Ήδη έχουν αρχίσει οι εορταστικές αναφορές για την Εθνική επέτειο. Είναι γεγονός ότι η Ελληνική Επανάσταση απετέλεσε το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός εκείνης της περιόδου. Με την ανεξαρτησία της Ελλάδος άρχισε να ξηλώνονται οι Αυτοκρατορίες και να δημιουργούνται τα πρώτα Εθνικά κράτη. Θα περίμενε κανείς ο εορτασμός των 200 χρόνων να αποτελέσει την αφορμή για αναθεώρηση προς την σωστή κατεύθυνση της ιστορία εκείνης της περιόδου. Δυστυχώς η ευκαιρία χάθηκε.
Η Ελληνική ιστορία αυτής της εποχής γράφτηκε με ” κραυγές ” και μύθους. Οι διάφοροι μύθοι περιλαμβάνονται στο εθνικό αφήγημα για την δημιουργία Εθνικής συνειδήσεως. (Ιστορία Παπαρρηγόπουλου). Δεκτό ως ένα σημείο καθόσον και τα εθνικά αφηγήματα των γειτόνων είναι τραγικά μυθεύματα.
Από τους ιστορικούς έχουν γραφτεί χιλιάδες κείμενα με στόχο τον χαρακτήρα της. Από εθνικοαπελευθερωτική έως και ταξική προσπάθησαν να την παρουσιάσουν. (Κορδάτος). Τίποτα από αυτά δεν ισχύει.
Οι Έλληνες που ξεσηκώθηκαν εναντίον του ζυγού, δεν είχαν ενιαία κίνητρα. Τους περισσότερους τους ενδιέφερε το στενό οικογενειακό περιβάλλον με την ευρεία έννοια (σόι).Για την αναγέννηση του ομόγλωσσου και ομόθρησκου Έθνους μιλούσαν οι Έλληνες του Εξωτερικού. (Ετερόχθονες). Από τα δέκα χρόνια της περιόδου 1821 – 31 μόνο τρία πολέμησαν ενωμένοι εναντίον του εχθρού. Τα υπόλοιπα αναλώθηκαν σε εμφύλιες αλληλοσφαγές με κατάληξη στο τέλος η επανάσταση να ηττηθεί από τον Ιμπραήμ.
Εκείνη την εποχή υπογράφτηκε και εστάλη το πρωτόκολλο υποτέλειας προς την Αγγλία ( πρώτη υπογραφή του Κολοκοτρώνη ) δεχόμενοι την επικυριαρχία της Αγγλίας. Πράγμα που προς τιμή τους οι Άγγλοι δεν το δέχθηκαν λόγω σεβασμού προς την ελληνική ιστορία. Η απελευθέρωση τελικά επετεύχθη με την ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Η συμβολή στην δημιουργία του Ελληνικού κράτους των Μαυροκορδάτου και Κάνιγκ είναι τεράστια και ουδέποτε αναγνωρίστηκε στον βαθμό που έπρεπε. Γενικά ο ρόλος των πολιτικών και των φιλελλήνων εκείνης τής εποχής υποβαθμίζεται για μικροπολιτικούς λόγους και σκοπούς. Δυστυχώς γι αυτούς χωρίς την παρουσία των πολιτικών, οι μόνοι γλωσσομαθείς, νομικά καταρτισμένοι και ισάξιοι συνομιλητές των Ευρωπαίων άγνωστη θα ήταν η τύχη της χώρας.
Ένας άλλος μύθος πού έχει καλλιεργηθεί είναι αυτός των αδικημένων αγωνιστών που πέθαναν πάμπτωχοι ενώ κυριάρχησαν οι άκαπνοι και οι ” προσκυνημένοι “. Έχοντας κάνει σημαία την ατυχή φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, μη λαμβάνοντας όμως τις συνθήκες της εποχής. Η ιστορία όμως αλλά δείχνει.
Όλοι οι “πρωτοκλασάτοι ” αγωνιστές οι (Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Κανάρης, Δεληγιάννης, Μιαούλης, Κουντουριώτης, Τρικούπης Σπυρ. Νοταράς, Μαυρομιχάλης, Ζαΐμη, Αναγνωστόπουλος, Φωτήλας κλπ ) κατέλαβαν όλα τα δημόσια αξιώματα, οι περισσότεροι ή οι απόγονοί τους έφθασαν να γίνουν πρωθυπουργοί.
Πολλές οικογένειες εξακολουθούν και σήμερα να βρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο. Με τις επιγαμίες και τον πλουτισμό τους ήταν από τους θεμελιωτές της Ελληνικής αστικής τάξης. Ο μεγάλος Μακρυγιάννης, ήρωας των αριστερών, απέκτησε τέτοια περιουσία, που ο Τζοχατζόπουλος φαντάζει αθώος μπροστά του. Ενώ οι αντιφατικές του δηλώσεις προσπερνούνται . “Το μόνο αίμα που έχυσε για την πατρίδα ο Κολοκοτρώνης είναι το αίμα του γιού του Πάνου η αν είναι να πεινάσουμε καλύτερα να μην λευθερωθούμε” είχε πει. Πάντως για να τον τιμήσουν οι κουμμουνισταί εκτέλεσαν τον δισέγγονο του, Μαλτέζο, κατά τα Δεκεμβριανά.
Υ.Γ Ακόμα και ο προπάππος του Σωκράτη Κόκκαλη ( τυχαίο) πολέμησε στο πλευρό του Ανδρούτσου και ήταν πληρεξούσιος της Ρούμελης στη Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας και βασικός υποστηρικτής της λύσης ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.
Κ. Ζαγναφέρης
