Ι. Μία βασική πρακτική συνέπεια της μη ολοκληρωθείσας έως στιγμής διαδικασίας BREXIT λόγω των κουτοπόνηρων μικροπολιτικών επιδιώξεων της βρετανικής πλευράς στα δικαιώματα αλιείας (Γαλλία) και στην τελωνειακή πολιτική στα Βορειοϊρλανδικά Σύνορα (Εϊρε), μα κυρίως λόγω των αδιεξόδων και των αντιφάσεων των εσφαλμένων κεντρικών πολιτικών επιλογών των εν πολλοίς μεταμελημένων πολιτικών ιθυνόντων στην Γηραιά Αλβιόνα, είναι η πιθανή κατάργηση της αγγλικής και η αντικατάσταση από άλλη κοινοτική ως γλώσσας εργασίας στην κοινοτική τάξη και πράξη. Παραδόξως έως στιγμής δεν έχει – δημοσίως τουλάχιστον – επισημανθεί η σημασία και το κόστος της αντικατάστασης και της μετάπτωσης σε άλλη (και κυρίως: ποία;) αυτής στην κοινοτική ευρωγραφειοκρατία και δικαιοταξία. Το θέμα δεν είχε απασχολήσει την από Δεκεμβρίου 2020 επιτευχθείσα Συμφωνία Επιτροπής ΕΕ και Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά, εξ όσων περιληπτικώς δημοσιοποιήθηκαν, το θέμα δεν απασχόλησε ούτε καν την ίδια την διαπραγμάτευση: η κατάσταση θεωρήθηκε …δεδομένη! Έτσι το τυχόν επιχείρημα για την διατήρηση της χρήσης της αγγλικής ως μίας εκ των επισήμων γλωσσών της ΕΕ λόγω της παρουσίας του Εϊρε (Δημοκρατίας της Ιρλανδίας) στην ΕΕ ως ισχνής δυναμικότητας δεν αρκεί, διότι επισήμως στο Σύνταγμα του Εϊρε (1937, όπως αναθεωρήθηκε το 1939 και το 1941) αναγνωρίζει την γαελική (σκωτική) ως γλώσσα του Κράτους και δευτερευόντως την αγγλική, ενώ μεσοπρόθεσμα η δυναμική πολιτικά κατάσταση των συνόρων Εϊρε και (προσωρινώς υπό βρετανική κατοχή…) Βόρειας Ιρλανδίας στην μετακοινοτική (κάποτε Μεγάλη…) Βρετανία δεν πείθει για το μακρόπνοο της επιλογής.
ΙΙ. Αμφότερες οι Κυβερνήσεις της Κυπριακής και της Ελληνικής Δημοκρατίας άμεσα και κυρίως εν όψει της αντιμετώπισης των προσκομμάτων, που έχουν παρασκηνιακώς προβληθεί από την έως σήμερα Κυβέρνηση των Συντηρητικών στο Λονδίνο κατά την εφαρμογή πολλών κεφαλαίων της Συμφωνίας εξόδου, τόσο στο Ευρωκοινοβούλιο, όσο και στα Εθνικά Κοινοβούλια, οφείλουν να προτείνουν άμεσα την διατήρηση της επίσημης χρήσης της αγγλικής ως γλώσσας εργασίας στην ΕΕ βασιζόμενες στην πρόνοια του ευρισκομένου σε πλήρη νομική ισχύ και διεθνή αποδοχή κατά το Δίκαιο της ανάγκης από 16.08.1960 Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας κατ’εκτέλεση του Διατάγματος σε Συμβούλιο (Order in Council) αρ. 1368 (1960) της Βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου και του Cyprus Act από 29.07.1960 [Σύνταγμα]. Το Σύνταγμα βασίζεται στην από 11.02.1959 Συμφωνία της Ζυρίχης και στην από 19.02.1959 Συνδιάσκεψη του Lancaster House (Λονδίνο), ενώ ισχύ στην πρόνοια δίνουν οι Τρεις (3) Συνθήκες από 16.08.1960 περί Εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας της Κύπρου, περί Εγγυήσεως και περί Συμμαχίας με τις δύο τελευταίες κατ’άρ. 181 Συντάγματος να διαθέτουν οι ίδιες συνταγματική ισχύ. Την ισχύ αυτού του Συντάγματος αναγνώρισαν η από 16.04.2003 Συνθήκη Προσχωρήσεως της Δημοκρατίας της Κύπρου στην ΕΕ, η Πράξη περί των Όρων Προσχωρήσεως και η Τελική Πράξη (βλ. ενδεικτικώς Πρωτόκολλο Αρ. 10 Για την Κύπρο).
ΙΙΙ. Την πρόνοια περί της επίσημης χρήσης της αγγλικής και όχι ως επίσημης γλώσσας του Κράτους (άρ. 3 Συντάγματος) περιέχει το άρ. 189 Συντάγματος Κύπρου. Αυτό μπορεί να αξιοποιηθεί εποικοδομητικώς από την Πατρίδα μας προς την κατεύθυνση της παροχής πρακτικής και ανέξοδης λύσης σε ένα σημαντικό πρόβλημα στην κοινοτική δικαιοταξία και διοικητική καθημερινότητα. Το αυτό και προς την κατεύθυνση της προσδοκίας ευρύτερων πολιτικών οφελών από τους Ατλαντικούς Συμμάχους μας και τα φιλικά Κράτη της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Κυρίως όμως οφέλη μπορούν να εξασφαλισθούν κατά την διμερή διαδικασία εφαρμογής πιά της Συμφωνίας BREXIT από το Ηνωμένο Βασίλειο ειδικώς κατά την προσεχή επανέναρξη της Τελικής Διαπραγμάτευσης για την οριστική επίλυση του Κυπριακού ως Ζητήματος Εισβολής και Κατοχής, αφού η άμεση και έμμεση ευρωκοινοτική αποδοχή της πλήρους νομικής ισχύος του Συντάγματος του 1960 θα ήταν ακόμα ένα «όπλο» στην επιχειρηματολογία μας.
Ιωάννης Ελ. Κυμιωνής,
Δικηγόρος ΔΣΑ – Εμμισθος Δικηγόρος Τμήματος Δικαστηρίων ΔΝΥ ΔΥΠΑ,
LL.M., LL.M., ΥΔ Παντείου Πανεπιστημίου
[ioanniskymionis@yahoo.gr]
