Η ημερομηνία αυτή επιλέχθηκε γιατί σαν σήμερα γεννήθηκε το 1805 ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, δανός παραμυθάς. (Θαν. 4/8/1875)
Εγώ, μετέτρεψα σε έρρυθμο στο παραμύθι του, “Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι” γιατί, με αυτόν τον τρόπο, ως μάνα κι εκπαιδευτικός, μπορώ πιο εύκολα να το δραματοποιήσω και να αρέσει στα παιδιά.
Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι
Μία φορά κι έναν καιρό,
σαν όνειρο θυμάμαι,
πρίγκιπας έψαχνε γοργά,
γυναίκα για να πάρει.
Γυναίκα όμορφη, καλή,
πριγκίπισσα να είναι,
γιατί αλλιώς ο βασιλιάς
ευχή δεν θα του δώσει,
ευχή που μόνο με αυτήν,
ταίρι του θα την κάμει.
Ταξίδεψε σ’ όλο τον ντουνιά,
σ’ όλα της γης τα μέρη,
μα τίποτα δεν έβρισκε
ν’ αγγίξει την καρδιά του
και πάνω απ’ όλα ήθελε
τον έρωτα να νιώσει.
Ώσπου μια μέρα με βροχή,
μια μέρα με αντάρα,
κάποιος μες στα μεσάνυχτα
την πόρτα τους χτυπάει.
Ανοίγει τοτ’ ο πρίγκιπας
και τι να δει μπροστά του;
Κοπέλα εξαίσια, ξανθιά,
με μάτια βελουδένια,
χείλη σαν τ’ αγριοκέρασα,
λαχταριστά να τρέμουν.
Κατάλυμα έψαχνε να βρει,
απ’ του καιρού τις τρέλες
κι αν την καλοδέχονταν,
τη νύχτα να περάσει.
Μπήκε μέσα στ’ ανάκτορο
με συστολή μεγάλη.
Λέει την ιστορία της,
να την πιστέψουν θέλουν.
Τη λούζουν, τη χτενίζουνε,
τα ήθη όπως προστάζουν.
Τρώνε μαζί και χαίρονται
την όμορφη παρέα.
Εκεί δα, η βασίλισσα
τέχνασμα εφευρίσκει,
μην τύχει η νια, με ψέματα
να ξεγελάσει θέλει
το νέο πριγκιπόπουλο
για να την κάνει ταίρι.
Και το κρεβάτι στρώνουνε
με άπειρα στρωσίδια.
Ένα μπιζέλι έβαλαν
ανάμεσά τους ώστε,
να δουν αν ενοχλεί αυτό,
τον ύπνο της κοπέλας,
που μόνο μια πριγκίπισσα,
μοσχοαναθρεμμένη,
θα ενοχλούσε, τούτο δα,
τ’ άψυχο πραγματάκι.
Εικοσιπέντε στρώματα
κι εξηνταδυό σεντόνια,
μετάξια και βελούδινα
να είναι υφασμένα.
Και το πρωί που ξύπνησε,
ρωτούνε την κοπέλα,
ο ύπνος και τα όνειρα
αν την επισκεφτήκαν.
Αυτή τότε δε δείλιασε
να πει πως δε κοιμήθη,
γιατί κάτω απ’ το στρώμα της
κάτι σαν να υπήρχε,
που το κορμί δεν άφησε
να χαλαρώσει στάλα.
Και σαν τη βρήκε το πρωί,
ξύπνια από τον πόνο,
αντίκρισε το σώμα της
μελανιασμένο να’ ναι.
Μειδίασε η βασίλισσα,
αμέσως νεύμα κάνει,
στο γέρο άντρα βασιλιά,
να δώσει την ευχή του,
στο νέο πριγκιπόπουλο
που έρωτας το βρήκε,
με τόξο το ελάβωσε,
βαθιά μέσα στα στήθια.
Ένιωσε όμορφα ο νιος,
χαρούμενος, γεμάτος,
απ’ την απόφαση αυτή
που πήραν οι γονείς του.
Και το μπιζέλι, για εμάς
που δύσπιστοι ακούμε,
το παραμύθι που εγώ
τώρα σας αφηγούμαι,
σ’ ένα μουσείο βρίσκεται,
να πάμε να το δούμε.
Αναστασία – Νατάσα Μακρή
