Με ιδιαίτερη ικανοποίηση πληροφορήθηκα την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού μας Συμβουλίου να τιμηθεί ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Θανόπουλος. Τότε που έφυγε δημοσίευσα ένα κείμενο που με εκφράζει διαχρονικά. Ευχαριστώ τον Δήμαρχο που θυμήθηκε μια φράση μου. Το παραθέτω:
Αποχαιρετώ με συγκίνηση και αγάπη έναν προσωπικό φίλο, έναν συμπαραστάτη, ένα δημόσιο πρόσωπο που είχε δική του αξία την οποία διοχέτευε στα έργα του.
Με το κείμενό μου αυτό δεν απευθύνω χαιρετισμό αποχωρισμού, αποδίδω έπαινο ευγνωμοσύνης. Στους οικείους του στέλλω τα θερμά μου συλλυπητήρια και τη διαβεβαίωση ότι στη γη του Δημόκριτου και του Ορφέα δεν υπάρχει χώρος λήθης.
Ο Κωνσταντίνος Θανόπουλος έχει συνδέσει το όνομά του με την Ξάνθη. Συνήθως τον μνημονεύουμε όταν αναφερόμαστε στη διάσωση και ανάδειξη του παραδοσιακού οικισμού της Ξάνθης.
Θεωρώ ότι το έργο του αυτό ήταν σημαντικό και άξιο διαρκούς ευγνωμοσύνης – για πολλούς λόγους.
Πιστεύω όμως ότι οφείλουμε να τον ευγνωμονούμε για όλες τις προσπάθειες που κατέβαλε για μια ολοκληρωμένη ανάπτυξη της περιοχής μας – οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά. Όντας ο ίδιος φορέας της ολοκληρωμένης ανάπτυξης, επιδίωξε το ίδιο στην κοινωνική / πολιτική παρουσία και προσφορά.
Αγαπητέ Ντίνο, σε ευχαριστώ για ό,τι πρόσφερες – το φως του γραφείου σου, το φως της ψυχής του ήταν πάντοτε ανοιχτό νύχτα μέρα…
Θανάσης Μουσόπουλος
Φιλόλογος, συγγραφέας, ποιητής
