Κλεψύδρα

”Όσον ζής φαίνου. (Όσο ζεις, λάμπε)

Μηδέν όλως σύ λυπού. (Καθόλου μη λυπάσαι)

Προς ολίγον εστί το ζην. (για λίγο διαρκεί η ζωή,)

Το τέλος ο χρόνος απαιτεί” (ο χρόνος απαιτεί την πληρωμή του.)

Επιτάφιος του Σείκιλου

 Υποδοχή του νέου χρόνου, ως ένας υψηλός προσκεκλημένος, με τυμπανοκρουσίες, συνάξεις, στρωμένα τραπέζια και ευχολόγια  για να είναι ”ευτυχές το νέο έτος”.

Έθιμα, με ισχυρούς συμβολισμούς και μοναδικό σκοπό να έρθει με το μέρος μας, η θεά τύχη.

Αρχή και τέλος στον κύκλο της ζωής.

Τέλος σε κάθε κακό, αρχή της αναγέννησης και της καλής τύχης.

Κύκλοι ζωής, πάνω στην ευθεία γραμμή του χρόνου, με φορά προς το άπειρο.

Ο χώρος που καταλαμβάνουμε πάνω σ΄αυτή τη γραμμή, η ζωή μας.

Ο χρόνος σταθερός, σίγουρος, κυρίαρχος. Ο χώρος, οριοθετημένος και πεπερασμένος. Περιορισμένος λοιπόν και ο χωροχρόνος μας.

Σαν μια κλεψύδρα η ζωή μας, που αν αδειάσει δε μπορούμε να την αντιστρέψουμε.

Όμως εκατομμύρια οι κόκκοι άμμου, όπου καταγράφονται τα έργα και οι ημέρες μας.

Η επιλογή δική μας, αν θα αφήσουμε την άμμο να κυλήσει, ή αν θα αξιοποιήσουμε μέχρι και τον τελευταίο κόκκο.

Η σημασία του χρόνου, καταλυτική.

Μέσα του γίνονται ζυμώσεις, ωριμάζουν ιδέες, άνθρωποι και καταστάσεις. Και ό,τι ωριμάζει, κερδίζει σε ποιότητα.

Σαν το καλό κρασί, ή σαν ένα ώριμο φρούτο.

Ο χρόνος γιατρεύει πληγές, γλυκαίνει πόνους, αλλά φθείρει επίσης και διαβρώνει.

Πανδαμάτωρ γαρ ο χρόνος. (Βακχυλίδης)

Τι γίνεται όμως με τον δικό μας ατομικό χρόνο; Αυτόν που μας χαρίζεται;

Επειδή δεν ξέρουμε πόσος είναι, οφείλουμε να τον διαχειριστούμε με σύνεση και σοφία.

Χωρίς βιασύνες και άγχη, γιατί έτσι κινδυνεύουμε να τον κάνουμε δυνάστη.

Με συναισθήματα να τον ντύσουμε και με ”μαλαματένια λόγια”.

Να τον γεμίσουμε με στιγμές αγάπης, ενδιαφέροντος, ευγνωμοσύνης.

Να καλλιεργήσουμε τα ταλέντα μας και ότι καλό έχουμε μέσα μας, προς τέρψη και όφελος δικό μας και των γύρω μας.

Έτσι θα είναι τόση η αξία του, που θα μετράει για δυο ζωές.

Καθήκον απέναντι στον εαυτό μας και στην ανθρωπότητα λοιπόν, ο χρόνος μας να μην είναι άσκοπος, αλλά να έχει έναν σκοπό, για τον οποίο θα γίνονται όλα και με τον οποίο η καρδιά θα χτυπά πιο δυνατά.

Γιατί ”με τους χτύπους της καρδιάς, θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο”. ( Αριστοτέλης )