Ημέρα Σάββατο κι ένα πρωινό ηλιόλουστο, γύρω στις έντεκα. Η πλατεία της πόλης άρχισε ήδη να γεμίζει από κόσμο, με την κάθε ηλικία ν αποζητάει με το δικό της τρόπο μιαν απόλαυση στην “κατακτημένη-για κάποιους όσους-αργία”. Οι άλλοι στην υπηρεσία τους, κουβαλώντας σ’ έναν δίσκο καφέδες και κάθε είδους μοντέρνα αφεψήματα. Ενώ τ’ αμέτρητα περιστέρια λογχίζοντας κυκλικά τον αέρα γύρω απ’ το ψηλό μας ρολόι σε μια επίδειξη υπεροχής, φωτογράφιζαν θαρρείς κι αποτύπωναν ανθρώπων έργα.
Μηχανικά σχεδόν τα βήματα πήγαιναν προς την παλιά πόλη. Για να καταλήξουν να περιδιαβαίνουν το γοητευτικό και πολυσύχναστο πλακόστρωτο σοκάκι, που ξεκινάει απ’ το Λύκειο Ελληνίδων και περνώντας απ’ τον εμβληματικό-μοναδικό απομεινάρι παραδοσιακού ψωμιού απ’ το 1916-ξυλόφουρνο και το σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι, φτάνει ίσα με τα πομάκικα καφενεία-όπως δεκαετίες τα γνωρίζουμε και τα ονομάζουμε στην πόλη μας.
Στο βάθος ένα πλήθος από παιδιά σε ηλικίες Δημοτικού σχολείου πάνω κάτω με τη συνοδεία γονέων ή δασκάλων ίσως, κατηφόριζαν προερχόμενα από το σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι και άρα επισκέπτες.
Ακριβώς μπροστά στον ξυλόφουρνο, εκεί όπου τα πεζοδρόμια ένθεν κακείθεν στενεύουν τόσο όσο να χωράει ένα αδέσποτο, το πλήθος των παιδιών διασταυρώνεται μ\ ένα αυτοκίνητο ακόμα. Και μένουν έντρομα όταν απ’ το ανοιχτό παράθυρο εκσφενδονίζεται μια ηχηρή και φάλτσα απειλή σχεδόν:
“μαζέψτε τα παιδιά σας απ’ το δρόμοοο…!!!” και το μαύρο mercedes με ξανθιώτικες πινακίδες αφού εκτόξευσε όλο το πολιτισμένο του…“καυσαέριο”, συνέχισε απτόητο την πορεία του.
Κοκάλωσαν παιδιά και συνοδοί και μια φωνή αγανακτισμένη μέσα απ το πλήθος των επισκεπτών ακούστηκε να λέει:
“και τα παιδιά δικαιούνται ένα δρόμο…” και κάποια απ’ αυτά πρόλαβαν και τρύπωσαν στον φιλόξενο φούρνο. Και μεις…σ ένα ακόμα “έργο” θεατές.
Στο συγκεκριμένο σημείο δύο ήταν οι λύσεις. Ή να τα πατήσει ο…εποχούμενος ή να κολλήσουν στους τοίχους σαν χαλκομανίες από χιουμοριστικές σειρές TOM and JERRY . Υπάρχει και μια τρίτη λύση. Με τέτοιες συμπεριφορές, να μην πατάει άνθρωπος στην πόλη με τα…χίλια χρώματα.
Αυτή η πόλη έχει χρώματα..! Απομένει όμως σε πείσμα των καιρών και της αδράνειας, να τ’ αναδείξουμε.
Αυτή η πόλη είναι φιλόξενη..! Απομένει όμως σε πείσμα ενός πολιτισμένου αναλφαβιτισμού εδώ και κει, να τ αποδείξουμε…
Χ.Μ.
