“Δώδεκα αγκαλιές τη μέρα…” είχαμε ακούσει μεταξύ άλλων πολύτιμων επισημάνσεων από τον ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή Ιάκωβο Μαρτίδη πριν λίγα χρόνια. Και στις 21 Ιανουαρίου είχαμε και την παγκόσμια ημέρα αγκαλιάς.
Πόσο όμως σκύβουμε πάνω σ αυτήν τη ζωογόνα πηγή, πόσοι και κάθε πότε..; Αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας..; Βάζουμε στην καθημερινότητα τη δική τους και τη δική μας μια ευεργετική κίνηση, όπως βάζουμε το φαγητό στο τραπέζι..;
Οι μοντέρνοι όσο και αναπόφευκτοι πια ρυθμοί των γονιών, σ ένα ολοήμερο(σε κάποιες περιπτώσεις και νυχτερινό)τρέξιμο. Οι σχολικές υποχρεώσεις των παιδιών απαιτητικές. Οι εξωσχολικές δραστηριότητές τους καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μερίδιο από το χρόνο τους. Και το αποτέλεσμα η σύναξη της οικογένειας να περνάει στην τρίτη θέση και να μην προλαβαίνουν και να ξεγλιστρούν απ’ αυτήν τα πιο ουσιώδη.
Όμως πού δεν χωράει μια αγκαλιά..; Ίσως να χωράει παντού… Στο σπίτι, στο δρόμο, σε μια ουρά αναμονής, στο προαύλιο του σχολείου, στο πάρκο, στη διαδρομή με όποιον προορισμό, στη χαρά και πιο πολύ στις δυσκολίες των παιδιών.
Ας σκύψουμε ν’ αγκαλιάσουμε το παιδί μας, όταν μας κοιτάει από χαμηλά σε μια στάση που θέλει την αγκαλιά, μα δε γνωρίζει να το ζητήσει. Όταν φτάσει “ψηλά”, θα το εκφράσει, θα το κρίνει…
Κι αν η αγκαλιά φαίνεται κοπιαστική, το να κρατάμε το παιδί απ’ το χεράκι είναι πολύ πιο εύκολο.
Πόσο στενάχωρη αλήθεια η εικόνα, όπου μπροστά περπατάει ο γονιός κι ακολουθεί το μικρό παιδάκι φορτωμένο με μια τσάντα γεμάτη με τ αυστηρό πρόγραμμα του υπουργείου παιδείας, τα πρέπει και μια δυσανάλογη ευθύνη, να βαραίνουν τους τρυφερούς ώμους του..; Και να τρέχει σχεδόν, για ν ανταγωνιστεί τα σαρανταπέντε ή τα τριανταεφτά νούμερο πέλματα του συνοδού του… Καθημερινό θέαμα. Ας αγκαλιάσουμε το παιδί μας, ας το κρατάμε τουλάχιστον απ’ το χέρι(όσο μας το επιτρέπει).
Χ.Μ.
