ή από εμπορεύματα καταστημάτων. Ο έλεγχος από τους αρμόδιους φορείς είναι επιτακτικός». Ο κ. Μιχαηλίδης υπογράμμισε ότι «τα πεζοδρόμια δεν είναι σχεδιασμένα για άτομα με αναπηρία. Σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και η τοποθέτηση των φαναριών ή της δενδροφύτευσης δεν λαμβάνει υπόψη την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία».
Ξάνθη, απροσπέλαστη πόλη
Εκτός από το κέντρο της πόλης της Ξάνθης, η κα Κωτσάκη μας ενημερώνει ότι στο υπόλοιπο κομμάτι της η προσβασιμότητα είναι ανύπαρκτη. Η ίδια αναφέρει ότι «πέρα από τους δημόσιους χώρους, πολλά καταστήματα εστίασης όπως και πολλά ξενοδοχεία δεν διαθέτουν τουαλέτα για ΑμεΑ. Ο Δήμος Ξάνθης πρέπει να δίνει άδεια μόνο σε καταστήματα που τηρούν τη νομοθεσία». Στο ίδιο μοτίβο άλλωστε κινείται και ο κ. Κουρπαλίδης ο οποίος δηλώνει ότι «υπάρχουν πολλά σημεία στη πόλη τα οποία είναι απαγορευτικά για έναν άνθρωπο σε αμαξίδιο. Η Παλιά Πόλη της Ξάνθης είναι από τα πολύ δύσκολα σημεία λόγω του πλακόστρωτου δρόμου και γίνεται ακόμα δυσκολότερο από τα αυτοκίνητα». Με τη σειρά του ο κ. Μιχαηλίδης υπογραμμίζει ότι «υπάρχουν σημεία στο κέντρο της πόλης τα οποία είναι προσβάσιμα όπως κομμάτια της Καραολή, της Ανδρέου Δημητρίου και της 28ης Οκτωβρίου. Σε άλλα σημεία της Ξάνθης, αναγκάζομαι να κυκλοφορώ στον δρόμο μαζί με τα αυτοκίνητα. Εγώ προσωπικά πολύ σπάνια πηγαίνω στην Παλιά Πόλη αφού δεν υπάρχουν πεζοδρόμια και το έδαφος είναι κεκλιμένο».
Οι δημόσιες υπηρεσίες μερικώς προσβάσιμες – Η αστική συγκοινωνία είναι σαν να μην υπάρχει
Ο κ. Κουρπαλίδης δηλώνει όσον αφορά την προσβασιμότητα των δημόσιων υπηρεσιών ότι υπάρχουν κτήρια τα οποία έχουν συμμορφωθεί και άλλα που είναι απλησίαστα. Σύμφωνα με τον ίδιο, στην Πολεοδομία παραδείγματος χάριν δεν μπορεί να πάει ένα άτομο με αμαξίδιο. «Το να πάει ένας άνθρωπος με αναπηρία στον δεύτερο όροφο οποιασδήποτε δημόσιας υπηρεσίας είναι από μόνο του μια περιπέτεια», υπογραμμίζει ο κ. Μιχαηλίδης ενώ η κ. Κωτσάκη επιβεβαιώνει λέγοντας ότι «σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες είτε δεν υπάρχει τίποτα, είτε υπάρχει ράμπα με μεγάλη κλίση και κάποιος που μπορεί να χειριστεί το αμαξίδιο του δεν μπορεί να ανέβει». Σχετικά με την αστική συγκοινωνία, οι τρεις συνεντευξιαζόμενοι αναφέρουν ότι δεν την χρησιμοποιούν καθώς τα λεωφορεία είναι παλιά και δεν διαθέτουν ράμπα ώστε να διευκολύνουν τα άτομα με αναπηρία να επιβιβαστούν και να αποβιβαστούν ενώ συν τοις άλλοις ακόμα και οι στάσεις είναι δύσκολο να προσεγγιστούν με αποτέλεσμα αν κάποιος καταφέρει να επιβιβαστεί να μην είναι σίγουρο ότι η στάση που θα κατέβει θα είναι φιλική προς αυτόν.
Δεν υπάρχει οργανωμένη άθληση – Η πρόσβαση στη παραλία προβληματική
Σε πόλεις όπως η Αθήνα ή η Πάτρα υπάρχουν ομάδες όπως ο Ήφαιστος, οι οποίες έχουν οργανωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να προσφέρουν σε άτομα σε αμαξίδιο αθλητικές δραστηριότητες όπως αντισφαίριση με αμαξίδιο, επιτραπέζια αντισφαίριση, κολύμβηση, τοξοβολία και καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο. Στη Ξάνθη δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο καθώς όπως μας πληροφόρησε η κ. Κωτσάκη «μόνο η Κομοτηνή διαθέτει μία δομή με ανάλογες δραστηριότητες αλλά για κάποιον που διαμένει στη Ξάνθη είναι ασύμφορη η μετακίνηση. Το κολυμβητήριο δίνει κάποιες ώρες για ΑμεΑ αλλά κρίνονται ως ανεπαρκείς διότι είναι μέχρι τις δύο το μεσημέρι που όλα τα παιδιά μέχρι εκείνη την ώρα βρίσκονται στο σχολείο». Από την άλλη, η πρόσβαση στην παραλία κρίνεται προβληματική από τον κ. Κουρπαλίδη λόγω του ότι, όπως αναφέρει, το SEATRAC που έχει εγκαταστήσει ο Δήμος Αβδήρων στο σημείο που βρίσκεται το Coco Beach Bar δεν μπορεί να εξυπηρετήσει ένα άτομο σε αμαξίδιο αλλά μόνο αυτούς που είναι περιπατητικοί.
«Το 80% των ατόμων με αναπηρία είναι άνεργα»
Η δυσκολία εύρεσης εργασίας είναι καθημερινότητα για τα άτομα με αναπηρία. Η κα Κωτσάκη τονίζει ότι «εγώ ως πρόεδρος του Σωματείου δεν γνωρίζω κάποιον ή κάποια που να εργάζεται πλην του κ. Κουρπαλίδη. Το κράτος δίνει στα ΑμεΑ ένα επίδομα και αυτό το επίδομα αναστέλλεται αν τυχόν το άτομο αρχίσει να εργάζεται. Τα ΑμεΑ παίρνουν το επίδομα ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν καθώς τα αμαξίδια, τα ειδικά αυτοκίνητα κοστίζουν πολύ. Το επίδομα, με την τωρινή μορφή του, λειτουργεί τιμωρητικά και κάνει τα άτομα με αναπηρία να νιώθουν ανίκανα. Ο κ. Κουρπαλίδης θεωρεί ότι ο δημόσιος τομέας έχει απορροφήσει ένα ελάχιστο ποσοστό ατόμων με αναπηρία. Ο ιδιωτικός, από την άλλη, όπως αναφέρει, δεν δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να απασχολήσει ΑμεΑ.
Με ποιο τρόπο επηρεάζεται η κοινωνική ζωή ενός ατόμου το οποίο δεν έχει καθολική πρόσβαση;
Ο κ. Μιχαηλίδης υποστηρίζει ότι «εγώ προσωπικά δεν το σκέφτομαι δεύτερη φορά να βγω από το σπίτι μου και να κοινωνικοποιηθώ αλλά μόνο εντός της πόλης. Εκτός της πόλης υπάρχει θέμα. Βέβαια γνωρίζω πολλά άτομα που δεν το αντιμετωπίζουν όπως εγώ. Ειδικά ΑμεΑ που βρίσκονται σε χωριά περνούν όλοι τους τη ζωή μέσα στο σπίτι τους και την αυλή τους». Ο κ. Κουρπαλίδης και η κα Κωτσάκη υπερτόνισαν ότι η αδυναμία προσβασιμότητας εγκλωβίζει το άτομο σπίτι του με αποτέλεσμα την παντελή έλλειψη κοινωνικότητας η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε επιθετικότητα και κατάθλιψη. Το βάρος το σηκώνουν τα ίδια τα άτομα αλλά ανάλογο βάρος πέφτει και στις οικογένειες τους οι οποίες στέκονται δίπλα στο μέλος που έχει ανάγκη, όπως υπογραμμίζουν. Η έλλειψη προσβασιμότητας, παιδείας και ενσυναίσθησης κλειδώνει ολόκληρες οικογένειες μέσα στα σπίτια τους.
Παύλος Μαραγκός
pmaragkos@empros.gr
