Κι όταν χλωμή θα ’ρθει η αυγή
θα βρεις τη θέση μου αδειανή.
Τάκης Καρνάτσος
Κενές θέσεις είναι αυτές που περιμένουμε να γεμίσουν. Η προσδοκία αυτή τις κάνει κενές. Αλλιώς είναι απλά θέσεις.
Η πρόσκληση, το κάλεσμα κάνει γνωστή την ύπαρξη της κενής θέσης. Μήπως όμως μένουν άδειες γιατί δεν επιθυμούμε πραγματικά να γεμίσουν;
Ίσως να τις επιθυμούμε κενές από φόβο. Αν γεμίσουν μπορεί να δείξουν κάτι που δε μας αρέσει. Ειδικά όταν αυτές οι θέσεις είναι κοντά μας. Κι όσοι καθίσουν εκεί μπορούν να δουν καλά μέσα μας.
Δεν έχουν όλες οι θέσεις την ίδια αξία. Η αξία τους είναι αυτή που τους δίνουμε. Αν ενδιαφερθούμε γι’ αυτές και τις προσέξουμε γίνονται σπουδαίες. Αν τις αφήσουμε στην τύχη τους δε μας προσφέρουν τίποτα. Γιατί ό,τι δίνεις παίρνεις.
Ακόμα όμως κι αν γεμίσει μια θέση, επί της ουσίας, μπορεί να παραμένει κενή. Ο άνθρωπος είναι αυτός που δίνει αξία στη θέση, όχι η θέση στον άνθρωπο.
Εμείς πάλι, απέναντι σ’ όσα γίνονται, οφείλουμε να παίρνουμε θέση. Αλλιώς μια έλλειψη θέσης δημιουργεί ένα κενό και μέσα μας.
Κενές θέσεις βρίσκεις παντού σήμερα. Στα σινεμά, στα υψηλά κλιμάκια, στις καρδιές μας. Κάποιοι δε θέλουν να καλύπτονται αυτές οι θέσεις. Γι’ αυτό δεν μας παρέχουν τη δυνατότητα να τις γεμίσουμε, το κριτήριο να επιλέξουμε τους ικανούς να καθίσουνε, την εμπιστοσύνη για να αφήσουμε τους άλλους να έρθουν κοντά μας.
Εμείς όμως έχουμε το ανάστημα, ηθικό, πνευματικό, συναισθηματικό για να καλύψουμε τις κενές θέσεις;
Πρέπει να ψηλώσουμε για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε τις όποιες θέσεις. Κι ακόμα αν δεν τις λάβουμε, ο αγώνας για να τις φτάσουμε θα μας κάνει ικανούς.
Ικανός είναι αυτός που αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί. Σ’ αυτόν τον κόσμο που οδεύει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τον γκρεμό, οι θέσεις αυτών που μας οδηγούν είναι κενές. Κι αν δεν είναι τις κατέχουν άνθρωποι που δεν το αξίζουν. Στην ουσία εξακολουθούν να είναι κενές.
Στην εκλογή του Πάπα, όταν πια έχει καλυφθεί η θέση, το χαρμόσυνο νέο αποκαλύπτεται με λευκό καπνό. Η φωτιά φανερώνει ότι η θέση καλύφθηκε.
Οι θέσεις ευθύνης «καίνε», οφείλουμε όμως να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τις γεμίσουμε.
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.» γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε σε κάθε άδεια θέση μια ευκαιρία. Για να γίνει το κενό καινό. Και με το καινούργιο να βγούμε μπροστά.
Σε στιγμές που ο κόσμος φαίνεται να πηγαίνει προς τα πίσω, ένα νέο συμβόλαιο, μια «καινή διαθήκη» είναι αυτή που θα μας προχωρήσει μπροστά.
Αρκεί να είμαστε έτοιμοι για τη φωτιά που θ’ ανάψει. Γιατί χωρίς φωτιά δεν μπορεί να υπάρξει καπνός.
*Το άρθρο γράφτηκε στο πλαίσιο των διαδικτυακών μαθημάτων της Ακαδημίας Ποίησης και Παραμυθιού «Από το παραμύθι στην αρθρογραφία»
Απόστολος Δομτζίδης
Καραγκιοζοπαίχτης – εκπαιδευτικός
apdomtz@gmail.com
