Την Πέμπτη, 14 Ιουλίου, παρακολούθησα μια εξαιρετική εκδήλωση ποίησης με συνοδεία παραδοσιακής μουσικής-μυσταγωγίας, όπως όλα τα ακούσματα του Φεστιβάλ Λόγιας Ανατολικής Μουσικής, «Άσπρα πουκάμισα δίχως ραφές», κάτω απ’ το ημίφως του χώρου και της υπέρλαμπρης πανσέληνου, με μια υπέροχη εικόνα μπρος στα μάτια σου, απέραντες εκτάσεις με σιτάρια και ηλίανθους, που θύμιζε εικαστική παρέμβαση του Βίνσεντ Βαν Γκογκ!
Στη μέση και πίσω από τους μουσικούς και τους ανθρώπους που απήγγειλαν ποιήματα, δέσποζε ένα μνημείο-αξιοθέατο στον νομό Ξάνθης, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, ο Τεκές του Σελίνου ή αλλιώς ο Τεκές του Κιουτουκλού Μπαμπά κι αυτό ήταν το διαφορετικό, το μοναδικό της συγκεκριμένης εκδήλωσης.
Η αρχαιολογική υπηρεσία και συγκεκριμένα η κα Κωνσταντίνα Καλλιντζή, πραγματοποίησε ξενάγηση-γνωριμία με το μνημείο (που όπως ανέφερε δεν είναι τεκές αλλά τουρμπές) και την εποχή του και μας εισήγαγε στον κόσμο των μπεκτασήδων. 
Ο Τεκές είναι πάντα ανοιχτός και επισκέψιμος.
Είναι κατασκευασμένος από πέτρα Μάνδρας, στο χρώμα της ώχρας και είναι μαυσωλείο, οθωμανικό, ταφικό μνημείο, θρησκευτικός χώρος για τους μουσουλμάνους και τους χριστιανούς κάτοικους της περιοχής. Για τους μουσουλμάνους είναι ο τάφος (τουρμπές) του Κιουτουκλού Μπαμπά, ενώ το ανατολικό μέρος του μνημείου έχει μετατραπεί σε αυτοσχέδιο ναό του Αγίου Γεωργίου από τους χριστιανούς.
Αυτό σε κάνει να συνδέσεις, άθελά σου, το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι ένα μόνο απειροελάχιστο κομμάτι του σύμπαντος κι ότι όλοι είμαστε περαστικοί και αναλώσιμοι, ένας αριθμός μέσα στην αιωνιότητα. Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό γίνεσαι πιο χαρούμενος και ικανός να αγαπήσεις τον συνάνθρωπό σου, άσχετα από θρησκεία, εθνικότητα, χρώμα, σεξουαλικό προσανατολισμό.
Από το 2014 κάθε χρόνο, η Φιλοπρόοδη Ένωση Ξάνθης, ο τότε Δήμος Βιστονίδας και νυν Δήμος Αβδήρων και η Εφορεία Αρχαιοτήτων Ξάνθης, πραγματοποιούν το καλοκαίρι εκδηλώσεις, στα πλαίσια του Φεστιβάλ “Δημοκρίτεια”, για μένα όμως ήταν η πρώτη φορά που τις παρακολούθησα, μα σίγουρα δε είναι η τελευταία!
*Οι φωτογραφίες είναι του αδερφού μου, Θεόδωρου Μακρή και τον ευχαριστώ που μου τις παραχώρησε.
