Καραγκιοζοπαίχτης – Εκπαιδευτικός
apdomtz@gmail.com
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς.
Γιάννης Αγγελάκας
Πήγε και πάλι ο παλιός ο χρόνος. Κι έφυγε. Και τι μας έμεινε απ’ αυτόν αλήθεια;
Στο τέλος της κάθε χρονιάς συνηθίζεται, από τα τηλεοπτικά κανάλια, και όχι μόνο, να γίνεται μια ανασκόπηση. Και παρουσιάζονται όσα «ωραία» έγιναν στη διάρκεια του έτους.
Ήταν «ωραία» στ’ αλήθεια;
Ο καθένας μας, για τη χρονιά που πέρασε, έκανε μια δική του ανασκόπηση; Σκεφτήκαμε τι κάναμε σωστά και τι λάθος; Και το σωστό να το επαναλάβουμε. Και το λάθος να μην το ξανακάνουμε.
Πού χρόνος γι’ αυτά;
Πώς τρέχει τόσο γρήγορα η ζωή; Δουλειές, παιδιά, υποχρεώσεις δε μας αφήνουν λεπτό να σταθούμε. Κι όταν βρίσκουμε χρόνο έχουμε ανάγκη ν’ αδειάσουμε το μυαλό μας. Να χαλαρώσουμε. Kοιτάζουμε τότε τις οθόνες. Την τηλεόραση, τον υπολογιστή, το κινητό μας τηλέφωνο. Ανάμεσα στα άλλα βλέπουμε και τα νέα. Για να ξέρουμε τι γίνεται και στον κόσμο.
Ο καθένας μας στενοχωριέται μ’ όσα βλέπει. Τα μέσα ενημέρωσης δε δείχνουν και τίποτα καλό. Μόνο ασχήμιες για να παρηγορούμαστε πως εμείς πάλι καλά είμαστε.
Και η ζωή κυλάει… μα δε γυρίζει πίσω.
Κι ο χρόνος αφήνει πάνω μας τα σημάδια του. Τις ρυτίδες στο πρόσωπο δεν μπορεί να τις αποφύγει κανείς. Υπάρχουν όμως και άλλα σημάδια που μας έχουν στιγματίσει.
Μετά από τα τρία χρόνια της πανδημίας, έπειτα από τη δεκαετία της οικονομικής «κρίσης», στην εποχή του διαδικτύου όλα και όλοι έχουμε αλλάξει.
Έχουμε κλειστεί ακόμα περισσότερο στον εαυτό μας. Το χαμόγελο που σχηματίζεται στο πρόσωπό μας είναι ψεύτικο. Φοράμε τη μάσκα της ευδαιμονίας για να κρύψουμε όλα αυτά που μας βασανίζουν.
Δεν μπορεί να μη μας απασχολούν όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Η κλιματική αλλαγή είναι μια πραγματικότητα. Το βλέπουμε στις υψηλές θερμοκρασίες για την εποχή και όχι μόνο.
Η ανεργία και ο οικονομικός μαρασμός μας έχουν επηρεάσει. Έχει αδειάσει το πορτοφόλι μας. Το βιώνουμε καθημερινά.
Το χειρότερο όμως όλων είναι η ηθική κατάπτωση. Μπορεί οι παππούδες μας παλιά να ήταν φτωχοί. Να πάλευαν με τον καιρό και τους χιονάδες. Είχαν όμως από κάπου να πιαστούν. Είχαν αξίες που τους οδηγούσαν στη ζωή.
Εμείς, τα ιδανικά των παλαιότερων, τα πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων.
«Στον κόσμο τον σημερινό, αυτό το ξέρουν όλοι, τη δύναμη στον άνθρωπο έχει το πορτοφόλι.» γράφει ο Γιώργος Πετροπουλέας και τραγουδούν οι ρεμπέτες.
Τώρα που άδειασε το δικό μας πορτοφόλι μήπως πρέπει να αναζητήσουμε, όχι τα λεφτά μα, τις αξίες που χάσαμε;
Μήπως πρέπει να κάνουμε τη δική μας ανασκόπηση, όχι μόνο για την περσινή χρονιά μα, για τη ζωή μας;
Ας βγάλουμε τη μάσκα κι ας δούμε στον καθρέφτη. Έπειτα ας κοιτάξουμε τα παιδιά μας στο πρόσωπο. Είναι ίδια μ’ εμάς. Χωρίς όμως ρυτίδες. Χωρίς κακία.
Σ’ αυτά θ’ αφήσουμε τον κόσμο μας.
Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον κάνουμε καλύτερο.
Για να μη μας κατηγορήσουν αργότερα πως δεν προσπαθήσαμε.
*Το άρθρο γράφτηκε στο πλαίσιο των διαδικτυακών μαθημάτων της Ακαδημίας Ποίησης και Παραμυθιού «Από το παραμύθι στην αρθρογραφία»
