Με μια διττή υπόσταση της αξιοπρέπειας, μέσα απ’ την αρετή της γυναίκας, την αρετή του πολιτικού κατάφερε να υποτάξει την εξωτερική φύση και να τη θέσει στην υπηρεσία της ζωής. Μα πιο πολύ κατέκτησε τον πνευματικό πολιτισμό και με αποκορύφωμα την παιδεία που κληρονόμησε η ίδια και κληροδότησε στα παιδιά της-γνωρίζοντας προφανώς πως… “οι νέοι τω ήθι ζώσιν μάλλον ή τω λογισμώ…”.
Ένα ήθος σμιλεμένο με τον τραχύ πόνο στη διαδρομή κι απέναντί του ένα ανώτερο πείσμα για ζωή. Εκείνο το πείσμα που δηλώνει, πως υποκλίνεται πρώτα στη διπλανή δυσκολία μ όποιο πρόσωπο στη γη. Εκείνο το πείσμα που συμμαχεί με τη θέληση για ένα παιδικό χαμόγελο, για τη συνέχεια, για τ αύριο εν τέλει. Δεμένη σφιχτά και μοιρασμένη δίκαια τούτη η αξιοπρέπεια στα τρία. (Να ελπίζει κανείς χλομά έστω, κάποτε να πολλαπλασιαστεί επί…εκατό;)
Σταγόνα-σταγόνα αυτό το “ξέφωτο” στις πλατιές σκιές των καιρών, κύλησε απ’ τις υγρές κόγχες σε τρία ζευγάρια μάτια κι έσβησε απαλά-και με φειδώ θαρρείς για τις στιγμές-εκεί πάνω στ’ αδιόρατα ματωμένα χείλη. Για να καταφέρουν με τη σειρά τους, ν αρθρώσουν εκείνο το απύθμενο(το μοιρασμένο με μυριάδες παιδιά κυρίως στους εμπόλεμους τόπους)και αθησαύριστο για πάντα “αντίο μαμά…”
Να έχουν άραγε τη δύναμη αυτά τα ίδια χείλη-στη νιότη τους ματωμένα-των τριών παιδιών, να ψελλίσουν εκείνο το εύκολο για τους πολλούς “η ζωή συνεχίζεται”..;
Χρύσα Μπαΐρα
(με αφορμή τα τεκταινόμενα για την αρχηγία)
