Εκτός τροχιάς

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ

καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι

και πως αν θέλω περισσότερα να δω

σ΄έναν καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι…

Γιάννης Αγγελάκας

Έκανα πολλή υπομονή μ΄εμένα. Δεν με αντέχω άλλο.

Για πολλούς λόγους. Ένας απ΄αυτούς, ότι είμαι μέρος αυτού του ανεπτυγμένου κόσμου και είμαι πλήρως εναρμονισμένη μαζί του.

Ξέρω ότι η παιδεία δεν είναι ανθρωπιστική. Δεν είναι στόχος της να κάνει  ανθρώπους καλύτερους και σοφότερους, αλλά να προσφέρει γνώσεις και πληροφορίες.

Όμως συμφωνώ με όλους και λέω. Ε και τι μ΄αυτό; Τουλάχιστον θα είναι καταρτισμένοι κι έτοιμοι να βγουν στην αγορά εργασίας.

Ξέρω, η εξειδίκευση αγκυλώνει με το χρόνο την ανθρώπινη σκέψη. Μονοτονία δουλειάς χωρίς ενδιαφέρον και δημιουργικότητα.

Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα πάντα για το τίποτα και τίποτα για τα πάντα.

Λέω. Ε και; Κακό είναι και αυτό; Ίσα ίσα αυξάνεται η παραγωγικότητα κι έτσι γίνεται πιο εύκολο το έργο αυτών που ελέγχουν την οικονομία και όχι μόνο.

Η ”εξυπνάδα” περισσεύει. Μάλιστα υπάρχει τόση επάρκεια, που έγιναν και οι συσκευές  έξυπνες. Τεχνητή νοημοσύνη!

– Ε ναι… Άλλωστε γιατί να κουράζουμε το μυαλό μας, σκεπτόμενοι;

Δραματική είναι η αύξηση των ανθρώπων που ζουν στα όρια της φτώχειας.

-Ε τώρα τι τα σκαλίζουμε αυτά; Εδώ ο άνθρωπος κατάφερε να επεξεργαστεί γονίδια, που σημαίνει ότι μπορούν να γεννηθούν σούπερ μωρά κατά παραγγελία!

Εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη γίνονται καθημερινά κλιματικοί μετανάστες, λόγω πλημμυρών, πυρκαγιών, ξηρασίας.

-Μα με τον πλανήτη θα ασχολούμαστε τώρα; Εδώ μιλάμε για διαστημικό τουρισμό, με τον Άρη να είναι ο απόλυτος τουριστοδιαστημικός προορισμός!

Αλήθεια πόσο θύμα ο άνθρωπος στα ίδια του τα επιτεύγματα!

Η τεχνολογική ανάπτυξη αντιστρόφως ανάλογη με τη νόηση.

Τελικά το πιο δυσεπίλυτο, ακατανόητο και περίπλοκο πρόβλημα του ανθρώπου είναι ο ίδιος, αλλά… ποιος νοιάζεται;

Εδώ έστειλε δορυφόρους έξω απ ΄την τροχιά της γης.

Έτσι ακριβώς κινούμαστε και οι περισσότεροι, ευτυχώς όχι όλοι.

Με ένα μυαλό σε λήθαργο, σε μια συναρπαστική, τρελή πορεία εκτός τροχιάς και σε ελεύθερη πτώση, με την αδρεναλίνη στα ύψη…

Ο γδούπος μόνο από την πρόσκρουση στη γη,

με πονά… αλλά και πάλι… σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ…

*Το άρθρο γράφτηκε στο πλαίσιο των διαδικτυακών μαθημάτων της Ακαδημίας Ποίησης και Παραμυθιού «Από το παραμύθι στην αρθρογραφία»