«Η αφήγηση μιας ιστορίας είναι πράξη δημιουργική και ιαματική», σημειώνει η ίδια μιλώντας για τη συγγραφή και το βιβλίο της
Από τις εκδόσεις «Αρμός» κυκλοφορεί το βιβλίο «Ανελκυστήρας», αφηγήματα βασισμένα σε αληθινές ιστορίες) με συγγραφέα την Καμπάνταη Μαρία, Ψυχολόγο Γενικού Νοσοκομείου Δράμας και Συγγραφέας του βιβλίου
Η ίδια μιλώντας για τη συγγραφή και το βιβλίο της αναφέρει: «Γιατί μας αρέσει να διαβάζουμε ιστορίες που αφορούν τη ζωή των άλλων; Σίγουρα το έχουμε μάθει από τα παιδικά μας χρόνια˙ αν ήμασταν τυχεροί, μας διάβαζαν ιστορίες πριν μας βάλουν για ύπνο ή τις ακούγαμε στο νηπιαγωγείο. H τακτική εκείνη δεν επιτελούσε μόνο τον προφανή διεκπεραιωτικό ή εκπαιδευτικό της ρόλο˙ σήμαινε ότι κάπου έξω από εμάς, υπήρχε ένας χώρος, ο χώρος της ιστορίας, όπου μπορούσαμε να πιστέψουμε το αδύνατο, να ακουμπήσουμε τους φόβους ή τις απογοητεύσεις μας και να ονειρευτούμε.
Είναι ενδιαφέρον ότι σε είσοδο βιβλιοθήκης της αρχαίας Αιγύπτου υπήρχε η επιγραφή στα αρχαία ελληνικά: «Ψυχής Ιατρείον». Οι λέξεις και οι ιστορίες μπορούν να θεραπεύουν;
Η αφήγηση ιστοριών είναι σχέση, σύνδεση και αλληλεπίδραση. Προσέξτε πώς ονομάζουμε τα στιγμιότυπα που μοιραζόμαστε στο facebook με τους «φίλους» μας: Η ιστορία μου. Θυμηθείτε, επίσης, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που συνήθιζαν να διηγούνται τις άσχημες εμπειρίες από τους πολέμους που έζησαν. Ονοματίζοντας και περιγράφοντας συναισθήματα και δυσκολίες κατάφερναν να τα βάζουν σε μια σειρά, να στέκονται στα πόδια τους και να συνεχίζουν. Το μοίρασμα των ιστοριών λειτουργούσε ως παυσίπονο ψυχής και ως συνδετικός κρίκος μεταξύ ανθρώπων και γενεών. Για τους ειδικούς της ψυχικής υγείας, η επούλωση του τραύματος ξεκινά από τη στιγμή που αρχίζω να αφηγούμαι την προσωπική μου ιστορία. Συχνά, η ανάγνωση βιβλίων με ιστορίες χρησιμοποιείται ως εργαλείο ψυχολογικής παρέμβασης και υποστήριξης. Η αφήγηση είναι ανάγκη ανθρώπινη και πράξη δημιουργική και ιαματική˙ και η ιστορία μας, το πιο ανθρώπινο συστατικό της ζωής.
Ο Χριστός δίδασκε με ιστορίες και παραβολές, γιατί η γνώση που περνά μέσα από την καρδιά και το θυμικό χαράζεται στη μνήμη. Οι ιστορίες των άλλων μας κάνουν να συγκινούμαστε, να κλαίμε, να γελάμε. Σαν να ζούμε πολλές ζωές μαζί τους. Αν ο ήρωάς τους μας μοιάζει, νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Αν λέει ή κάνει πράγματα που δεν τολμάμε, ανακουφιζόμαστε και μπορεί να αντλήσουμε έμπνευση ή δύναμη για μια νέα αρχή. Αν στην καθημερινότητά του πάσχει περισσότερο απ’ ό,τι εμείς, αρχίζουμε να εκτιμούμε το παρόν και αισθανόμαστε ότι έχουμε τον έλεγχο της ζωής. Δανειζόμενοι τα μάτια του αφηγητή, βλέπουμε τον κόσμο μας με άλλο τρόπο.
Υπάρχουν κάποια βιβλία με ιστορίες που μας έκαναν να νιώσουμε ότι γράφτηκαν για μας. Πότε ήταν η τελευταία φορά που, εσείς, διαβάσατε μια ιστορία που σας άγγιξε την καρδιά».
