Επιστολή Γιάννη Τσεγγελίδη για την Κοιλάδα του Νέστου
Απαντάμε υπενθυμίζοντας παλιές ευθύνες και αποκλεισμούς λύσεων, κι ελπίδες μόνον από τον Τουρισμό που διαψεύστηκαν
Από τον συμπολίτη μας Γιάννη Τσεγγελίδη λάβαμε μια ενδιαφέρουσα επιστολή που αναφέρεται σε ένα σοβαρό τοπικό θέμα που έχει σχέση με την περιοχή της Σταυρούπολης και των Νεστοχωρίων επίσης.
Την δημοσιεύουμε φυσικά αλλά πρέπει να διευκρινίσουμε στον Γιάννη Τσεγγελίδη δύο πράγματα.
Το πρώτο ότι η επιστολή όντως κάνει μια σοβαρή διαπίστωση αλλά αποφεύγει ν’αποδώσει ευθύνες. Το δεύτερο είναι ότι απαντούμε στην επιστολή καταθέτοντας τη δική μας άποψη. Μια άποψη που εδράζεται στη λογική που έχει σχέση με την αξία της παρουσίας των ανθρώπων για το μέλλον ενός τόπου.
Οι ακραίες φωνές των διαφόρων φανατικών που αποκλείουν τις ανθρώπινες δραστηριότητες δεν μας βρίσκουν σύμφωνους.
Ακολουθεί η επιστολή του Γιάννη Τσεγγελίδη:
Η Κοιλάδα του Νέστου
Παρακολουθώντας «ο Ιστορικός» του Μέλλοντος τα Γεγονότα, τις Ασύλληπτες δυνατότητες και Ομορφιές της Γης αυτής, ενός από τους αμέτρητους Παραδείσους της Πατρίδας μας. Θα διερωτάται αμήχανα
Μα είναι δυνατόν οι ίδιοι οι Άνθρωποι της να αφήσουν την Γενέθλια Γη να αργοπεθαίνει, Απαξιώνοντας και Φθείροντας την μέχρι και την τελευταία στιγμή;
Τα άδεια σχολεία, οι άδειες εκκλησιές, οι άδειες πλατείες, οι άδειες παιδικές χαρές, οι άδειοι δρόμοι.. (μια γέννηση αντιστοιχεί σε τριάντα θανάτους) μόνο περίσκεψη, πίκρα και πόνο αφήνουν στους ελάχιστους από εμάς, που συνειδητά επέλεξαν να μείνουν στον Ευλογημένο αυτό Τόπο.
Τις ημέρες αυτές έκατσα στην πλατεία του χωριού μου και άκουσα προσεκτικά τις απόψεις των συγχωριανών μου για το μέγα θέμα των ημερών, για ένα κομμάτι πετάμενου σωλήνα, που επί δέκα ολόκληρα χρόνια σάπιζε κάτω από τον ήλιο σε ένα βουνό, χωρίς κανένας να ενδιαφερθεί.
Θαύμασα τις δεξιότητες και τους ελιγμούς του τρόπου σκέψης, τις Απίστευτες εναλλαγές της Χροιάς στην εκφορά του λόγου, έμεινα Άφωνος με την ευστροφία του Πνεύματος. Και όταν διαπίστωσα για πόσο Ασήμαντα πράγματα χρησιμοποιούν αυτά τα Χαρίσματα, έφυγα σκεπτικός και προβληματισμένος.
Φέρω και εγώ μερίδιο ευθύνης που κάναμε τους ανθρώπους μας τόσο Κυνικούς.
Ζούμε σε Εποχές του Φθόνου και της Παρακμής, επόμενο είναι Μοιραίοι και Άβουλοι στο ταξίδι για την ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε• και τα δυσκολότερα έπονται.
Καιρός να δούμε την Αλήθεια κατάματα.
Να επιστρατεύσουμε τα όποια Ψυχικά Αποθέματα ακόμα διαθέτουμε.
Τσεγγελίδης Γιάννης
Κομνηνά
11/03/2021
Απάντηση και Σχόλια για την Κοιλάδα του Νέστου
Αγαπητέ Γιάννη Τσεγγελίδη, κατανοώ τους προβληματισμούς σου, τις αμηχανίες, καθώς και τα ερωτήματα που θέτεις.
Διερωτάσαι δε για διάφορα και φρόνιμα ποιείς.
Όμως υπάρχουν κάποια ερωτήματα τα οποία προφανώς ξεχάστηκαν ηθελημένα μάλλον.
Ας ξεκινήσουμε καλόπιστα.
Απορία μεγάλη εκφράζεται γιατί οι κάτοικοι εγκατέλειψαν αυτόν τον «ευλογημένο» τόπο.
Η απάντηση είναι προφανής. Διότι διαπίστωσαν πως δεν έχουν μέλλον. Πώς να υπάρξει μέλλον χωρίς δουλειά, χωρίς απασχόληση; Τι να μείνει να κάνει;
Όταν αρνηθήκατε κι εσείς, όπως και άλλοι, πως η αξιοποίηση της περιοχής πρέπει να γίνει προς όλους τους τομείς που προσφέρει ο τόπος.
Αυτό το πολεμήσατε, πιστέψατε μόνον στον Τουρισμό. Δηλαδή στη «μονοκαλλιέργεια».
Αποδείχθηκε μεγάλο, καταστροφικό λάθος αυτό, διότι την περίοδο της ευθύνης σας, που κατείχατε την εξουσία, αγνοήσατε και αρνηθήκατε ό,τι η γειτονική Θάσος πραγματοποίησε με επιτυχία.
Αυτό πώς λέγεται;
Ναι, οι άνθρωποι έφυγαν. Αλλά τους ωθήσατε στην έξοδο με τις μονοδιάστατες απόψεις σας.
Τώρα λοιπόν που ο χρόνος αμείλικτα έχει χαράξει το μέλλον, που δεν είναι θετικό, οι διαπιστώσεις γνωστές μεν, γυρίζουν πίσω σαν ερινύες ζητώντας απαντήσεις.
Απ’όλους βέβαια, όχι αποκλειστικά από σας. Κι αυτό διότι δεκάδες πρόεδροι και δήμαρχοι εκλέχθηκαν, αλλά έργο ελάχιστοι. Τι αλήθεια πρόσφεραν στον τόπο τους; Έκαναν την αυτοκριτική τους;
Ένας ήταν οραματιστής κι αυτός πολεμήθηκε από ανθρώπους που παρασύρθηκαν και δεν απάντησαν σε όλους εσάς με τα παραδείγματα της Θάσου, του Βόλακα και άλλων περιπτώσεων. Για τα μάρμαρα γράφω.
Μάλλον αγαπητέ Γιάννη, ήρθε η ώρα να δεις κι εσύ, όπως και οι εναπομείναντες, ποια είναι η αλήθεια, η πραγματικότητα.
Πρέπει όλοι να παραδεχτείτε πως αγνοήσατε τους παράγοντες «άνθρωπος» και «εργασία». Χωρίς δουλειά, χωρίς μέλλον τι να μείνει κανείς; Τι να περιμένει;
Τα πολλά «όχι» τότε, έγιναν σήμερα ερημιά, θάνατοι, ησυχία θανάτου, φθορά και εγκατάλειψη.
Αγαπητέ Γιάννη, η επιστολή σου μου έδωσε την ευκαιρία να θυμίσω πως οι άνθρωποι είναι η ζωή κάθε τόπου, είναι το μέλλον. Όταν λείψουν αυτοί έρχεται το τέλος.
Πικρό, οδυνηρό, αλλά πραγματικό.
Σίγουρα δε, για όλα αυτά τ’αρνητικά, διαχρονικά, κάποιοι έχουν ευθύνες. Αναλογικά κι εσύ.
Εσύ τουλάχιστον προβληματίζεσαι, κάτι είναι κι αυτό.
Γιατί εσύ πίστεψες ότι ο τουρισμός είναι η λύση.
Η επιστολή μου λέει ότι οι λύσεις είναι και αλλού που όμως δεν αφέθηκαν ν’ανθίσουν…
Γ.Δ.
