Άνθρωποι μονάχοι,
σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα,
σαν εσένα, σαν εμένα.
Γ. Καλαμίτσης
‘’ Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό κι αν μπορεί να μείνει μόνος, είναι ή θηρίο ή θεός’’, είχε πει ο Αριστοτέλης.
‘’Μόνος ούτε στον παράδεισο’’ λέει ο λαός μας…
Κι όμως η μοναξιά έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας. Έγινε η πανδημία της νέας εποχής.
Μοναξιά, είναι η ακούσια έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και σύνδεσης με άλλα άτομα, η απομόνωση.
Κι αναρωτιέται κανείς, γιατί να υπάρχει απομόνωση, αφού οι άνθρωποι ζουν πιο κοντά από κάθε άλλη εποχή.
Ψυχές απομονωμένες , σώματα που μπορεί να τα χωρίζει ένας τοίχος. Ή ούτε κι αυτός.
Κάναμε τη μοναξιά κοινωνικό φαινόμενο που άπλωσε ρίζες κι έχει εισβάλλει παντού, με τη ζυγαριά να γέρνει στην τρίτη ηλικία.
Ένα μεγάλο ποσοστό ηλικιωμένων ζουν μόνοι, ανήμποροι και ξεχασμένοι. Αλλά και πολλοί νεότεροι ζουν ακριβώς έτσι.
Μοναξιά και στους έφηβους που μπορεί να περνούν μερόνυχτα σ΄ ένα δωμάτιο παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια ή επικοινωνώντας με μηνύματα.
Ζούμε στην εποχή των μηνυμάτων, με τη λεκτική επικοινωνία να έχει καταβαραθρωθεί.
Μοναξιά σε όλες τις ηλικίες.
Άνθρωποι που ζουν μια ψεύτικη, εικονική μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα ζωή, με την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι μόνοι, επειδή μετράνε κάποιες εκατοντάδες διαδικτυακούς φίλους.
Μοναξιά που κατατρώει ζευγάρια, καταπίνει οικογένειες . Παιδιά με πολυάσχολους και κουρασμένους γονείς…
Αλλά και πόσο καλά καμουφλαρισμένη μπορεί να είναι.
Η μοναξιά του καφέ…
Παρέες οι άνθρωποι στα καφέ για να νιώθουν κοινωνικά ενεργοί, ξεγελώντας τον εαυτό τους. Ή και μόνοι μέσα στον κόσμο.
Μοναξιά σε ανθρώπους που είναι διαφορετικοί, επειδή οι επιλογές τους ή η εμφάνισή τους δεν είναι κοινωνικά αποδεκτές.
Ζούμε στην εποχή της εικόνας και της διαφήμισης που όποιος απέχει απ΄τα πρότυπα , εύκολα περιθωριοποιείται.
Γιατί όμως φτάσαμε ως εδώ;
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, με την επιστήμη της διαφήμισης να πείθει για την αναγκαιότητα υλικών πραγμάτων και ο καταναλωτισμός, οδηγούν τον άνθρωπο σε έναν διαρκή αγώνα να ικανοποιεί τις τεχνητές ανάγκες του.
Δεν του μένει χρόνος για κανέναν και στην ουσία ούτε για τον εαυτό του.
Ο ατομισμός κάνει τον άνθρωπο απαθή και αδιάφορο. Τον αποξενώνει .
Πέφτει θύμα της μοναξιάς , η οποία έχει συνέπειες στην υγεία του.
Η παρατεταμένη μοναξιά προκαλεί κατάθλιψη. Άλλη μία μάστιγα της εποχής.
Ο άνθρωπος χάνει το ενδιαφέρον του για τη ζωή, δε βάζει στόχους, δεν κάνει σχέδια .
Και δε μιλάμε για τη μοναχικότητα όπου εκεί ο άνθρωπος αναζητά τη μοναξιά για δικούς του λόγους.
Τι μπορούμε να κάνουμε όμως για να ξεμπλέξουμε απ΄τα δίχτυα της;
Απλά να δούμε λίγο έξω απ΄τον εαυτό μας. Να μάθουμε να ακούμε . Να δώσουμε λίγο χρόνο στο φίλο, τον συγγενή, τον γείτονα. Να βοηθήσουμε έναν ηλικιωμένο.
Αυτά όχι μόνο δεν κοστίζουν, αλλά μας επιστρέφονται πολλαπλάσια.
Να ξαναβάλουμε στη ζωή μας κάποιες παραδόσεις, που μέχρι τώρα απαξιώναμε ως ξεπερασμένες. Μας βοηθούν να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους, με τις ρίζες μας.
Να γίνουμε εμείς οι ίδιοι παράδειγμα για τα παιδιά και τους νέους.
Κυρίως όμως να μάθουμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας.
Γιατί η ζωή μπορεί να είναι διαρκής αγώνας, αλλά είναι και χαρά και συντροφικότητα.
Και χαρά μοιρασμένη…δυο φορές χαρά.
Χρύσα Καραπαπάζογλου
Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας
befemlive@gmail.com
