Αναρωτιέται γιατί υπάρχει ευαισθησία στις αρχές για τις χαμηλές θερμοκρασίες, αλλά όχι για τις καθημερινές συνθήκες λειτουργίας των σχολείων
Ερωτήματα για το λόγο που έκλεισαν τα σχολεία της Ξάνθης για δύο ημέρες, λόγω των συνθηκών του παγετού θέτει η ΕΛΜΕ Ξάνθης στην Αντιπεριφέρεια. Η Ένωση των Εκπαιδευτικών Μέσης Εκπαίδευσης στηλιτεύει ότι ναι μεν αποφασίζεται να κλείσουν τα σχολεία, ώστε να μη βιώσουν οι μαθητές τις συνθήκες παγετού των πρωινών ωρών, αλλά κατά τα άλλα δεν υπάρχει κανένα μέτρο προστασίας, όσο τα σχολεία είναι ανοιχτά.
Το ερώτημα που θέτει παρουσιάζεται ακολούθως:
«Ανοιχτό ερώτημα: Ποιοι είναι οι λόγοι που επιβάλλουν το κλείσιμο των σχολείων για δεύτερη ημέρα στην αντιπεριφέρειά μας; Δε θα μπορούσε η έναρξη των μαθημάτων να μετατεθεί στις 10:00, προκειμένου να αποφευχθεί ο πρωινός παγετός, κάτι που εφαρμόζεται και σε άλλους νομούς με χαμηλότερες θερμοκρασίες και χιόνια; Συντρέχει κάποιος άλλος λόγος; Εάν η ασφάλεια και η υγεία των εκπαιδευτικών και των μαθητριών/ών είναι η πραγματική αιτία αυτής της απόφασης, γιατί συνεχίζουν να υπάρχουν τόσα παιδιά στην τάξη σε τόσο επιβαρυμένες υγειονομικές συνθήκες; Γιατί οι μαθήτριες και οι μαθητές εξακολουθούν να στοιβάζονται στα σχολικά λεωφορεία; Γιατί πολλά σχολεία έχουν προσωπικό καθαριότητας με τρίωρες συμβάσεις εργασίας; Γιατί η θέρμανση σε αρκετά σχολεία είναι ανεπαρκής; Γιατί οι Δήμοι δεν εξασφαλίζουν δωρεάν μάσκες ασφαλείας; Γιατί δεν υλοποιούν διαγωνισμούς για φτηνότερα μοριακά τεστ αφού η πολιτεία επιμένει να αρνείται τη συνταγογράφησή τους; Γιατί δεν υπάρχουν συσκευές καθαρισμού αέρα στις αίθουσες διδασκαλίας για να αποφευχθεί το συνεχές άνοιγμα των παραθύρων; Γιατί οι κτιριακές υποδομές εξακολουθούν να είναι προβληματικές σε πολλές περιπτώσεις σχολείων;»
Έπειτα, η ΕΛΜΕ επισημαίνει για άλλη μία φορά τις πολλαπλές ευθύνες με τις οποίες έχουν επιφορτιστεί οι εκπαιδευτικοί τα τελευταία δύο χρόνια. Σχετικά επισημαίνει: «τα δύο τελευταία χρόνια, οι εκπαιδευτικοί έχουμε επιφορτιστεί με πολλαπλές ευθύνες και αρμοδιότητες, πολλές από τις οποίες δε μας ανήκουν αλλά και το χειρότερο, αποβαίνουν σε βάρος του παιδαγωγικού μας έργου. Αυτή η κατάσταση έχει επιβαρύνει περαιτέρω πολλούς εκπαιδευτικούς που βιώνουν την εργασιακή εξουθένωση και τις ψυχικές αντοχές τους στα όρια. Και δυστυχώς, αυτό που, συχνά, εισπράττουμε είναι η απαξίωση του έργου μας και η ενορχηστρωμένη συκοφάντηση του κλάδου και της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτό που πραγματικά θα θέλαμε είναι η κοινωνία να μας αφουγκραστεί, να μας στηρίξει και να γίνει το σχολείο τόπος ουσιαστικής μάθησης, δημιουργίας αλλά και χαράς. Ανέκαθεν, η εκπαιδευτική κοινότητα κατέθετε εμπεριστατωμένες προτάσεις τόσο για τα παιδαγωγικά ζητήματα όσο και για την ασφαλή λειτουργία των σχολείων τώρα με την πανδημία. Δυστυχώς δεν εισακουόμαστε. Για άλλη μια φορά: «ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ΄αλεύρι»!
