Άστραψε και βρόντηξε ο κινέζος ηγέτης Σι κατά τους πρόσφατους εορτασμούς στην Κίνα για τα 100 χρόνια του Κομμουνιστικού Κόμματος που κυβερνά τη χώρα. Σε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση στην Πλατεία Τιενανμέν, ο πρόεδρος Σί ανέπτυξε το όραμα της ηγεσίας της Κίνας για το μέλλον που βασίζεται σε μια στρατηγική για την εθνική αναγέννηση της χώρας και για τον σοσιαλισμό με κινέζικα χαρακτηριστικά αλλά και για συνεχείς μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμό και περισσότερο άνοιγμα της χώρας στον κόσμο.
Δεν παρέλειψε να τονίσει τον ιστορικό ρόλο του κινεζικού έθνους που είναι παρών εδώ και 5.000 χρόνια στην παγκόσμια ιστορία αλλά και να εκθειάσει τα επιτεύγματα του κινεζικού λαού αφού μέσα σε λίγες δεκαετίες μεταμόρφωσε τη χώρα.
Σ’ αυτόν τον αιώνα η Κίνα πέρασε από φάση ημιαποικίας, φεουδαρχίας, απόλυτης ένδειας, εσωτερικού πολιτικού χάους και εμφυλίων πολέμων, ξένων παρεμβάσεων και κατοχής, στην εποχή που είναι η δεύτερη οικονομία στον κόσμο (και σε λίγα χρόνια η πρώτη), με δικό της διαστημικό σταθμό και αποστολή στον Άρη και συνεχή ανάπτυξη. Οι στόχοι για το αύριο είναι η υψηλής ποιότητας ανάπτυξη, η έμφαση στην τεχνολογία και στην επιστήμη αλλά και στις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις (τις μεγαλύτερες σε αριθμό στον κόσμο) που θα εγγυηθούν την ασφάλεια της χώρας. Καμία δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία ανάπτυξης της Κίνας, θα πει ο κινέζος πρόεδρος σε μια αποστροφή της ομιλίας του.
Βρέθηκα στην Κίνα πριν είκοσι σχεδόν χρόνια και δεν είχα καμιά αμφιβολία για το μέλλον της χώρας αυτής. Είχα γράψει τότε για τον τρίτο δρόμο προς τον καπιταλισμό και φαινόταν το σταδιακό ξεδίπλωμα της δυναμικής της χώρας με τα απέραντα εργοτάξια, τη μεταμόρφωση της, την υπομονή και το σχεδιασμό για το αύριο σε πλανητικό επίπεδο. Τότε ακόμα η Κίνα δεν ένιωθε τόσο ισχυρή να κοιτά τη Δύση κατάματα και να της κουνά το δάκτυλο. Κάτι που το κάνει σήμερα.
Η πρόσφατη στοχοποίηση της Κίνας από τις ΗΠΑ και η προσπάθεια δημιουργίας ενός αντικινεζικού άξονα μέσω του G7, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για την αντιμετώπισή της έφερε απάντηση από τον πρόεδρο Σι στην ομιλία του στο Πεκίνο που ανέφερε μεταξύ άλλων: «Η Κίνα δεν έχει ηγεμονικές βλέψεις. Θέλουμε συνεργασία όχι σύγκρουση. Οι εποχές της ταπείνωσης, καταπίεσης και ξένης παρέμβασης έχουν περάσει. Δεν θα κάνουμε εκφοβισμό/μπούλινκγ σε άλλους λαούς, ούτε τους υποτιμούμε και ούτε θα το κάνουμε στο μέλλον» και συνέχισε σηκώνοντας το γάντι ουσιαστικά στη Δύση και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ χωρίς να ονοματίζει, αλλά εμφανώς να τις φωτογραφίζει: «Αλλά και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να υποτιμήσει την αποφασιστικότητα, τη θέληση και την ικανότητα του κινεζικού λαού να υπερασπιστεί την εθνική του κυριαρχία και την εδαφική του ακεραιότητα. Και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να απειλήσει με μπούλινγκ, να καταπιέσει ή να υποτάξει την Κίνα. Όποιοι το επιδιώξουν θα βρεθούν με σπασμένα κεφάλια σε έναν ποταμό αίματος αντιμέτωποι με ένα ατσαλένιο τείχος σφυρηλατημένο από 1.4 δισεκατομμύρια Κινέζων».
Η Κίνα φαίνεται ότι νιώθει αρκετά ισχυρή, έχει αυτοπεποίθηση, είναι αποφασισμένη και γνωρίζει την δύναμή της και δεν θα κάνει πίσω, εξάλλου φάνηκε και στα μάτια των ηγετών της και του λαού της στις πρόσφατες εκδηλώσεις.
Το ερώτημα είναι αν θα αποδεχθεί η Δύση την σταδιακή υποχώρησή της μπροστά στον κινέζικο δράκο κι αν θα εμποδίσει την Κίνα με οποιοδήποτε κόστος. Η Κίνα πάντως δεν είναι η Σοβιετική Ένωση. Σε κάθε περίπτωση εισερχόμαστε σε μια νέα διεθνή τάξη πραγμάτων με πολλές αναταράξεις, κινδύνους προκλήσεις αλλά και ευκαιρίες.
Γράφει ο Γιάννης Μήτσιος,
πολιτικός επιστήμων-διεθνολόγος
