Η παρουσίαση και ο σχολιασμός των σχετικών θεμάτων είναι πάντα «από ψηλά» σε μια προσπάθεια να διακρίνεται το «σύνολο» από τα «μέρη»
Το βιβλίο «Μια ώρα δρόμος» είναι προϊόν πολύχρονης ενασχόλησης και προβληματισμού του συγγραφέα σχετικά με τη θαυμαστή όσο και ανεξήγητη συμβατότητα και παραλληλισμό που διαπιστώνεται μεταξύ της ανθρώπινης συμπεριφοράς και των νόμων της φυσικής σε πολλούς τομείς της καθημερινής μας ζωής.
Έχοντας ασχοληθεί επαγγελματικά για πάνω από 40 χρόνια με την ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς στα πλαίσια και με τα εργαλεία που παρέχει η επιστήμη των Μεταφορών και Συγκοινωνιών, ο συγγραφέας παραθέτει και τεκμηριώνει συγκεκριμένες περιπτώσεις συσχέτισης της ανθρώπινης συμπεριφοράς κατά τη διαδικασία των μετακινήσεων, με φυσικά φαινόμενα και γνωστούς νόμους της φυσικής.
Στη συνέχεια επεκτείνει τη συσχέτιση αυτή και σε άλλες περιπτώσεις ανθρώπινης συμπεριφοράς πέραν των καθημερινών μας μετακινήσεων. Η βασική υπόθεση εργασίας που γίνεται και τελικό συμπέρασμα της όλης διερεύνησης, είναι ότι αφού οι νόμοι της φύσης -όπως αυτοί διατυπώνονται από τη φυσική και άλλες θετικές επιστήμες- μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν, ή δικαιολογήσουν, ή απλώς εκφράσουν την ανθρώπινη συμπεριφορά πρέπει να υπάρχει μια ευρύτερη αιτιοκρατική συσχέτιση και υποταγή του ανθρώπου στους φυσικούς νόμους η οποία πρέπει να αναζητηθεί με βάση τις κλασικές επιστημονικές μεθόδους των θετικών επιστημών, δηλαδή την τεκμηριωμένη ανάλυση και το πείραμα.
Ένα σημαντικό σημείο ενδιαφέροντος αλλά και πρόσθετο όφελος για τον αναγνώστη, είναι η ύλη του Μέρους III του βιβλίου. Παρουσιάζονται εκεί με συστηματικό και εκλαϊκευμένο τρόπο όλες οι μεγάλες θεωρίες της φυσικής των τελευταίων 200 χρόνων (Κλασική φυσική του Νεύτωνα, Θερμοδυναμική, Ηλεκτρομαγνητισμός, Γενική και Ειδική θεωρία της Σχετικότητας, Κβαντομηχανική) καθώς επίσης και βασικά στοιχεία θεωριών από τη βιολογία και τα μαθηματικά.
Η παρουσίαση και ο σχολιασμός των σχετικών θεμάτων είναι πάντα «από ψηλά» σε μια προσπάθεια να διακρίνεται το «σύνολο» από τα «μέρη», το «δάσος» από τα «δέντρα» και να προβάλλεται η «συνολική εικόνα». Αποκτούμε έτσι τη σωστή εικόνα και διάσταση σχετικά με τη θέση μας στο οικοδόμημα της φύσης χωρίς να θέτουμε τον εαυτό μας στο κέντρο του…
