Ο μοναχός ο άνθρωπος όταν γλεντούν οι άλλοι
γίνεται μόνος δυο φορές και σκύβει το κεφάλι.
Λάζαρος Ανδρέου
Πόσες φορές μας έχει τύχει να καθόμαστε μαζί μ’ ένα φίλο. Λίγο πιο ’κει, σ’ ένα παραδιπλανό τραπέζι, να κάθεται κάποιος μόνος. Να κρατά στα χέρια του κάποιο κινητό. Να σκύβει πάνω απ’ την οθόνη του. Να σπαταλάει το χρόνο του σε αδιέξοδες αναζητήσεις. Όταν σηκώσει το κεφάλι, θα μας κοιτάξει διακριτικά με την άκρη του ματιού του, σαν εξαρτημένος.
Αν σηκώσει το κεφάλι. Αν αισθάνεται ακόμα άνθρωπος.
Τότε ίσως νιώσει μια αίσθηση ζήλιας. Γιατί δεν έχει παρέα. Γιατί είναι μοναχός…
Μετά από τρία σχεδόν χρόνια πανδημίας όλοι πια βγήκαμε απ’ τα καβούκια μας. Όσοι έχουμε την υγεία μας.
Μα για ποια υγεία μιλάμε; Αυτός ο καιρός άφησε τα σημάδια του πάνω μας. Τα πιο έντονα δεν είναι στο σώμα, είναι στην ψυχή μας.
Οι άνθρωποι είναι πια αλλιώτικοι κι αλλιώτικα τους βλέπουμε κι εμείς. Θλιμμένοι, θυμωμένοι, απαισιόδοξοι για ποιο μέλλον; Κάνει κανείς σχέδια για το μέλλον; Μπορούμε να ονειρευτούμε το αύριο;
Μα και να το ονειρευτούμε πού να το μοιραστούμε; Έχουμε ξεχάσει να μοιραζόμαστε. Έχουμε συνηθίσει στη μοναξιά…
Πώς τα καταφέραμε και μείναμε μονάχοι;
Ανάμεσα στην πανδημία και την καραντίνα χάσαμε τον άνθρωπο και τον συν-άνθρωπο. Αυτός μας έκανε να νιώσουμε άνθρωποι. Αυτός έδινε το θετικό πρόσημο στη ζωή μας.
Δεν φταίει για όλα η πανδημία. Θαρρείς και μια άλλη επιδημία είναι αυτή που μας έχει κυριεύσει.
Ο ψηφιακός κόσμος καθοδηγεί τη ζωή μας. Έχει αλλάξει τον τρόπο που δουλεύουμε, επικοινωνούμε, ζούμε. Στην περίοδο του εγκλεισμού αποτέλεσε μια λύση στα ζητήματα εργασίας κι επικοινωνίας. Οι ευκολίες που μας παρέχει αποτελούν όμως λύσεις ζωής;
Η πραγματική ζωή, οι αληθινές σχέσεις, μόνο μέσα από τις δυσκολίες χτίζονται.
Τα σύγχρονα εργαλεία «επικοινωνίας», για τους περισσότερους, αποτελούν ένα εθιστικό υποκατάστατο των πραγματικών ανθρώπινων σχέσεων. Μας τα σερβίρουν σε διάφορες εκδοχές. Ποιος είναι ο σκοπός τους; Μας φέρνουν κοντά ή γινόμαστε όλο και πιο μόνοι;
Αντί να έχουμε «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας» – όπως λέει κι ο εθνικός μας ποιητής – τα περιορίζουμε σε μια οθόνη. Και σκύβουμε το κεφάλι.
Πώς θα δούμε σκυμμένοι τον άνθρωπο δίπλα μας;
«Ιστορία γράφουν οι παρέες» τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος. Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς εμείς μπορούμε να γράψουμε ιστορία; Μήπως να φτιάχναμε ξανά παρέες;
Για να γίνει αυτό πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι. Κι αν δεν καταφέρουμε ν’ αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων μπορεί ν’ αλλάξουμε τον εαυτό μας.
Είναι μια αρχή.
Κι έτσι ίσως σταματήσουμε να είμαστε πια μονάχοι.
Απόστολος Δομτζίδης
Καραγκιοζοπαίχτης – Εκπαιδευτικός
apdomtz@gmail.com
