Αχαριστία

Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την αχαριστία.

Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος.

Κώστας Καρυωτάκης

Πόσο τυχεροί είμαστε; Όταν γεννιόμαστε μας προσφέρεται ως δώρο η ζωή, η συμμετοχή μας στον κόσμο. Και τι οφείλουμε να πούμε όταν δεχόμαστε ένα δώρο; Ένα απλό ευχαριστώ.

Δεν συνειδητοποιούμε οι περισσότεροι αυτήν την τύχη. Μας λείπει η ικανότητα για να την καταλάβουμε. Και γινόμαστε α-χάριστοι.

Η κατανόηση και αναγνώριση του καλού που μας έχουν κάνει οι γύρω μας, αποτελεί μέγιστο χάρισμα. Μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους, τη ζωή και κύρια τον εαυτό μας.

Οι άλλοι είναι οι καθρέφτες του εαυτού μας. Όταν τους βλέπουμε με σεβασμό στην ουσία σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Γιατί όμως να μην αναγνωρίζουμε το καλό; Κάτι μας εμποδίζει να το δούμε και να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας.

Μήπως δε μάθαμε να το κάνουμε από μικροί; Θαρρούμε δεδομένο ό,τι έχουμε; Για να κοιτάξουμε γύρω μας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο.

«Κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας, ἔστω καὶ μία φορά; Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;» γράφει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος.

Η αχαριστία δεν είναι μόνο αδυναμία. Είναι α-μαρτία. Όταν δεν μαρτυρούμε την αλήθεια κάνουμε κακό στον ίδιο τον εαυτό μας. Γινόμαστε μικροί.

Κι αν είσαι μικρός πώς θα υψώσεις το ανάστημά σου μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν;

Κινητήριος μοχλός της κάθε δραστηριότητας είναι η επιβράβευση. Κάνουμε ό,τι κάνουμε για να κερδίσουμε ικανοποίηση. Αυτή μπορεί να έχει σχέση με χρήματα, δόξα, αγάπη.

Αν δεν έρθει κάτι από τα παραπάνω, τότε η αναγνώριση της πράξης μας, ένα απλό ευχαριστώ, τις περισσότερες φορές φτάνει. Έτσι νιώθουμε πώς ό,τι κάναμε άξιζε.

Το «ευχαριστώ» μας δίνει δύναμη για να συνεχίσουμε να προσφέρουμε.

Πώς θα καταφέρουμε να εκτιμούμε αυτά που έχουμε σε μια εποχή που θεωρούνται όλα δεδομένα; Πού μέσα από τις μικρές μας οθόνες έχουμε «όλο τον κόσμο μπροστά μας»; Που ξέρουμε τα «πάντα» και μπορούμε να ασκήσουμε κριτική για οτιδήποτε;

Μικρές οθόνες, μικρές ζωές.

Για να μπορέσουμε να «μεγαλώσουμε» θα πρέπει να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μέσα μας. «Ένδον σκάπτε» έγραφε ο Μάρκος Αυρήλιος τον 2ο μ.Χ. αιώνα.

Ας ψάξουμε να βρούμε ό,τι καλό έχουμε κάνει. Ας πούμε ταπεινά ευχαριστώ πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό. Θα είναι πιο εύκολο μετά να το πούμε και στους άλλους.

Έτσι μπορεί και να ξεθάψουμε το χάρισμα που έχουμε όλοι μέσα μας.

Για να μετατρέψουμε το στερητικό α στο θετικό ευ.

Να είμαστε πια όχι α-χάριστοι μα ευ-χάριστοι.

Ίσως αυτό να είναι και το μυστικό του ευ-ζην.

*Το άρθρο γράφτηκε στο πλαίσιο των διαδικτυακών μαθημάτων της Ακαδημίας Ποίησης και Παραμυθιού «Από το παραμύθι στην αρθρογραφία»