Μιλά στο «Ε» για τα θετικά και τα αρνητικά του η Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Νομικής του ΔΠΘ κα Λευκή Κιοσσέ – Παυλίδου
Μπαίνει τέλος στο δικαίωμα επαναπρόσληψης – Δεν καταργείται αλλά μπορεί να καταστρατηγηθεί το 8ωρο
Αλλάζει το τοπίο στο χώρο της εργασίας το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που συζητήθηκε και ψηφίστηκε στην Βουλή και έχει πυροδοτήσει πολλές αντιδράσεις από συνδικάτα αλλά και πολιτικά κόμματα, επιφυλάσσοντας πολλές ανατροπές. Και μπορεί οι αντιδράσεις να έχουν ως «αιχμή του δόρατος» το 8ωρο και το 5νθήμερο και να μονοπωλούν το ενδιαφέρον στον δημόσιο διάλογο που στο νομοσχέδιο αναφέρεται ως «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», ωστόσο ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και ειδικότερα σε κάποια άρθρα που φέρνουν τις ανατροπές στις σχέσεις εργαζομένου – εργοδότη, δημιουργώντας νέα δεδομένα που έχουν ως τελικό αποτέλεσμα την αποδυνάμωση του εργαζόμενου και την ισχυροποίηση του εργοδότη.
Αλλάζει το τοπίο στο χώρο της εργασίας – Δεν καταργείται αλλά μπορεί να καταστρατηγηθεί το 8ωρο
Προσεγγίζοντας το θέμα από νομικής πλευράς και συγκριτικά με το προηγούμενο νομοθετικό πλαίσιο αναζητήσαμε την άποψη της διακεκριμένης νομικού Εργατικό Δίκαιο, Επίκουρης Καθηγήτριας στο Τμήμα Νομικής του ΔΠΘ κας Λευκής Κιοσσέ – Παυλίδου, για να μας εξηγήσει τι αλλάζει στο χώρο της εργασίας, ποια τα θετικά και τα αρνητικά του και αν σε τελική ανάλυση το ισοζύγιο είναι θετικό ή αρνητικό για τον κόσμο της εργασίας.
Ξεκινώντας από το φλέγον θέμα του 8ωρου η κα Κιοσσέ – Παυλίδου υποστηρίζει ότι τυπικά δεν καταργείται αλλά μπορεί να καταστρατηγείται παρότι πρέπει να υπάρχει η συγκατάθεση του εργαζομένου, γιατί ο εργοδότης είναι αυτός που έχει «το μαχαίρι και το πεπόνι», όπως είπε χαρακτηριστικά: «Η σύναψη της σύμβασης για 10ωρο και 4ήμερη εργασία δεν είναι υποχρεωτική για τον εργαζόμενο και γίνεται μετά από πρωτοβουλία του. Ωστόσο οι 2 επιπλέον ώρες δεν υπολογίζονται υπερωρίες και δεν θα πληρώνονται αλλά θα δίνονται σε ρεπό, και αυτό δεν συμφέρει τους εργαζόμενους. Επίσης μπορεί να καταστρατηγηθεί εφόσον πρόκειται για ατομική σύμβαση».
Στο χέρι του εργοδότη οι απολύσεις
Όμως η μεγάλη δυσμενής επέμβαση που επιφυλάσσει το νομοσχέδιο αφορά στο δίκιο των απολύσεων και συγκεκριμένα στο άρθρο 66. Όπως εξηγεί η κα Κιοσσέ: «Μέχρι τώρα το δικαίωμα της απόλυσης ήταν μεν στον εργοδότη ωστόσο υπήρχαν περιοριστικοί όροι και ο εργαζόμενος μπορούσε να την προσβάλει ζητώντας και επιτυγχάνοντας την ακύρωσή της και την επαναπροσληψή του με τη σχετική αποζημίωση. Τώρα όμως εισάγεται διάταξη (παρ. 3) που οι περιοριστικοί λόγοι διακρίνονται σε ειδικούς και γενικούς έτσι ώστε αν κάποιος απολυθεί για έναν από αυτούς τους συγκεκριμένους λόγους θα μπορεί να διεκδικήσει πρόσθετη αποζημίωση 3 μηνών όχι όμως επαναπρόσληψη. Δηλαδή θα χάσει την δουλειά του. Αυτοί οι λόγοι είναι και οικονομοτεχνικής φύσεως. Έτσι μια επιχείρηση που έχει 5 λογιστές και κρίνει ότι δεν τους χρειάζεται όλους έχει το δικαίωμα κάποιους για οικονομοτεχνικούς λόγους χωρίς αυτοί να έχουν το δικαίωμα της επαναπρόσληψης αλλά με μια πρόσθετη αποζημίωση 3 μηνών που συνδέεται και με την περιουσιακή κατάσταση του απολυμένου. Είναι μια πολύ δυσμενής διάταξη που δεν έχει επισημανθεί αρκετά».
Μείον η ζυγαριά για τους εργαζόμενους
Συνεχίζοντας η κα Κιοσσέ ανέφερε ως αρνητικό την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τους περιοριστικούς όρους που μπαίνουν στο δικαιώματα της απεργίας. Στα θετικά του νομοσχεδίου κατατάσσει: Την αντικατάσταση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) από την Επιθεώρηση Εργασίας, που θα είναι Ανεξάρτητη Αρχή. Επίσης με το νομοσχέδιο ικανοποιείται ένα πάγιο και δίκαιο αίτημα και εξισώνονται οι αποζημιώσεις απόλυσης των εργατοτεχνιτών, που μέχρι σήμερα υπολογίζονταν σε λίγα μεροκάματα, με εκείνες των υπαλλήλων, που ισοδυναμούν με μισθούς έως και 12 μηνών.
Θετικές επίσης είναι οι ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο κοινοτικό δίκαιο και είναι θεσμική υποχρέωση η εναρμόνιση της εθνικής νομοθεσία όπως τη θέσπιση της άδειας πατρότητας (14 ημέρες με αποδοχές έναντι 10) τέλος η εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας εργασίας με την οποία αντιμετωπίζονται η μαύρη εργασία και οι αδήλωτες υπερωρίες.
Εν κατακλείδι το ισοζύγιο σύμφωνα με την κα Κιοσσέ είναι: «Υπάρχουν θετικές ρυθμίσεις αλλά το ισοζύγιο είναι αρνητικό για τους εργαζόμενους».
Μαριάννα Ξανθοπούλου
